O Καρνάβαλος μέσα σου...

Το γεγονός ότι Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμένος συνεόρτασαν, δημοσίως, τον Καρνάβαλο στη Σκύρο θα μπορούσε να είναι ένα απλό κοινωνικό συμβάν. Όπως και το κοινό γλέντι των υπουργών τους στα ταυτόχρονα γενέθλια Πολάκη-Καμένου να υπήρξε καθαρή σύμπτωση. Οι μετεκλογικές αγκαλιές των δύο αρχηγών ίσως να εικονοποίησαν μία προσωπική έλξη. Και η ένωση των οπαδών τους στην πλατεία Συντάγματος -πότε ως Αγανακτισμένοι και πότε ως βλαχο-ροκ πανηγυρτζήδες του «Όχι»- να εξέφραζε μόνο αισθητικές συγκλίσεις της στιγμής. Αρκεί, ωστόσο, αυτή η οπτική για την πλήρη ερμηνεία του παράδοξου συνεταιρισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την ακατάλυτη τριετή ισχύ του; Και αν όχι, με ποια άλλα συνοδά εργαλεία θα ανιχνευόταν το μέλλον τούτου του έρωτα πάνω στο κρεβάτι της εξουσίας;

Η γλώσσα του σώματος παραπέμπει, σίγουρα, σε κάποια αλήθεια: Όταν συναντώνται ή συνομιλούν, όταν συμβαδίζουν ή αγκαλιάζονται Αλέξης και Πάνος, είναι πρόδηλο πως αισθάνονται ασφαλείς και ευτυχείς. Δεν υποκρίνονται, το εννούν! Έχουν απόλυτη επικοινωνία («μιλούν με τα μάτια», όπως έχει ειπωθεί) και αμοιβαία εμπιστοσύνη, καθώς αναγνωρίζουν οικεία χαρακτηριστικά ο ένας στον άλλο. Είναι ακριβώς αυτή η συγγένεια των δύο χαρακτήρων που τους παρέχει και την άνεση να την εκδηλώνουν: Ο πρώτος να αποκαλεί ...«μπούλη» τον υπουργό Άμυνας, θεσμικό αρχηγό κόμματος και επίσημο κυβερνητικό του εταίρο! Και ο δεύτερος να πετάει εύκολα τις στολές του εθνικισμού και τα ράσα της Ορθοδοξίας και να προσφωνεί ...«σύντροφο» τον πρώτο, υψώνοντας την αριστερή γροθιά, στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ!

Την αλήθεια, ωστόσο, ομολογεί και η ίδια η γλώσσα, αμέσως ή εμμέσως! Αρκεί, βεβαίως, οι ακροατές να μπορούν να διακρίνουν το κυριολεκτικό επιχείρημα από το παραπλανητικό σύνθημα και τα συνήθη ολισθήματα από τις ασυγχώρητες ανεπάρκειες, ώστε να «μεταφράζει» αναλόγως. Αν, δε, συνυπολογιστεί και ο τρόπος διαχείρισης των τυχόν λαθών από τον κάθε εισηγητή, τότε προκύπτει και έτερη εκδοχή της κοινής κουλτούρας στις κορυφές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: Αμφότερες εκπέμπουν λόγο απατηλό που ανανεώνεται με νέα ψεύδη. Μεγαλοστομίες που δεν χωρούν στο μυαλό, αλλά και «μαργαριτάρια» που δεν χωρούν στα αυτιά. Και όταν όλα αυτά επισημαίνονται, δεν προκαλούν, καν, συστολή. Αντιθέτως, την επόμενη ώρα θα επαναληφθούν, με την απάθεια της ημιμάθειας και με το θράσος της επιβολής!

Οι πολιτικοί παρατηρητές θα προσέγγιζαν διαφορετικά το κυβερνητικό δίδυμο. Θα άφηναν στους ψυχολόγους τη μελέτη της «ντομπροσύνης» που σταθερά αποδίδει ο πρωθυπουργός στον υπουργό του, όπως και την αφοσίωση του δεύτερου πως «αυτό το ζευγάρι δεν χωρίζει εύκολα». Θα καλούσαν επικοινωνιολόγους στα βαφτίσια της Τρόικας σε «Θεσμούς» και της μείωσης των συντάξεων σε «αναπλαισίωση παροχών». Θα ρωτούσαν, τέλος, φιλολόγους για τις ανορθογραφίες, τους σολοικισμούς ή για το ατελέσφορο φλερτ των δύο εταίρων με τις ξένες γλώσσες. Από τη δική τους οπτική, οι δημόσιοι αναλυτές θα εντόπιζαν άλλου τύπου ταυτίσεις: πολιτικό καιροσκοπισμό, κοινά ρουσφέτια και αμοιβαίες σιωπές, ρεσάλτο σε κράτος και θεσμούς. Και ένα ακόμη: το δίκρανο σύμπλεγμα του χθεσινού περιθωρίου, που έγινε σημερινό πάθος εξουσίας.

Τον χορό των εκτιμήσεων παρακολουθεί -πιο αμήχανος απ΄όλους- και ο απλός πολίτης. Απορώντας με τα γλέντια του αερολόγου εθνικιστή και του ριζοσπάστη(;) δημαγωγού, ακούει το ψέμα τους και υφίσταται μαρτυρικά το έργο τους. Και μπορεί βιωματικά να οδηγείται σε συμπεράσματα, δεν του αρκούν, ωστόσο, οι πολυεδρικές ερμηνείες των ειδικών για τους συγκυβερνήτες. Αναζητεί τη δική του απάντηση για την μετάλλαξη των άλλοτε “λυτρωτών” σε κυνικούς ηγεμόνες, διαπιστώνοντας πως αυτή δεν προέκυψε ξαφνικά. Ξέρει καλά, πλέον, πως για να συναντηθούν, Αλέξης και Πάνος έκοψαν κυνικά στη μέση τις ιδέες τους ώστε …να κόψουν δρόμο προς την εξουσία. Προς τούτο, μετέτρεψαν τα κόμματά τους σε πειθαρχικούς υπαλλήλους. Και καθιέρωσαν έναν δικό τους μέσο όρο σκοπιμότητας και χυδαίου συμφέροντος, υποβιβάζοντας, έτσι, και την μέση στάθμη της πολιτικής αισθητικής γύρω τους. Ούτε κι αυτό το πισωγύρισμα, όμως, συντελέστηκε σε χρόνο ουδέτερο και με την κοινωνία αμέτοχη. Αδρανή και βολεμένη, πιθανώς. Απούσα όχι!

Έτσι, ο καθημερινός άνθρωπος επιστρέφει καχύποπτα στον ίδιο του τον εαυτό. Ίσως, μάλιστα, και να οφείλει να γυρίσει εκεί, αναζητώντας και δικά του λάθη, ψηλαφώντας και τις δικές του ρυτίδες-ευθύνες πάνω στα προκλητικώς ανέμελα πρόσωπα των μασκαράδων της Σκύρου. Γιατί το τώρα γεννήθηκε από το πριν και εκείνο από το προηγούμενο. Όλα τους, με μικρές ή μεγάλες υπογραφές του “απλού λαού”. Με λίγα λόγια: Οι χαρωπές “σέλφι” από το αποκριάτικο ξεφάντωμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είναι μια ευκαιρία να παραδεχθούμε κι ευθύς να πολεμήσουμε …τον Καρνάβαλο μέσα μας! Αυτόν που γεννιέται, κάθε φορά, μέσα σε χάρτινες προσδοκίες, κρύβοντας την αλήθεια πίσω από πολύχρωμες μάσκες. Αυτόν που παρελαύνει αυτάρεσκα πάνω σε ψεύτικα πόδια, χορεύοντας ένα μάταιο γαϊτανάκι από φτηνές κορδέλες. Αυτόν, που στο τέλος πάντα καίγεται…

-----

Στην ιστοσελίδα μας φιλοξενούνται όλες οι απόψεις που σέβονται τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολιτισμό και την αισθητική. Οι γνώμες των αρθρογράφων είναι ενυπόγραφες και προσωπικές και δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την άποψη του TheToc.gr.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr