Κυριάκος Πιερρακάκης, ο υπουργός του 2024

Ο Κυριάκος Πιερρακάκης είναι ο υπουργός με τον πιο κρίσιμο ρόλο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και αυτό γιατί από τη (ακόμα αναμενόμενη) μεγάλη μεταρρύθμιση της Παιδείας, θα εξαρτηθεί εν πολλοίς και η πορεία στο μέλλον, της ελληνικής οικονομίας.

Η διαπίστωση δεν προκύπτει από τη σοκαριστικά κακή επίδοση των Ελλήνων μαθητών στον διαγωνισμό της Pisa ή δεν προκύπτει μόνο από τα απογοητευτικά αποτελέσματα στον διαγωνισμό. Αλλά από την κοινή διαπίστωση, ότι οι χαμηλές δεξιότητες των Ελλήνων εργαζομένων (των πρώην μαθητών και φοιτητών δηλαδή) -έτσι όπως τις παρουσίασε στο πολυσυζητημένο άρθρο του στην Καθημερινή ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος, βλ. "Ο μύθος του ελληνικού ανθρώπινου δυναμικού", με στοιχεία από την άλλη έρευνα του ΟΟΣΑ για τις δεξιότητες των ενηλίκων- εξηγούν σε μεγάλο βαθμό και την υψηλή ανεργία και τους χαμηλούς μισθούς και τη χαμηλή παραγωγικότητα και την αναιμική -διαχρονικά- ανάπτυξη της οικονομίας μας. Είναι δηλαδή θέμα υπαρξιακό για την πορεία μας.

Ποιες μεγάλες επενδύσεις θα γίνουν στη χώρα και ποιοι είναι αυτοί οι κολοσσοί που θα έρθουν να επενδύσουν στην Ελλάδα, όταν μόλις 1 στους 10 Έλληνες εργαζόμενους διαθέτει αυτό που στον ΟΟΣΑ αποκαλούν "σφαιρικές δεξιότητες", τη δυνατότητα δηλαδή να καταλαβαίνουν μεγάλα κείμενα, να διαβάζουν διαγράμματα και να χρησιμοποιούν ιστοσελίδες;

Όταν η ανάπτυξη βασίζεται πλέον στη συνεχή ανανέωση της γνώσης -knowledge driven economic growth- τι ελπίδες έχουμε στην Ελλάδα για ισχυρή ανάπτυξη με βάθος χρόνου, ανθεκτικότητα και διάρκεια, όταν το 19% των αποφοίτων των ελληνικών πανεπιστημίων είναι "λειτουργικά αναλφάβητοι";

Δεν δηλώνω ειδικός, αλλά από όσα κείμενα και αναλύσεις διάβασα, και το γεγονός ότι υπήρξε τέτοιος ευρύς διάλογος για το θέμα της εκπαίδευσης και της σχέσης της με την οικονομία είναι σίγουρα ενθαρρυντικό, οι πιο ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις είχαν να κάνουν με έναν συνολικό και ριζικό αναπροσανατολισμό του ελληνικού σχολείου, όχι πλέον όπως συμβαίνει σήμερα ως όχημα για την είσοδο στο πανεπιστήμιο -ένα "μικρό φροντιστήριο" με έξοδα του δημοσίου δηλαδή- αλλά με στόχευση την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, την καλλιέργεια των ήπιων δεξιοτήτων και τη χρήση των νέων τεχνολογιών.

Ακούγονται αυτονόητα το ξέρω, αλλά γιατί είναι τόσο δύσκολο να γίνουν πραγματικότητα; Μήπως να αναρωτηθούμε ποια συμφέροντα το εμποδίζουν; Είναι μόνο οι Πανελλήνιες εξετάσεις, πάνω στις οποίες έχει οικοδομηθεί όλη η σχολική αρχιτεκτονική ή είναι και η κουλτούρα των διδασκόντων που παράγει αυτό το απογοητευτικό αποτέλεσμα; Ή φταίει και η ελευθεριάζουσα δήθεν προοδευτική αντίληψη των γονέων για τη μαθητική πειθαρχεία; Πώς κατάντησε το ελληνικό σχολείο από όχημα κοινωνικής ανόδου να παράγει τέτοιες μαθησιακές μετριότητες; Πώς γίνεται και το 28% των αποφοίτων του Λυκείου είναι λειτουργικά αναλφάβητοι; Απαντήσεις δεν έχω αλλά νομίζω είναι ερωτήματα που θα τεθούν στη διάρκεια του διαλόγου.

Η αλλαγή του Γενικού Λυκείου -και σε αυτό φαίνεται να υπάρχει σχεδόν ομοθυμία- πρέπει να συνοδεύεται από την ταυτόχρονη ανάπτυξη της τεχνικής εκπαίδευσης, αφού οι ανάγκες της οικονομίας για ειδικευμένο προσωπικό είναι ήδη πιεστικές και θα είναι όλο και μεγαλύτερες. Γεγονός που μας εισαγάγει και σε ένα άλλο πρόβλημα. Στη διάρθρωση των ελληνικών πανεπιστημίων. Όπως το έγραψε και ο καθηγητής Κώστας Κωστής, και δύσκολα κανείς θα διαφωνήσει, "σε τι χρειάζονται τόσα τμήματα ιστορίας, πολιτικής επιστήμης, κοινωνιολογίας, οικονομικών επιστημών, στα οποία οι φοιτητές μπαίνουν με εξαιρετικά χαμηλή βαθμολογία, άρα και χωρίς ενδιαφέρον για το αντικείμενο, τη στιγμή που οι παραγωγικές και κοινωνικές απαιτήσεις της χώρας είναι εντελώς διαφορετικές; (βλ. KReport, Το Είναι και τα Φαίνεσθαι)."

Προφανώς, η όποια αλλαγή σχεδιαστεί δεν θα αποδώσει παρά σε βάθος χρόνου και τα αποτελέσματα θα τα δούμε ίσως δεκαετίες μετά, αλλά δεν υπάρχει περιθώριο για άλλη καθυστέρηση. Η εισαγωγή έχει γίνει από την Νίκη Κεραμέως, με πολλές αντιδράσεις ακόμα και για αυτονόητες αλλαγές, και τώρα είναι η ώρα για το μεγάλο άλμα. Θα ήταν πολύ σημαντικό προφανώς η μεταρρύθμιση να τύχει ευρείας συναίνεσης από τις πολιτικές δυνάμεις και τους καθηγητές, αλλά πιθανότατα η προσδοκία αυτή να είναι μια αφελής αισιοδοξία. Ολες οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα υποκύπτουν στις πολιτικές σκοπιμότητες της συγκυρίας και εργαλειοποιούνται από τα κόμματα για τις ανάγκες της τρέχουσας αντιπαράθεσης εντός και εκτός Βουλής.

Αλλά αυτό δεν μπορεί να συνιστά άλλοθι και κάνει την ευθύνη του Κυριάκου Πιερρακάκη ακόμα μεγαλύτερη. Η εισαγωγή στη Βουλή του νομοσχεδίου για τα μη κρατικά πανεπιστήμια είναι μια καλή αρχή, αλλά τα αποτελέσματα και τα οφέλη θα είναι ίσως περισσότερο οικονομικά παρά εκπαιδευτικά. Και σίγουρα θα ενισχύσει την ανισότητα που έδειξε και ο διαγωνισμός της PISA, ανάμεσα στους μαθητές των ιδιωτικών και των δημοσίων σχολείων.

Περιμένουμε με αγωνία τη συνέχεια. Ελπίζω να μην απογοητευθούμε.

Πηγή: capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr