Ψηφοθηρικές γελοιότητες!

Από τις αρχές του 21ου αιώνα, ίσως και λίγο νωρίτερα, απ’ τα τέλη του 20ου ή κάπου εκεί, η αριστερά βρίσκεται σε μία συνεχή αξιακή, ηθική και συνειδησιακή κατρακύλα, κατάπτωση και κατάντια.

Ο χώρος ποτέ βέβαια δεν υπήρξε φάρος αρχών και παράδειγμα ηθικής προς μίμηση. Το περιβόητο "πολεμώ το σύστημα από μέσα" μετά το ’81, είχε μετατραπεί στην απόλυτη καραμέλα. Αλλά μέχρι τις αρχές του '00, τουλάχιστον υπήρχαν στελέχη της Αριστεράς που πίστευαν στη δύναμή της να παράξει ουσιαστική πολιτική και έκαναν το καλύτερο δυνατό για να γίνει αυτό, με τρόπο ηθικό και μέσα από τη νομιμότητα. Στελέχη που έδιναν αγώνα με σοβαρότητα και τιμώντας ηθικές αξίες. Όπως ο... αναβαπτισμένος ΕΛΑΣίτης Καπετάν-Γιώτης/Χαρίλαος Φλωράκης, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Ανδρέας Λεντάκης, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης κ.ά.

Δυστυχώς οι διάδοχοί τους, τόσο σαν σύνολο, όσο και ως μεμονωμένα άτομα, αποδείχθηκαν ολίγιστοι και χωρίς καμία πραγματική διάθεση να παράγουν ουσιώδη πολιτική. Μοναδική τους έννοια και στόχευση, η βελτίωση της εσωκομματικής προσωπικής τους θέσης και η κατάληψη της εξουσίας, με υφαρπαγή της ψήφου. Για να στρογγυλοκαθίσουν στην καρέκλα και ν’ απολαύσουν τα (προσωπικά) οφέλη της... κουτάλας.

Με αυτού του είδους τα κίνητρα και τέτοιο υπόβαθρο αξιών, δεν είναι καθόλου περίεργο που σήμερα το πράγμα έχει καταντήσει να διαβάζουμε από δήθεν Αριστερούς ότι η πολιτική Μητσοτάκη ευθύνεται για τις γυναικοκτονίες (όσον αφορά τον όρο, ας το αφήσουμε έτσι) ή ότι απαιτείται νομοθέτηση για την επιβολή ιατρικών πράξεων που δυνητικά θα του σώσουν τη ζωή, εάν ο ασθενής δεν το επιθυμεί.

Αρχές, ηθική και νομιμότητα θυσιάζονται στον βωμό της ψηφοθηρίας, χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς κανένα μέτρο, λογική ή, έστω, αυτοσυγκράτηση. Με πρώτο και χειρότερο θύμα την ίδια τη δημοκρατία.

Διότι, επειδή τα ψηφαλάκια είναι πολύτιμα, ακόμη κι αν είσαι διακεκριμένος δημοσιογράφος, κορυφαίο στέλεχος του κόμματος και ψηφισμένος Ευρωβουλευτής, αλλά έχεις την φαεινή ιδέα και το κουράγιο να μιλήσεις για τα πράγματα όπως τα βλέπεις, τόσο το χειρότερο για σένα. Θα βρεθείς, ήδη καταδικασμένος κατηγορούμενος, στο κομματικό σκαμνί. Θα φάει η μούρη σου χώμα και θα υποχρεωθείς σε kolotoumba και έγγραφη συγνώμη στο "κομματικό όργανο". Ακόμη και τότε δε, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι δεν θα σε φάει η… μαρμάγκα. Έστω κι αν παρεμβαίνει υπέρ σου ο κορυφαίος της εσωκομματικής αντιπολίτευσης...

Όλα αυτά θα μπορούσαν να μην ενδιαφέρουν κανέναν, εκτός ίσως από τα μέλη και τη νομενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος που αρέσκεται να παρουσιάζεται ως ο εκπρόσωπος της Αριστεράς στην Ελλάδα.

Δυστυχώς όμως για τη χώρα, συμβαίνει να είναι επίσης το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης άρα και, θεωρητικά, ο κυριότερος κριτής της κυβέρνησης. Σοβαρή και, το κυριότερο, παραγωγική και ωφέλιμη για την δημοκρατία και την χώρα κριτική στην πολιτική όμως, δεν γίνεται με μπουρδολογία, διπρόσωπες θέσεις και εαυτουλισμό.

Κάθε μέρα που διαρκεί αυτή η κατάσταση, η κυβέρνηση αισθάνεται όλο και λιγότερη πίεση για να έχει την καλύτερη δυνατή παρουσία, για να δίνουν τα στελέχη της συνεχώς τον καλύτερο εαυτό τους, το 100% των δυνατοτήτων τους στην διακυβέρνηση της χώρας.

Δεν είναι παράξενο, κακό ή λάθος. Είναι μία φυσιολογική, απόλυτα ανθρώπινη, αντίδραση. Η οποία όμως μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες για την χώρα. Συνέπειες που αναπόφευκτα, θα υποστούμε όλοι…

Πέτρος Λάζος

Πηγή: Capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr