Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και η εθνική μας υποκρισία

Περίσσεψαν οι δηλώσεις εθνικής υπερηφάνιας για την μεγαλύτερη επιτυχία που έχει γνωρίσει μπασκετμπολίστας από την Ελλάδα στο αμερικανικό πρωτάθλημα μπάσκετ.

Ο MVP του ΝΒΑ Γιάννης Αντετοκούνμπο μας έκανε, έστω και για λίγο, να αισθανθούμε χαρά μέσα σε μια ατμόσφαιρα ανιαρής προεκλογικής περιόδου, θερινού καύσωνα και αβεβαιότητας για το μέλλον.

Τα συγχαρητήρια έπεσαν βροχή από κόμματα και πολιτικούς. Ακόμη και από όσους καταψήφισαν δύο φορές (2010 και 2015) τους νόμους που έφερε η κυβέρνηση, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα, για την ιθαγένεια σε παιδιά μεταναστών, όπως ο Αντετοκούνμπο. Εννοούμε φυσικά τη ΝΔ, υποψήφιος της οποίας (Κ. Κυρανάκης) μέχρι προχθές υποσχόταν επιδόματα «μόνο για Ελληνόπουλα από Έλληνες γονείς».

Άλλοι πάλι (Κ. Νοτοπούλου, ΣΥΡΙΖΑ) έκαναν τον Αντετοκούνμπο ντεκόρ σε προεκλογική τους αφίσα.

Δυστυχώς όμως το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Η υποκρισία δεν αφορά μόνο κόμματα και πολιτικούς, αλλά το ίδιο το κράτος.

Είναι το ίδιο κράτος που για χρόνια είχε ένα ξεπερασμένο νομικό πλαίσιο για τους ανθρώπους αυτούς.

Είναι το ίδιο ελληνικό κράτος, το ανώτατο δικαστήριο (ΣτΕ) του οποίου το 2013 έβγαλε αντισυνταγματικό το νόμο Ραγκούση, με μια αναχρονιστική λογική ότι «Έλληνας γεννιέσαι, δε γίνεσαι».

Είναι το ίδιο κράτος που το 2013, όταν ο Γιάννης επελέγη στα draft του ΝΒΑ, αλλά ο νόμος του 2010 είχε ακυρωθεί, η τότε κυβέρνηση του έδωσε με διαδικασίες εξπρές κατ' εξαίρεση ελληνικό διαβατήριο για να μην εκτεθούμε διεθνώς.

Και όλα αυτά για ένα παιδί με γονείς από τη Νιγηρία που γεννήθηκε, μεγάλωσε, πήγε σχολείο στην Ελλάδα και μέχρι σήμερα κάνει περήφανη μια χώρα που μας πληγώνει όλους.

Ο Γιάννης αποδείχτηκε ένα από τα μεγαλύτερα μπασκετικά ταλέντα και πλέον ζει το όνειρό του στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Το θέμα είναι τι γίνεται με τα υπόλοιπα «παιδιά από τα Σεπόλια» που δεν τα λένε Αντετοκούνμπο. Που συνεχίζουν να βιώνουν τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Που φοβούνται τα βράδια μήπως πέσουν θύμα καμιάς φασιστικής συμμορίας σε σκοτεινό στενάκι.

Γι' αυτά τα παιδιά δυστυχώς δεν μιλάει σήμερα κανένας. Μόνο ο Γιάννης δεν τα ξεχνάει, γι' αυτό και διοργανώνει κάθε χρόνο ένα τουρνουά μπάσκετ στα Σεπόλια με τα αδέλφια του.

Η ελληνική πολιτεία, εκτός από συγχαρητήρια, σκοπεύει να κάνει τίποτε άλλο; Εκτός αν βολεύεται με το ρόλο του θεατή, ακόμη και αν το θέαμα δεν είναι πάντα ένας εντυπωσιακός αγώνας μπάσκετ...

------

Στην ιστοσελίδα μας φιλοξενούνται όλες οι απόψεις που σέβονται τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολιτισμό και την αισθητική. Οι γνώμες των αρθρογράφων είναι ενυπόγραφες και προσωπικές και δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την άποψη του TheToc.gr.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr