ΚΙΝΑΛ με βέρα στο ...δεξί

Την περασμένη εβδομάδα το Κίνημα Αλλαγής διέπραξε ένα πολιτικό λάθος. Ταυτίστηκε με τη ΝΔ και τον Κυριάκο Βελόπουλο, υπερψηφίζοντας στη Βουλή το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις. Ένα ζήτημα χαμηλής πολιτικής, που αφορά ένα περιορισμένο ακροατήριο, αλλά ταυτόχρονα ιδιαίτερα συμβολικής αξίας και με ισχυρό ιδεολογικό πρόσημο. Εμφανώς συντηρητικό και πάντως όχι "κεντροαριστερό”.

Ο λόγος ακόμη αναζητείται. Στην αρχή το ΚΙΝΑΛ ήταν αρνητικό, κατήγγειλε το νομοσχέδιο ως αντιδημοκρατικό, μετά ο υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης άλλαξε μερικές λέξεις και ξαφνικά το ΚΙΝΑΛ αναφώνησε ότι "το ξαναγράψαμε από την αρχή”. Άλλοι βουλευτές ήταν υπέρ, άλλοι κατά, άλλοι προβληματισμένοι. Τελικά επικράτησε ο σουρεαλισμός.

Επιβλήθηκε μια άτυπη "γραμμή” σε ένα μικρό κεντροαριστερό κόμμα της αντιπολίτευσης να υπερψηφίσει με το ζόρι ένα νομοσχέδιο της δεξιάς κυβέρνησης, που θα ψηφιζόταν ούτως ή άλλως και από το ακροδεξιό κόμμα, κατσαδιάζοντας και απειλώντας ταυτόχρονα τους δύο βουλευτές του που απουσίαζαν από την ψηφοφορία, επειδή διαφωνούσαν. Ο ένας εκ των δύο, ο τελευταίος πρωθυπουργός της παράταξης.

Επικράτησε μια πολιτική και μιντιακή τρικυμία (σ.σ. μάλλον σε φλιτζανάκι του καφέ) με πρωτοφανείς απειλές και εισηγήσεις περί διαγραφών. Για ψήφο κατά συνείδηση ή έστω για "παρών", ούτε λόγος. Τέτοια αναστάτωση ούτε σε κόμμα που συγκυβερνά …

Πολλοί αναρωτιούνται αν πρόκειται απλά για λάθος εκτίμηση, πολιτική αφέλεια ή στρατηγική επιλογή. Τελικά όμως δεν έχει πολύ μεγάλη σημασία, καθώς το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Το κόμμα που εμφανίζεται ως το επίσημο διάδοχο σχήμα του ΠΑΣΟΚ για άλλη μια φορά έδωσε την εντύπωση ότι στις βασικές πολιτικές επιλογές του ταυτίζεται με τη συντηρητική παράταξη. Γι’ αυτό άλλωστε τα τελευταία χρόνια παραμένει ζωντανό μεν, αλλά καθηλωμένο σε μονοψήφια ποσοστά, χωρίς ορατή προοπτική να ανακάμψει ή να παίξει κάποιο πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η ταύτιση με τη ΝΔ από το 2012 που καταβαράθρωσε το κόμμα και εκτόξευσε τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη δεν έχει γίνει μάθημα σε πολλά στελέχη του. Ούτε καν η λαϊκή εντολή των πρόσφατων εκλογών που έδωσε αυτοδυναμία στη ΝΔ και κατέταξε το ΚΙΝΑΛ στην ελάσσονα αντιπολίτευση.

Θα ήταν κατανοητή η ταύτιση με τη ΝΔ σε περιπτώσεις όπως π.χ. με την προανακριτική κατά του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου, όπου ο στόχος είναι κοινός και η επιδίωξη εμφανής.

Αλλά στα υπόλοιπα ζητήματα, η στάση αυτή είναι πολιτικά ακατανόητη. Το ΚΙΝΑΛ επιλέγει συνεχώς να απευθύνεται σε μια πιο συντηρητική δεξαμενή ψηφοφόρων, η οποία εδώ και χρόνια έχει μετακινηθεί δεξιότερα σε μόνιμη βάση.

Μακεδονομάχοι, τουρκοφάγοι, θρησκόληπτοι, λάτρεις του "νόμου και της τάξης" έχουν καλύτερες επιλογές στο πολιτικό σκηνικό από το ΚΙΝΑΛ. Το κυβερνών κόμμα (ΝΔ) φλερτάρει με το 45% στις δημοσκοπήσεις και μαζί με τον Βελόπουλο και την εξωκοινοβουλευτική ακροδεξιά το ποσοστό υπερβαίνει το 50%. Σε ποιους ακριβώς στοχεύει το ΚΙΝΑΛ;

Ορισμένοι ξεχνούν ότι μετά από 5 χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, συν τη διάλυση δύο κομμάτων (Ποτάμι, ΚΙΔΗΣΟ) το κόμμα κέρδισε μόλις 1,5%. Και στη Χαριλάου Τρικούπη εξακολουθούν να ακούν τους δημοσιολογούντες που συνεχίζουν να προτρέπουν "δεξιότερα Κουροπάτκιν", όταν βεβαίως δεν εξυμνούν την παρούσα κυβέρνηση.

Στον αντίποδα, ο χώρος της κεντροαριστεράς είναι ακόμη ανοιχτό γήπεδο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εφορμά επιθετικά, ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να το καλύψει, αλλά δυσκολεύεται. Και το ΚΙΝΑΛ εμφανίζεται να αδιαφορεί για το φυσικό του χώρο.

Δεν έχει καν εκμεταλλευτεί τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις αποκαλύψεις για τα κατορθώματα του Νίκου Παππά. Ενώ οι συνθήκες το ευνοούν να αντεπιτεθεί και να διεκδικήσει πίσω ψηφοφόρους που μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ ή απλά απέχουν, δεν φαίνεται να υπάρχει σχέδιο αμφισβήτησης της πρωτοκαθεδρίας Τσίπρα και του περίφημου "ηθικού πλεονεκτήματος" που εμπορεύεται η Κουμουνδούρου.

Αντιθέτως, ένα κόμμα με σημαντικά ερείσματα στο συνδικαλισμό ψηφίζει ένα νομοσχέδιο που περιορίζει τις διαδηλώσεις, ενισχύοντας έτι περαιτέρω το ιδεολογικό οπλοστάσιο μιας κυβέρνησης, πολιτικά κυρίαρχης και επικοινωνιακά πάνοπλης. Και ταυτόχρονα απομακρύνεται από τη δική του πολιτική παράδοση, αφήνοντας τον Αλέξη Τσίπρα να διατρανώνει μέσα στη Βουλή ότι το κόμμα του είναι η συνέχεια της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης.

Θα μπορούσε να δείξει κανείς κατανόηση για τα μεγαλύτερης ηλικίας στελέχη του ΚΙΝΑΛ που φαίνεται να βολεύονται με το ρόλο ενός κομπάρσου του Κέντρου. Το πρόβλημα είναι ότι καταλήγουν δυστυχώς στο ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου. Και η χρησιμότητα αυτή είναι μάλλον αμφισβητούμενη, όπως αποδεικνύει και η ίδια η ζωή.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr