Οι φονιάδες των δύο άκρων και οι χρήσιμοι ηλίθιοι

Την ακατανόητη συζήτηση περί δύο άκρων επανέφερε στη δημόσια σφαίρα η υπερψήφιση της τροπολογίας που μπλοκάρει την κάθοδο στις εκλογές του κόμματος Κασιδιάρη. Αντί να συζητάμε για το αμήχανο "παρών" του ΣΥΡΙΖΑ ή γιατί η κυβέρνηση το θυμήθηκε δυο μήνες πριν τις εκλογές και αφού το μόρφωμα του καταδικασμένου πρωτόδικα πρώην χρυσαυγίτη εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις να διεκδικεί την είσοδό του στη Βουλή, ξεκίνησε μια κουβέντα μεταξύ παραλογισμού και γραφικότητας.

ΚΚΕ και ΜέΡΑ25 φοβούνται μη τυχόν "εξισωθεί ο φασισμός με τον κομμουνισμό" και μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλουν μια "θεωρία των δύο άκρων", λες και κάνουμε ημερίδα για την ιστορία του 20ο αιώνα ή καλλιστεία ολοκληρωτισμού.

Την ίδια θεωρία που διακινούν έξαλλοι της δεξιάς πολυκατοικίας ψάχνοντας το 2023 να βρουν "κομμουνιστοσυμμορίτες" μεταξύ Πέτρου Κόκκαλη, Λιάνας Κανέλλη και της μεζονέτας Βαρουφάκη στην Αίγινα.

Όσο για την αριστερή πολιτική θεώρηση ότι "ο Μητσοτάκης ψαρεύει ψήφους στα ακροδεξιά", δυσκολεύομαι να φανταστώ ψηφοφόρο που αμφιταλαντεύεται μεταξύ Ηλία Κασιδιάρη και Κωστή Χατζηδάκη.

Η αλήθεια είναι ότι τα μόνα δύο άκρα που διαπιστωμένα έχουν καταγραφεί στην Ελλάδα είναι οι εγκληματικές οργανώσεις βίας της ακροδεξιάς (π.χ. Χρυσή Αυγή) και της ακροαριστεράς (π.χ. 17 Νοέμβρη). Τα υπόλοιπα είναι συζητήσεις για καφενείο ή τσιπουράδικο.

Ούτε στη σημερινή Βουλή υπάρχει κίνδυνος ακόμη και από τα –θεωρητικά- πιο ακραία κόμματά της (ΚΚΕ και Ελληνική Λύση). Η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από τις κηραλοιφές Βελόπουλου, ούτε από το ΚΚΕ, παρόλο που στο καταστατικό του δηλώνει ως στόχο τη "δικτατορία του προλεταριάτου". Άλλωστε τα μέλη του ΚΚΕ προστάτεψαν τη Βουλή το 2011 όταν το πλήθος των ακροδεξιών και ακροαριστερών αντιμνημονιακών αγανακτισμένων προσπαθούσε να εισβάλει.

Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει μια φυσιολογική πολιτική συζήτηση με επιχειρήματα αντί για φανατισμό και αναθέματα.

Από τη μία πλευρά έχουμε τους ορκισμένους "φρουρούς" του Κυριάκου Μητσοτάκη, κυρίως διάφορους νεοφώτιστους δεξιούς με πολιτική καταγωγή από το ΚΚΕ εσωτερικού και το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, που θεωρούν ότι τα δύο άκρα είναι η Χρυσή Αυγή και ο… ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο εσχάτως εντάσσουν από τον Ευάγγελο Βενιζέλο μέχρι το Νίκο Ανδρουλάκη. Ίσως τους έχει πείσει η Σοφία Βούλτεψη που έλεγε κάποτε για τις "ένοπλες συνιστώσες" της Κουμουνδούρου. Αυτή τη φορά με τον Βενιζέλο σε ρόλο οπλαρχηγού.

Και από την άλλη έχουμε την αμετανόητα ιδεοληπτική ελληνική κομμουνιστογενή Αριστερά που αρνείται να παραδεχτεί το αυτονόητο, ότι δηλαδή Ρουπακιάς και Κουφοντίνας είναι ένα και το αυτό, φονιάδες που νομίζουν ότι έχουν και άποψη. Αν θεωρείς τον έναν "νεοναζί δολοφόνο" και τον άλλο "παραστρατημένο σύντροφο" ή "αγωνιστή με λάθος όπλα", τότε μάλλον είσαι ο χρήσιμος ηλίθιος που προσπαθεί να δικαιώσει τη Βούλτεψη, τον Μπογδάνο και τον Φαήλο Κρανιδιώτη. Είναι εντυπωσιακή η αμηχανία του τομεάρχη Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ, Θεόφιλου Ξανθόπουλου, όταν προσπαθεί να διαχωρίσει την ακροδεξιά από την ακροαριστερή βία, λέγοντας ότι η 17Ν "δεν είχε στον πυρήνα της τη ναζιστική ιδεολογία" ή ότι είχε μια "στρεβλή αντίληψη".

Το τραγελαφικό βέβαια είναι ότι όλοι αυτοί διεκδικούν "κεντρώους" ψηφοφόρους. Αλλά εντάξει, έχουμε επιζήσει και από χειρότερα. Καλή μας ψήφο.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr