Οι δεύτεροι και οι προτελευταίοι

Το ανέκδοτο συγκαταλέγεται στα κλασικά της σοβιετικής περιόδου. Διεξάγεται ο παγκόσμιος τελικός πυγμαχίας βαρέων βαρών ανάμεσα σ’ έναν Σοβιετικό κι έναν Αμερικανό. Ο Αμερικανός νικάει τον Σοβιετικό.

Το Πρακτορείο TASS αναμεταδίδει την είδηση ως ακολούθως: "Στον χθεσινό παγκόσμιο τελικό πυγμαχίας βαρέων βαρών ο Σοβιετικός αθλητής κατετάγη δεύτερος· ο Αμερικανός προτελευταίος".

Τα τελευταία σαράντα χρόνια, όποτε ακούω κομματικά στελέχη να αποτιμούν κέρδη και ζημίες από τις αυτοδιοικητικές εκλογές, ο νους μου τρέχει στο συγκεκριμένο ανέκδοτο. "Η νίκη έχει πολλούς πατέρες, η ήττα είναι ορφανή", παραδέχτηκε μελαγχολικά ο Τζον Κένεντι τον Απρίλιο του 1961, μόλις τριών μηνών ενεργός πρόεδρος, ύστερα από την αποτυχημένη εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων –μια επιχείρηση, ειρήσθω εν παρόδω, που την σχεδίασε η CIA επί προεδρίας του ρεπουμπλικανού προκατόχου του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και ο ίδιος ο Κένεντι ευθυνόταν μονάχα στο βαθμό που, ως "ψάρακλας" στον Λευκό Οίκο, δεν είχε το ηθικό σθένος ή/και το πολιτικό ανάστημα να την αναβάλει ή να την ακυρώσει. Οι δικοί μας όμως εθνοπατέρες δεν δείχνουν να έχουν ακουστά ή να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους την πικρή νουθεσία του Κένεντι.

Προτιμούν να στραγγίξουν τη φαιά τους ουσία και να σκαρφιστούν χίλιους δύο ευφημισμούς παρηγοριάς, παρά να ξεστομίσουν, έστω και ψιθυριστά, τη βρόμικη λέξη: "Ήττα". Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έβαλε μόνος του ψηλά τον πήχη. Κανένας δεν τον πίεσε να τον βάλει τόσο ψηλά, κανένας δεν του υπαγόρευσε το πολιτικό τελεσίγραφο που επέδωσε ο ίδιος στον εαυτό του. Διεκδίκησε τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας και στις δεκατρείς περιφέρειες της χώρας. Ούτε γαλάζιοι "αντάρτες" αντίπαλοι, ούτε "αντισυσπείρωση" όλων εναντίον των κυβερνητικών κεχρισμένων, ούτε ο "στίβος ήταν βαρύς" και το "επίπεδο των φιλάθλων άθλιο", όπως θα γκρίνιαζαν οι Γαλάτες στον "Αστερίξ Ολυμπιονίκη" όταν θα υποχρεώνονταν να αγωνιστούν επί ίσοις όροις με τους άλλους, τουτέστιν χωρίς τον μαγικό ζωμό. Καμία πρόφαση, κανένα πρόσχημα, μονάχα η ανελέητη αμερικανικής έμπνευσης ψυχαναγκαστική προτροπή: "Ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος δεν είναι τίποτε".

Ο πρωθυπουργός είδε ή/και ειδοποιήθηκε εγκαίρως για τα σύννεφα που μαζεύτηκαν πάνω από τον Ζέρβα στη Θεσσαλονίκη (εξ ου και απέφυγε να τον συναντήσει και να βγάλει μαζί του τη γνωστή "οικογενειακή φωτογραφία" στον δεύτερο γύρο), αλλά δεν είδε ή/και δεν ειδοποιήθηκε εγκαίρως για τα σύννεφα που μαζεύτηκαν πάνω από τον εκλεκτό του υποψήφιο περιφερειάρχη στη Θεσσαλία ή, πόσω μάλλον, πάνω από τον ανηψιό του στην Αθήνα. Έλλειμμα σωστής πληροφόρησης; Υπερβολική αυτοπεποίθηση; Η κεκτημένη ταχύτητα αλαζονείας μετά το σερί των πρόσφατων εκλογικών θριάμβων; Λίγη έχει σημασία. Μα δεν υπήρξε "αντισυσπείρωση"; Φυσικά και υπήρξε. Πάντοτε υπήρχε και πάντοτε θα υπάρχει. Είναι το διαχρονικό όπλο των εκλογικά μειονεκτούντων απέναντι στους εκλογικά πλεονεκτούντες: η ισχύς εν τη ενώσει. Στο βωμό της αντισυσπείρωσης ο ΣΥΡΙΖΑ ξέχασε όσα έσουρνε παλαιότερα στο ΠΑΣΟΚ και το ΠΑΣΟΚ, απορροφημένο από το νέο του όραμα, να γίνει αυτό "χαλίφης στη θέση του χαλίφη" (λέγε με κι αξιωματική αντιπολίτευση), καμώθηκε ότι λησμόνησε πως κάποτε άκουσε τον ΣΥΡΙΖΑ να του τα σούρνει. Στον ίδιο αμοραλιστικό βωμό - "ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου"- αλλά σε μικρότερου διαμετρήματος δήμους (μην μας κράξουν κιόλας), η Νέα Δημοκρατία συνέπραξε –άρρητα μεν, πρόθυμα δε- "ανίερες" συμμαχίες και με δυνάμεις με τις οποίες η μοναδική της ιδεολογική σύγκλιση είναι ότι συστεγάζονται στο ίδιο κοινοβούλιο· ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε.

Αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού. Οι ηθικολόγοι μπορούν να κλαίνε πάνω από το χυμένο γάλα, αλλά το παιχνίδι έτσι θα παίζεται, όσο δεν αλλάζουν οι κανόνες. Μήπως λοιπόν ο καιρός ωρίμασε για να αλλάξουν οι κανόνες; Όχι μονάχα ωρίμασε, αλλά μη σας πω ότι σάπισε κιόλας. Από την εφηβεία μου (η Μεταπολίτευση με πέτυχε δεκατεσσάρων χρονών στα δεκαπέντε) ακούω για την ανάγκη να αυτονομηθεί η τοπική αυτοδιοίκηση από την κεντρική πολιτική σκηνή, να χαλαρώσει ο σφιχτός μέχρι ασφυξίας εναγκαλισμός των κομμάτων, να πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων το τόσο βολικό δόγμα: "Αν κερδίσεις, κερδίζει το κόμμα μας, αν χάσεις,
είσαι ανεξάρτητος". Ωστόσο, προκειμένου ν’ αλλάξουμε τροπάρι, πρέπει πρώτα να συμφωνήσουν τα ίδια τα κόμματα. Εάν κρίνω από τους αλαλαγμούς θριάμβου των "νικητών" και τις φαιδρές υπεκφυγές των "ηττημένων", ανάλογη διάθεση αλλαγής δεν βλέπω στο ορατό μέλλον. Μη σας πάρω και στο λαιμό μου.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr