Ημερολόγιο καραντίνας 1

Στην αρχή ομολογώ μου φάνηκε μια ωραία αλλαγή σε σχέση με τη ρουτίνα του γραφείου. Θα είμαι σπίτι μου και θα εργάζομαι από το σπίτι μου. Θα έχω τις ανέσεις μου, τον καφέ μου, την πολυθρόνα μου, αν χρειαστεί και τη μουσική μου και θα μπορώ ταυτόχρονα να δουλεύω. Και μάλιστα απερίσπαστος και σε ευχάριστο περιβάλλον. Παρέα με τον σκύλο μου.

Είμαι εξάλλου από τους τυχερούς. Χάρη στην τεχνολογία, η επιχείρηση δεν αναστέλλει τη δραστηριότητά της, δεν είμαι σε υποχρεωτική άδεια, μπορώ να εργάζομαι εξ αποστάσεως και ταυτόχρονα να τηρώ την εντολή των γιατρών και του Σωτήρη Τσιόδρα. Μένω σπίτι μου. Βγαίνω μόνο για τα απαραίτητα.

Είχα και μια αίσθηση ότι ανεβαίνω τεχνολογικά "πίστα”. Διασυνδεδεμένος με το σύστημα διαχείρισης του TheToc, σε διαρκή live επικοινωνία με τους συναδέλφους μου μέσω viber και facebook, αισθανόμουν αν μη τι άλλο "σύγχρονος”. Για κάποιον που ξεκίνησε την καριέρα του γράφοντας σε δημοσιογραφικό χαρτί, που έζησε την εισαγωγή της νέας τεχνολογίας στα ΜΜΕ και τις τότε αντιδράσεις- όταν οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι κινητοποιούνταν, διαμαρτυρόμενοι ότι πρέπει ξαφνικά να μάθουν να γράφουν σε κομπιούτερ…-ε είναι σαφώς μια "αναβάθμιση”.

Αυτό άλλωστε δεν θέλουμε; Να μένουμε περισσότερο χρόνο και να απολαμβάνουμε το σπίτι μας;

Η συνέχεια είχε βέβαια και τις απογοητεύσεις της. Και τις δυσκολίες της. Η διαρκής διασύνδεση με το γραφείο ήταν μια συνεχής εκκρεμότητα. Δυσκολευόμουν να βγω από το δωμάτιο με το κομπιούτερ. Από την βιντεοκλήση που ήταν διαρκώς ανοιχτή, άκουγα και έβλεπα τους άλλους να εργάζονται καθώς οι βάρδιες της συντακτικής ομάδας -όλοι εξ αποστάσεως, στα δικά τους σπίτια- εναλλάσονταν. Πώς να το κλείσεις, να διακόψεις τη σύνδεση, όταν οι άλλοι συνεχίζουν να εργάζονται, ανεβάζουν θέματα, όταν η επικαιρότητα τρέχει. Δίνει συνέντευξη ο Σωτήρης Τσιόδρας, κάνει διάγγελμα ο Μητσοτάκης, η Κίνα λέει για δοκιμές για νέο εμβόλιο. Οταν μπορείς να γράψεις και να ανεβάσεις θέμα, πώς τα παρατάς; Κοίταζα αριστερά τον ανταγωνισμό, κοίταζα δεξιά τις ανακοινώσεις, διάβαζα το ΑΠΕ, έβλεπα το Reuters, μου έρχονταν οι ειδοποιήσεις, τα alerts, το ένα μετά το άλλο. Αποτέλεσμα, την πρώτη ημέρα κάθισα μπροστά στην οθόνη στις 7 το πρωί και τα παράτησα, εξουθενωμένος, μετά τις 9 το βράδυ. Ελπίζω η συνέχεια να είναι διαφορετική.

Δεν ήταν η μόνη δυσκολία. Η παραμονή στο σπίτι, είναι συνδυασμένη στο μυαλό μου, σχεδόν με το σώμα μου, με το Σ/Κ. Με διάβασμα, μαγείρεμα, ένα ωραίο κρασί, σιέστα μεσημεριανή, με τηλεόραση, με ρέμβασμα. Δεν είναι συνδυασμένο στο μυαλό μου το σπίτι με εργασία, αλλά με ξεκούραση και απόλαυση. Την ίδια ώρα που ήμουν καρφωμένος στο PC την ίδια στιγμή, μια άλλη φωνή με καλούσε να σταματήσω και "να το ρίξω έξω”. Να ανοίξω ένα βιβλίο, να χωθώ στον καναπέ και να το απολαύσω. Το διπλανό δωμάτιο ήταν σχεδόν σαν ένας διαρκής πειρασμός.

Εξίσου μεγάλος πειρασμός και το ψυγείο…Υποθέτω υπάρχουν και πιο εγκρατείς από εμένα, αλλά από την επιτυχία που έχουν οι δημοσιεύσεις των διατροφολόγων για το "πώς να μην πάρετε κιλά στη διάρκεια της καραντίνας”, υποθέτω δεν είμαι ο μόνος που αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα.

Σιγά σιγά η απόλαυση που νιώθει κανείς μένοντας σπίτι υποχωρεί. Εχεις διάθεση να βγεις έξω. Αλλά φυσικά το έξω δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ζούσαμε πριν. Για όσους ζουν στο κέντρο και έχουν συνηθίσει μια ευχάριστη φασαρία καθημερινά, κάτω από το σπίτι τους, η εικόνα από το κέντρο της Αθήνας είναι αποκαρδιωτική. Ελάχιστοι άνθρωποι στον δρόμο, οι μισοί με μάσκες- και ας λένε οι γιατροί ότι δεν ενδείκνυται- αποφεύγουμε να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο.

Και έτσι επιστρέφουμε σπίτι. Το κομπιούτερ είναι ακόμα ανοιχτό. Νέος απολογισμός από την Ιταλία για ρεκόρ θανάτων...

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr