Ο πόλεμος του Νετανιάχου

Δεν είναι μονάχα δική μου εντύπωση. Γνωστοί μου, που συναντούν αραιά και πού φίλους τους από το Ισραήλ, μού μεταφέρουν την ίδια ατμόσφαιρα. Θα έλεγε κανείς ότι μια βαριά κουρτίνα έχει πέσει ανάμεσα στις συναντήσεις τους πριν από την 7η Οκτωβρίου του 2023 και στις συναντήσεις τους μετά από εκείνη τη μακάβρια ημέρα.

Επικρατεί πλέον μια αμοιβαία αμηχανία στις συζητήσεις τους που, συν τω χρόνω, βαίνει ολοένα και πιο δύσκολα διαχειρίσιμη. Οι γνωστοί μου δυσχεραίνονται να εκφράσουν τη γνώμη τους με την άνεση και την ειλικρίνεια που την εξέφραζαν πριν από την 7 η Οκτωβρίου, ενώ και οι Ισραηλινοί νιώθουν την υποχρέωση να απολογηθούν προτού καν τους προσάψουν οποιαδήποτε κατηγορία. Κάτι έχει στραβώσει στη μεταξύ τους σχέση –κι έχει στραβώσει άσχημα.

Αργά ή γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα παρά αργά, η κουβέντα τους καταλήγει στον "Μπίμπι" -ένα χαϊδευτικό παράταιρα τρυφερό για το άτομο στο οποίο αποδίδεται, τον φαινομενικά τουλάχιστον "πανίσχυρο" πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου. Για πολλούς από τους Ισραηλινούς συνομιλητές δεν είναι ο πόλεμος του Ισραήλ εναντίον της Χαμάς, είναι ο προσωπικός πόλεμος του "Μπίμπι", το προσωπικό του στοίχημα πολιτικής επιβίωσης. Είναι άραγε ο "Μπίμπι" όμηρος των ακροδεξιών συμμάχων του μέσα στο Ισραήλ (ανάμεσά τους περιλαμβάνονται και ορισμένοι από τους πιο φανατικούς θρησκευτικούς φονταμενταλιστές που για τη λωρίδα της Γάζας δεν έχουν άλλο όραμα από το "γαία πυρί μιχθήτω") ή μήπως συμπαρασέρνει τους πάντες στο "κλείσιμο" των δικών του λογαριασμών;

Και πώς ακριβώς φαντάζεται ο Νετανιάχου αυτό το "κλείσιμο"; Εάν δεχτούμε ότι η Χαμάς επέδειξε εγκληματική ή/και προμελετημένη αναισθησία για τους ίδιους τους συμπατριώτες της με το να εγκαταστήσει ολόκληρο τον στρατιωτικό της μηχανισμό κυριολεκτικά "μέσα" σε έναν από τους πιο πυκνοκατοικημένους αστικούς ιστούς του πλανήτη, ο "Μπίμπι" πραγματικά πιστεύει πως ο πόλεμος θα τελειώσει μόλις καταστρέψει ολοκληρωτικά αυτόν τον αστικό ιστό μαζί με ό,τι… κινείται επάνω του; Ήδη, σε μεγάλο βαθμό, τον έχει καταστρέψει, αλλά ο πόλεμος –δεκαεννέα μήνες μετά την 7 η Οκτωβρίου- δεν βρίσκεται ούτε μια ημέρα πιο κοντά στον τερματισμό του.

Ουσιαστικά –λένε οι γνωστοί μου, οι συνομιλητές των Ισραηλινών- η κοινή γνώμη στο Ισραήλ είναι διχασμένη όσο ποτέ άλλοτε. Από τη μια πλευρά, οι μισαλλόδοξοι υποστηρικτές του Νετανιάχου δεν βλέπουν άλλο φως στο τούνελ από "τη σιωπή του σφαγείου ύστερα από το πέρας της εργασίας". Από την άλλη, η αντιπολίτευση, κατακερματισμένη και ως εκ τούτου ανίσχυρη, αδυνατεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι ο "Μπίμπι" δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για το χαμηλό ή υψηλό κόστος σε ανθρώπινες ζωές (συμπεριλαμβανομένης της σκληρής μοίρας που περιμένει τους εναπομείναντες δύστηνους Ισραηλινούς ομήρους).

Την αντιπολίτευση δαιμονίζει ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι ο "Μπίμπι" δεν διστάζει να κολλάει τη ρετσινιά του "προδότη" σε όποιον διατυπώνει αντιρρήσεις για τη "στρατηγική" του, μηδέ εξαιρουμένων πολιτικών ή/και στρατιωτικών εγνωσμένου πατριωτικού κύρους (μολονότι εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι τον υποσκελίζει με τις… καταγγελίες του, ως "βασιλικότερος του βασιλέως" κυνηγός προδοτών, ο άκαπνος κανακάρης του, από το ασφαλές επικοινωνιακό ορμητήριό του στις Ηνωμένες Πολιτείες).

Επιπλέον ο Νετανιάχου μαγειρεύει έναν νέο εκλογικό νόμο ώστε να αποκλείσει προληπτικά την προσέλευση Ισραηλινών αραβικής καταγωγής στις επόμενες κάλπες. Είναι προνοητικός ο "Μπίμπι"· τίποτε δεν αφήνει στην τύχη.

Πού ποντάρει εντέλει ο "Μπίμπι"; Εάν δεν ποντάρει στη συμπάθεια της διεθνούς κοινής γνώμης (χλωμό το βλέπω, ολοένα και χλωμότερο), μήπως ποντάρει στην… αντιπάθεια; Εάν καταφέρει να πείσει τη δική του κοινή γνώμη ότι όλος ο κόσμος δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε "καλούς" και "κακούς" Ισραηλινούς, ότι όλος ο κόσμος μισεί "όλους τους Εβραίους" εξίσου (ο κόσμος τρέφει, εν ολίγοις, τα αισθήματα απέχθειας για κάθε Ισραηλινό χωριστά που τρέφει και για τον ίδιον τον Νετανιάχου), ίσως τους συμπαρασύρει πιο εύκολα σε αυτόν τον πόλεμο μέχρι τελικής πτώσεως, στη βιβλική πεισιθάνατη προτροπή "αποθανέτω μετά των αλλοφύλων".

Κάτω από ένα τέτοιο πρίσμα, ελαφρόμυαλες ασκήσεις ακτιβιστικής γυμναστικής, όπως η προχθεσινή στο Διεθνές Φεστιβάλ Βιβλίου της Θεσσαλονίκης, προσφέρουν στον "Μπίμπι" τις καλύτερες, τις πιο πολύτιμες υπηρεσίες. Νομίζω.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr