Ούτε τη φωνή τους

Η κλιματική αλλαγή και η παρεπόμενη παρατεταμένη θερινή ραστώνη μάς εμποδίζουν να αντιληφθούμε ότι σε άλλα μήκη και πλάτη του πλανήτη μας επικρατεί βαρυχειμωνιά –και δεν αναφέρομαι στις… καιρικές συνθήκες. Λυπάμαι αν το σημερινό μου θέμα δεν συνάδει με αντηλιακές κρέμες, ρακέτες, ξαπλώστρες, γουρούνες, τη γενικότερη σαχλαμπούχλα του ελληνικού καλοκαιριού και, όσον με αφορά, δεν έχω κανένα πρόβλημα εάν δεν μπείτε καν στον κόπο να το διαβάσετε κρίνοντας πως, αυτές τις ρημάδες τις διακοπές σας, τις κουτσουρεμένες και ακριβοπληρωμένες, δεν θα επιτρέψετε σε κανέναν μουρτζούφλη να σας τις χαλάσει, ιδίως τώρα που οδεύουν προς το τέλος τους, εάν δεν τις έχετε στοκάρει ήδη ως νοσταλγικό αποθεματικό μέχρι του χρόνου. Σας καταλαβαίνω απολύτως· και πάλι φίλοι.

Έχουμε νέα από το Αφγανιστάν. Όχι, δεν είναι καλά νέα. Αυτό δεν είναι έκπληξη –έκπληξη θα ήταν εάν είχαμε καλά νέα. Εδώ και δεκαετίες το Αφγανιστάν αποτελεί ένα πειραματικό εργαστήρι δυστοπίας. Σε σύγκριση με όσα λαμβάνουν χώρα στο Αφγανιστάν, τα σκοτεινά οράματα του Τζορτζ Όργουελ, του Άλντους Χάξλεϊ ή του Φίλιπ Ντικ μοιάζουν με πάρκα ψυχαγωγίας για ελαφρώς διεστραμμένους ενηλίκους. Εκεί που λέμε ότι τίποτε χειρότερο δεν μπορεί πια να συμβεί σ’ εκείνον τον δύσμοιρο τόπο, όλο και κάποιο νέο ρεκόρ παρανοϊκού αυταρχισμού καταρρίπτεται, όλο και ο πήχης της κοινωνικής παραφροσύνης ανεβαίνει ψηλότερα.

Αυτές τις ημέρες οι Ταλιμπάν γιορτάζουν την τρίτη επέτειο από την ανακατάληψη της εξουσίας. Μιας και το κλίμα είναι εορταστικό, είπαν να το "ρίξουν έξω" με ένα νομοσχέδιο, βασισμένο σε παλαιότερο διάταγμα του 2022 –έναν "κώδικα κοινωνικής κυκλοφορίας" τόσο αποκρουστικό ώστε να σκανδαλίσει ακόμη και την επιτόπια αποστολή του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (οι αποστολές του ΟΗΕ, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν σκανδαλίζονται εύκολα). Σύμφωνα λοιπόν με αυτόν τον νέο "κώδικα", οι γυναίκες του Αφγανιστάν, με επαπειλούμενες ποινές που κλιμακώνονται από την "προειδοποίηση" έως την "κατάσχεση περιουσίας" και τη "φυλάκιση", όχι μονάχα θα πρέπει να εξακολουθήσουν να έχουν πλήρως καλυμμένο το πρόσωπό τους και το υπόλοιπο σώμα τους όταν βρίσκονται εκτός σπιτιού (αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια), αλλά και να φροντίζουν ούτως ώστε "να μην ακούγεται η φωνή τους", καθώς και "να μην στρέφουν το βλέμμα τους προς άτομα του αντιθέτου φύλου που δεν ανήκουν στην οικογένειά τους". Μπορούμε να το διανοηθούμε; Χωράει στο μυαλό μας; Μια αστυνομία επίβλεψης "κατεύθυνσης βλέμματος" ή μια αστυνομία επιτήρησης "έντασης φωνής"; Ούτε στους πιο ζοφερούς οργουελικούς μας εφιάλτες.

Ναι, αλλά το Αφγανιστάν "κείται μακράν" -θα αντιτείνουν κάποιοι καλόπιστα. Γιατί θα πρέπει να μας αφορά κάτι που συμβαίνει στο Αφγανιστάν; Με άλλα λόγια: πόσες πιθανότητες υπάρχουν κάτι που συμβαίνει σήμερα στο Αφγανιστάν, να συμβεί κάποτε και στην Ελλάδα; Και αντιστρόφως: δεν είναι πολύ πιο πιθανό αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα να συμβεί κάποτε και στο Αφγανιστάν; Ούτε συζήτηση, το δεύτερο είναι πολύ πιο πιθανό –και σίγουρα έτσι θα σας απαντούσε μια "μοντέρνα" αφγανή πρωτευουσιάνα, ένα "κορίτσι της Καμπούλ" στις αρχές της δεκαετίας του 1970 (αδιάσειστα τεκμήρια οι σχετικές φωτογραφίες). Εάν όμως είχατε τη διορατική δυνατότητα και περιγράφατε στο ίδιο "κορίτσι" πώς θα ντύνονται, πώς θα συμπεριφέρονται και πώς θα κυκλοφορούν οι συνομήλικές της πρωτευουσιάνες μισόν αιώνα αργότερα, εξίσου σίγουρα θα σας έπαιρνε για τρελό. Βλέπετε, ακόμη και τα πιο ακραία σενάρια δυστοπίας δεν χρειάζονται παρά δύο δικές μας "αβλεψίες" προκειμένου να υλοποιηθούν: την εθελοτυφλία μας όταν αρχίσουν να διαφαίνονται τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια· την εθελοδουλία μας όταν επιβληθούν. Έπειτα είναι πια αργά· να είχαμε, να λέγαμε.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr