Ποιος τελικά επικράτησε στη Σύνοδο Κορυφής;

Η απόφαση της Συνόδου Κορυφής για το Ταμείο Ανάκαμψης πάλι θα παρουσιαστεί είτε ως επιτυχία είτε ως αποτυχία. Ανάλογα με το ποιος κάνε ιτην ανάλυση και κυρίως από ποια πολιτική πλευρά το βλέπει. Διότι είθισται, κακώς βέβαια, να χρωματίζουμε πολιτικά και τέτοια μεγάλα ζητήματα.

Η πραγματικότητα πάντα σε αυτά τα ζητήματα είναι η ίδια. Και δεν είναι μονοδιάστατη.

Καταρχάς δεν γνωρίζουμε ποτέ εξ αρχής τις λεπτομέρειες που κρύβονται μέσα σε αριθμούς και... υποπαραγράφους. Θα τολμούσα να πω πως κάποιες λεπτομέρειες τις μαθαίνουμε μόνο χρόνια μετά, μέσω της ιστορικής έρευνας.

Δεύτερον, δεν ξέρουμε τι υποννοείται ή πως "μεταφράζεται" η κάθε παράγραφος σε ένα τεράστιο κείμενο. Μην ξεχνάμε πως τα μνημόνια από κάποιους δεν διαβάστηκαν καν και ας υπογράφησαν.

Τρίτον, για να μην έχουμε αυταπάτες, το παιχνίδι το κάνουν οι "μεγάλες δυνάμεις". Δεν γίνεται δηλαδή, εκ των πραγμάτων, εκ της φύσης του συστήματος, να έχει η Ελλάδα την ίδια "πειθώ" με τη Γερμανία ή τη Γαλλία ας πούμε. Ειδικά όταν η χώρα μας έχει στηριχθεί και όχι μόνο οικονομικά, στα συγκεκριμένα κράτη. Από τον καιρό του "Ελλάδα Γαλλία Συμμαχία".

Ωστόσο, στη συγκεκριμένη Σύνοδο φαίνεται πως συνέβει κάτι... παράξενο. Οι γνωστοί "μεγάλοι", ήτοι Γερμανία και Γαλλία φαίνεται πως δεν έκαναν ότι ήθελαν. Για την ακρίβεια, η πρώτη ανάγνωση δείχνει ότι δεν πέρασαν αυτά που εμφανίζονται να ήθελαν.

Αντίθετα, έχουμε μία νίκη των "φειδωλών", των πιο σκληρών οικονομικά που ως τώρα θεωρούνταν οι "δορυφόροΙ κυρίως της Γερμανίας. Ήτοι Ολλανδίας, Αυστρίας και Δανίας.
Αυτό από μόνο του αποτελεί πρόβλημα, τόσο για την Ελλάδα όσο πιστεύω και τη φύση της Ενωμένης Ευρώπης.

Το ότι ο "τιμωρητικός καλβινισμός" και δη ο κύριος εκφραστής του η Ολλανδία, αναδεικνύεται σε πρωταρχικό παίκτη, σημαίνει πως οι "μικροί" θα αντιμετωπίσουν σημαντικές δυσκολίες και εχθρότητα στο μέλλον.

Ήδη άλλωστε γνωρίζουμε το πρώτο κόστος. Έβαλαν ρήτρα μεταρρυθμίσεων και "ειδικής διακυβέρνησης - εποπτείας" τόσο σε δάνεια όσο και επιχορηγήσεις. Τουτέστιν, προσωπική άποψη και μόνο, μιλάμε για ένα έμμεσο μνημόνιο για τα πιο ευάλωτα οικονομικά κράτη.

Δεύτερο κόστος; Το είπε ο Μητσοτάκης:

Θα περικοπούν πράγματα. "Το τίμημα για να δεχτούν οι λεγόμενες φειδωλές χώρες 390 δισ. ευρώ επιχορηγήσεις ήταν ότι θα λάβουν περισσότερες επιστροφές. Θα κοπούν κάποια πράγματα".

Τι σημαίνει επί της ουσίας αυτό; θα το μάθουμε από φθινόπωρο και μετά. Όπως και να έχει, είναι σχεδόν βέβαιο ότι το κόστος δεν μπορεί να πληρωθεί ισόποσα από όλους. Κάποιοι λοιπόν πάλι θα επιβαρυνθούν περισσότερο.

Για παράδειγμα, για να έχουμε μία εικόνα του τι θα ακολουθήσει, για να επιτευχθεί η συμφωνία υπήρξαν υπέστησαν περικοπές σε προγράμματα για την εκπαίδευση, την έρευνα αλλά και την Υγεία.

Υπάρχει όμως και άλλο κόστος. Το οποίο σε βάθος χρόνου μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά επίπονο. Η ΕΕ φαίνεται να υποχώρησε στις χαλύβδινες απαιτήσεις των σκληρών "τσιγκούνηδων" για να διασωθεί. Ολλανδία, Αυστρία και Δανία επέβαλλαν τις απαιτήσεις τους. Πήραν μάλλον δυσανάλογα περισσότερα απ' ότι τους αναλογούσε. Όπως έγραψε η Liberation, "οι τσιγκούνηδες του βορά έκαναν αντίσταση και κέρδισαν".

Γιατί; Γιατί Μακρόν και Μέρελ υποχώρησαν; Μήπως γιατί το Βερολίνο πληρώνει τον τιμωρητικό καλβινισμό με τον οποίον έπαιξε για χρόνια τώρα; Μήπως είναι οι συνέπειες του να έχει έναν πολιτικό δορυφόρο όπως η Ολλανδία;

Ή μήπως τελικά η ΕΕ παίρνει χειρότερη πορεία για να επιβιώσει;

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr