Ποιος θυμάται τον Γιαχία Σινουάρ

Υποθέτω, μια υπόθεση κάνω, ότι αν ο μακαρίτης ο Γιαχία Σινουάρ, ο πάλαι ποτέ επικεφαλής της Χαμάς (και ενορχηστρωτής της σφαγής της 7ης Οκτωβρίου), έβλεπε από εκεί πάνω που βρίσκεται και απολαμβάνει τους κόπους του (όπως του υποσχέθηκε ο Ιμάμης), αν έβλεπε τι προκάλεσε η φοβερή ιδέα του να εξαπολύσει μια φριχτή τρομοκρατική επίθεση εναντίον του Ισραήλ -για να ακυρώσει την προσέγγιση του Τελ Αβιβ με τα συντηρητικά βασίλεια του Κόλπου-, υποθέτω λέω, ότι θα το σκεφτόταν δυο φορές (ίσως και τρεις), πριν δώσει το πράσινο φως για το σφαγή. Εξ αιτίας της εξαιρετικής ιδέας του, τώρα δεν υπάρχει ούτε Σινουάρ, ούτε Χαμάς, ούτε καν Γάζα, δεν υπάρχει ούτε και ο χρηματοδότης της Χαμάς, το Ιράν, και ορισμένοι ονειρεύονται να εξαφανίσουν ακόμα και αυτούς τους ίδιους τους Παλαιστινίους. Δεν το λες και μεγάλη επιτυχία. "Ετερογονία των σκοπών" νομίζω λέγεται και αυτό είναι και το γενικότερο πρόβλημα με τις εκτιμήσεις και τις προβλέψεις, τις αναλύσεις και τους σχεδιασμούς. Σπανίως πέφτουν μέσα.

Να, από την αρχή της κρίσης, εδώ και δυο χρόνια, διαβάζω και τις άλλες αναλύσεις για τον φριχτό ακροδεξιό τον Νετανιάχου που μόνο να κάνει πόλεμο μπορεί, γιατί διαφορετικά θα αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη και μπορεί και να πάει φυλακή, αφού πήρε πολλά δωράκια και είναι διεφθαρμένος και αυτός και η σύζυγός του και άλλα πολλά επιβαρυντικά. Σύμφωνοι. Γι αυτό και συνεχίζει τον πόλεμο και αδιαφορεί για την ειρήνη, αδιαφορεί ακόμα και για την τύχη των ομήρων. Σύμφωνοι.

Πάντως, όποιο και αν είναι αυτό το κρυφό αίσθημα που τον οδηγεί, ακόμα και αν είναι αυτό το ποταπό να αποφύγει να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη, δεν θα έλεγα και ότι απέτυχε παταγωδώς. Εχει μέσα σε δυο χρόνια εξαφανίσει τους δυο τρομοκρατικούς στρατούς που απειλούσαν την ασφάλεια του Ισραήλ (και όλου του κόσμου), τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς, έχει ακυρώσει τους Χούθι, έχει κάνει οικόπεδο τη Γάζα, έχει ξεδοντιάσει και γονατίσει τον μεγάλο αντίπαλο του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή και ενορχηστρωτή όλων των επιθέσεων σε βάρος του, το Ιράν, έχει ακυρώσει και το πυρηνικό του πρόγραμμα -άγνωστο για πόσο καιρό βέβαια- και έχει οδηγήσει σε πόλεμο τις ΗΠΑ με τους αντιπάλους του Ισραήλ, παρά τις διαβεβαιώσεις του Τραμπ ότι δεν θα εμπλακεί σε κανέναν πόλεμο, που δεν αφορά άμεσα τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών. Αν ναι, πάει και ο Ασαντ, ο άλλος πελάτης του Χομεινί. Δεν το λες και άσχημα για ένα τύπο που απλώς αγωνίζεται να αποφύγει το βραχιολάκι, αν πιστέψουμε τις αναλύσεις για το τι οδηγεί τον Μπίμπι στις αποφάσεις του.

Τώρα ίσως να δοθεί χρόνος και στη διπλωματία. Αρκεί να κατανοήσουν οι Αγιοταλάχ ότι όλα άλλαξαν στη Μέση Ανατολή, μέσα σε λίγες ημέρες, και ότι η μεγάλη και μοναδική υπερδύναμη στην περιοχή, δεν είναι άλλη από το Ισραήλ. Θα είναι σε θέση να κάνει συμβιβασμούς το καθεστώς των Μουλάδων; Η θα νιώσει ότι απειλείται η επιβίωσή του και θα στυλώσει το πόδια ; Άγνωστο. Το τελευταίο που έγραφε ο Economist και το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον, είναι ότι πιθανότατα εντός της ιρανικής κυβερνητικής ελίτ, έχουν πάρει προβάδισμα οι στρατιωτικοί έναντι των κληρικών και ενδεχομένως αυτοί να αποδειχθούν λιγότερο διπλωμάτες από τους θρησκευτικούς ηγέτες και πιο φανατικοί.

Φανταστείτε δηλαδή να εμφανιστούν ξαφνικά οι νέοι επικεφαλής του Ιράν με τα μούσια και τα γαλόνια και να δηλώσουν, όπως κάνουμε a propos εμείς οι Έλληνες, ότι όλα μπορούν να τα συζητήσουν με τους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς, και τη μόλυνση του πλανήτη και την υπερθέρμανση, και το πρόβλημα του Αζερμπαϊτζάν, και το παλαιστινιακό και το πρόβλημα με τη δυτική Σαχάρα (που γενικώς το υποτιμάμε ως πρόβλημα θέλω να σημειώσω), αυτό που δεν συζητάνε καθόλου, γιατί άπτεται της εθνικής τους κυριαρχίας, είναι το θέμα με τα πυρηνικά. Θα συνεχίσουν λοιπόν απτόητοι τον εμπλουτισμό ουρανίου.

Μπορούν να το πουν είναι η αλήθεια, και σίγουρα θα επιχειρήσουν ξανά να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα, αλλά αυτό που θα μετρήσει είναι το σχόλιο και η αντίδραση του Ισραήλ, όχι οι δηλώσεις των Ιρανών.

Αυτό είναι πάντως και το πρόβλημα των καιρών που ζούμε. Ζούμε σε εποχή απρόβλεπτη, με απρόβλεπτο πλανητάρχη και καλό είναι να κρατούμε- εκτός από την ψυχραιμία μας- και μικρό καλάθι. Μικρό καλάθι και για τις συμβουλές που μας δίνουν ορισμένοι δωρεάν, από την ασφάλεια του καναπέ.

Δεν είναι εποχή για ακροβατισμούς, ούτε για πειραματισμούς. Είναι εποχή που οι σύμμαχοι, όσοι παρέμειναν, μας είναι πολύτιμοι. Ακούω για παράδειγμα κάτι αποσυρθέντες, κάτι πρώην πρωθυπουργούς, που μας προτείνουν μια εξωτερική πολιτική αλά Τούρκα, με οδηγό την συναλλακτική επιτηδειότητα, ώστε να κερδίσουμε λένε περισσότερα. Να γίνουμε κι εμείς απρόβλεπτοι, που θα έλεγε και ο μεγάλος τιμονιέρης του ΣΥΡΙΖΑ.

Βλέπω την ελληνική αριστερά να προτείνει και να ζητά επιτακτικά, να καταγγείλουμε τη στρατηγική μας συμμαχία με το Ισραήλ και να απλώσουμε το χέρι στους δυστυχείς Αραβες, που είναι θύματα του ιμπεριαλισμού. Αλλους, επίσης στα αριστερά (που έχει και μια έφεση στην μπουρδολογία), που ζητούν να ακυρωθεί η συμμετοχή μας στον επανεξοπλισμό της Ευρώπης, να ακυρωθεί γενικά ο επανεξοπλισμός της Ευρώπης και να ανοίξουμε τις αγκαλιές μας στον Πούτιν, γιατί προέχει λέει το κοινωνικό κράτος.

Ευτυχώς, ελάχιστοι τους δίνουν σημασία.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr