Ο νόμος δυτικά του Πέκος

Ήταν μέσα Φεβρουαρίου εφέτος, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είχε κλείσει ακόμη ούτε μήνα από τη δεύτερη ορκωμοσία του, και το πιστό του τσοπανόσκυλο, ο αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς, πάγωνε το αίμα της υφηλίου από το βήμα της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου:

"Υπάρχει ένας νέος σερίφης στην πόλη". Της υφηλίου; Υπερβάλλω. Κάποιοι ενθουσιάστηκαν, κάποιοι τρομοκρατήθηκαν, κάποιοι διατήρησαν τη ψυχραιμία τους και κάποιοι –ανάμεσά τους και ο υποφαινόμενος- ένιωσαν την ανάγκη να συμφιλιωθούν ή, έστω, να εξοικειωθούν το ταχύτερο δυνατόν με το ιδιότυπο χιούμορ αυτού του νεαρού αλαζόνα που, λίγα χρόνια νωρίτερα, είχε προσομοιώσει τον Ντόναλντ Τραμπ με τον Αδόλφο Χίτλερ (δίχως προφανώς να γνωρίζει ότι την εν λόγω προσομοίωση μάλλον θα την εύρισκε πολύ του γούστου του το μελλοντικό αφεντικό του). Εμένα πάλι –ακούγοντας τον Βανς- το μυαλό μου έτρεξε συνειρμικά στον Ρόι Μπιν, τον διαβόητο "Δικαστή" στο ομώνυμο τεύχος του Λούκι Λουκ, που όχι μόνο εφάρμοζε αλλά κυριολεκτικά ενσάρκωνε τον "νόμο δυτικά του Πέκος".

Η ίδια η έκφραση κατέληξε να σημαίνει την πλήρη καταστρατήγηση κάθε έννοιας δικαίου και την αντικατάστασή της από μια sui generis αυτοδικία, συγκαλυμμένη από στοιχειώδη επίφαση νομιμότητας (ή και καθόλου). Στο κόμικ ο Ρόι Μπιν κρατάει (συνήθως ανάποδα, καθότι είναι αγράμματος ο ίδιος) έναν σκληρόδετο ογκώδη τόμο του Ποινικού Κώδικα και με αυτόν βαράει κατακούτελα όποιον δεν γουστάρει μονολογώντας: "Ο νόμος είναι δυνατός". Ο δικαστής Ρόι Μπιν ήταν υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο: ένας ιδιοκτήτης σαλούν δυτικά του ποταμού Πέκος, ανάμεσα στο Τέξας και στο Νέο Μεξικό, που είχε διοριστεί ειρηνοδίκης ελλείψει άλλου αρμοδιότερου και είχε μετονομάσει κάθε του αυτοδικία σε πράξη δικαιοσύνης· κάτι μεταξύ του "βρόμικου" επιθεωρητή Κάλαχαν, όπως τον ερμήνευσε ο Κλιντ Ίστγουντ, και του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, όπως τον ερμηνεύει ο ίδιος.

Σ’ εκείνη τη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, ο αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών έδωσε σαφή δείγματα γραφής του πώς ακριβώς εννοούσε ο "νέος σερίφης στην πόλη" τον "νόμο δυτικά του Πέκος", καθώς σήκωσε το δάχτυλο στους ηγέτες της Γηραιάς Ηπείρου γύρω από ζητήματα δημοκρατίας και μεταναστευτικής πολιτικής, μα κυρίως επειδή εστίασε στο σημαντικότερο: εφεξής θα ήταν "νόμιμο και ηθικό" ό,τι εκλαμβάνει ο "νέος σερίφης" ως "νόμιμο και ηθικό", ακόμη και αν εκείνος δεν ήξερε ή/και δεν είχε αποφασίσει τι ήταν "νόμιμο και ηθικό" και θα χρειαζόταν να το δικαιολογήσει "κατόπιν εορτής" ( a posteriori, όπως λέμε στα χωριά μας), σύμφωνα με τη σοφή καουμπόικη νουθεσία: "πυροβολείς πρώτα και ρωτάς έπειτα". Οι διεθνείς οργανισμοί (ΝΑΤΟ, ΟΗΕ, G7 και τα τοιαύτα) και οι διεθνείς συμφωνίες (για το Κλίμα, για τα Πυρηνικά Όπλα, για την Παγκόσμια Υγεία και δεν συμμαζεύεται) δεν ήταν παρά ένα μπερδεμένο κουβάρι στο μυαλό του "νέου σερίφη", χρήσιμο μονάχα για να του σπάει τα νεύρα: ενδεικτικό το πρόσφατο τραγελαφικό επεισόδιο με τον Βρετανό πρωθυπουργό, όπου μετά την υπογραφή μιας νέας οικονομικής συμφωνίας με τη Μεγάλη Βρετανία, ο Ντόναλντ ο Τρομερός εκθείασε το deal με την… Ευρωπαϊκή Ένωση· δεν αποκλείεται να μην έχει ακούσει ή/και να θεωρεί το Brexit ως εξωτικό νησάκι στις Αντίλλες.

Ο πρόεδρος που "σταμάτησε όλους τους πολέμους και δεν ξεκίνησε κανέναν" (κατά δική του δήλωση), στην πραγματική ζωή μέχρι στιγμής δεν σταμάτησε κανέναν πόλεμο και μάλλον ξεκίνησε έναν, εκείνον που ίσως αποδειχτεί ο πλέον μοιραίος όλων. Δεν είναι λίγοι όσοι θαυμάζουν την "άγνοια κινδύνου" που τον διακρίνει, την αποφασιστικότητά του να δρα παρορμητικά, με τη βαθιά πεποίθηση ότι η "Θεία Πρόνοια" δουλεύει πάντα για πάρτη του (όχι και τόσο παραδόξως, την ίδια βαθιά πεποίθηση είχε και ο γνωστός Αδόλφος), αψηφώντας τη συνταγματική του υποχρέωση να πηγαίνει by the book (να πάρει την άδεια του Κογκρέσου, ας πούμε, πριν διατάξει μια ακραία ριψοκίνδυνη αεροπορική επίθεση εναντίον πυρηνικών εγκαταστάσεων). "Είδαμε πόσο προκόψαμε και με τους άλλους τους… τυπολάτρες", θα μας πουν οι πιο φανατικοί οπαδοί του ανελέητου σταρχιδισμού του.

Σωστό κι αυτό. Μονάχα που όταν δεν παίζεις με τους διεθνείς κανόνες του παιχνιδιού, δίνεις το ελεύθερο και στους άλλους να μην παίξουν με τους διεθνείς κανόνες του παιχνιδιού. Και το παιχνίδι χωρίς κανόνες, ποτέ δεν λήγει ούτε με νίκη, ούτε καν με ισοπαλία. Λήγει με κάθοδο στην άβυσσο.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr