
Φορολόγηση των πλουσίων, των χρηματιστών της Γουόλ Στριτ και των hedge funds, σε ποσοστά που αγγίζουν το 50%. Υγειονομική κάλυψη για όλους, με κόστος που θα καθορίζει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Ελεύθερη παιδεία χωρίς κόστος για όλους στα πολιτειακά και δημοτικά κολέγια και πανεπιστήμια. Αύξηση του κατώτατου μισθού στα 10 δολάρια την ώρα. Κατακόρυφη αύξηση των κρατικών εξόδων για υλικοτεχνικές υποδομές στην επικράτεια. Κατάργηση της καταχρηστικής χρηματοδότησης σε πολιτικά κόμματα και υποψηφίους.
Όχι, δεν πρόκειται για εξαγγελίες της πρώτης κυβέρνησης ‘Ατλι / Εργατικών στη Βρετανία του 1945, ούτε για κυβερνητικό μανιφέστο του ΣΥΡΙΖΑ εν έτει 2012. Είναι δεσμεύσεις του γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς, του αυτοαποκαλούμενου σοσιαλδημοκράτη υποψηφίου των Δημοκρατικών για τις προεδρικές εκλογές του 2016. Ο 74χρονος (πρώην ανεξάρτητος) γερουσιαστής από την πολιτεία του Βερμόντ που κατεβαίνει με αυτή τη σοσιαλιστική πολιτική πλατφόρμα στις εσωκομματικές εκλογές των Δημοκρατικών, κατάφερε να βρεθεί ισόπαλος της «αναπόφευκτης υποψηφίου» Χίλαρι Κλίντον στην συντηρητική πολιτεία της Άιοβα και να την κερδίσει με 22 μονάδες διαφορά στην μετριοπαθή πολιτεία του Νιου Χαμσάιρ.
Όχι, δεν πρόκειται για εξαγγελίες της πρώτης κυβέρνησης ‘Ατλι / Εργατικών στη Βρετανία του 1945, ούτε για κυβερνητικό μανιφέστο του ΣΥΡΙΖΑ εν έτει 2012
Την ώρα που η Ευρώπη παλεύει με τους δαίμονες της οικονομικής κρίσης και του μεταναστευτικού, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τελούνται κοσμογονικές ανατροπές. Στη μακρά κούρσα για το χρίσμα των Δημοκρατικών, ένας αντιτηλεοπτικός ηλικιωμένος Εβραίος σοσιαλιστής με πεποιθήσεις διαποτισμένες από το New Deal του Ρούσβελτ και τη χίπικη αντικουλτούρα του 1969, χωρίς ίχνος χρηματοδότησης από το εύπορο αριστερό κατεστημένο και με ως πρόσφατα αναγνωρισιμότητα θυρωρού πολυκατοικίας, απειλεί στα ίσια την πάμπλουτη, celebrity και βουτηγμένη στο χρήμα των αριστερών κροίσων (Σόρος, Γκέιτς κ.λπ.) πρώην υπουργό εξωτερικών και πρώην Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ.
Οι ανατροπές της αμερικανικής προεκλογικής περιόδου δεν περιορίζονται πια αποκλειστικά στη σαρωτική άνοδο του λαϊκιστή / εθνικιστή πολυεκατομμυριούχου Ντόναλντ Τραμπ στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων. Αυτό που έχει πετύχει ο συμπαθής γεράκος του Βερμόντ θεωρείτο αδιανόητο μόλις οκτώ μήνες πριν, όταν ανακοίνωνε την υποψηφιότητά του για το χρίσμα ενός κόμματος στο οποίο ούτε καν ανήκε, ολομόναχος, μπροστά από το Καπιτώλιο της μικρής, παγωμένης πολιτείας του. Τότε όλοι οι πολιτικοί αναλυτές θεωρούσαν ότι ο Σάντερς θα ήταν η σχετικά ενοχλητική αριστερή μύγα στο μέτωπο της πολυδιαφημισμένης κεντρώας Χίλαρι, καθοδόν προς μια άνετη επέλαση στο Λευκό Οίκο.
Όλοι οι πολιτικοί αναλυτές θεωρούσαν ότι ο Σάντερς θα ήταν η σχετικά ενοχλητική αριστερή μύγα στο μέτωπο της πολυδιαφημισμένης κεντρώας Χίλαρι, καθοδόν προς μια άνετη επέλαση στο Λευκό Οίκο
Αυτό που δεν υπολόγιζε το χρυσό επιτελείο της υπουργού ήταν ο βαθμός αγανάκτησης των παραδοσιακών Δημοκρατικών ψηφοφόρων. Όσο κι αν έβλεπαν την απόγνωση της κατεστραμμένης μεσαίας τάξης και την οργή των μικρομεσαίων της αντίστοιχης εργατικής, οι υψηλοί προϊστάμενοι της καμπάνιας της θεωρούσαν ότι η εμπειρία της υποψηφίου τους, σε συνδυασμό με τη ρητορική της δεινότητα και τις καλλιεργημένες σχέσεις της με την αφροαμερικανική κοινότητα θα αρκούσαν για να την ταξιδέψουν ομαλά στο Οβάλ Γραφείο. Δεν αντιλήφθηκαν τις συνθήκες ανατροπής που έχουν καλλιεργηθεί στο συλλογικό ασυνείδητο τεράστιας μερίδας των φιλελεύθερων ψηφοφόρων της χώρας. Και τώρα τρέχουν και δεν φθάνουν.
Μέχρι πριν από ένα μόλις χρόνο, η ταμπέλα του «σοσιαλιστή» στις ΗΠΑ ήταν συνώνυμη του «φασίστα», του «προδότη» ή, στην καλύτερη, του «οπισθοδρομικού» - μια ταμπέλα βρισιά / ρετσινιά για κάθε φιλόδοξο δημόσιο λειτουργό. Η εποχή, όμως, τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Μια οκταετία διστακτικών παρεμβάσεων του Μπαράκ Ομπάμα στο Λευκό Οίκο δεν ήταν αρκετή να αναχαιτίσει τις συνέπειες δεκατεσσάρων ετών συστηματικής απορρύθμισης των χρηματιστηριακών ελέγχων, της αγοράς, των εργασιακών σχέσεων και του συστήματος (;) υγείας. Τα κλισέ και οι ταμπέλες ξεπεράστηκαν με τον ίδιο ρυθμό που η αμερικανική κοινωνία απενοχοποίησε τους gay γάμους και την καλλιέργεια / χρήση μαριχουάνας.
Μέχρι πριν από ένα μόλις χρόνο, η ταμπέλα του «σοσιαλιστή» στις ΗΠΑ ήταν συνώνυμη του «φασίστα», του «προδότη» ή, στην καλύτερη, του «οπισθοδρομικού»
Ο Μπέρνι Σάντερς είναι ένας συνεπής πολιτικός. Εδώ και τέσσερις δεκαετίες στη Γερουσία ποτέ δεν έκρυψε τις σοσιαλιστικές του καταβολές, ποτέ δεν μακιγιάρισε την φιλοευρωπαϊκή και φιλοκαναδική του κοσμοθεωρία, ποτέ δεν έκρυψε το θαυμασμό του στην πολιτική του New Deal (όπου μέσω εκτεταμένων κρατικών επιχορηγήσεων και φορολογίας που άγγιζε το 90% για τα κέρδη των υψηλών εισοδημάτων οδήγησε τη χώρα στην εντυπωσιακή ανάκαμψη από την ύφεση της δεκαετίας του ’30), ούτε την απέχθειά του στους πανάκριβους προληπτικούς πολέμους που βύθισαν την Αμερική στο χρέος (ήταν ο μόνος γερουσιαστής που αρνήθηκε να υποκύψει στις τεράστιες πιέσεις για συναίνεση στην ψηφοφορία για τον πόλεμο του Μπους στο Ιράκ το 2002).
Τώρα ήρθε η ώρα να δρέψει τις δάφνες της συνέπειάς του. Διακηρύσσοντας μια «επανάσταση» απέναντι στο πολιτικό κατεστημένο του κόμματος στο οποίο επέλεξε να ενταχθεί, έχει καταφέρει να εμπνεύσει εκατομμύρια αγανακτισμένων πολιτών, οι οποίοι συμμετέχουν ενεργά στην καμπάνια του και προπαγανδίζουν το όραμά του με ζέση και αυτοπεποίθηση αντίστοιχη εκείνου του κύματος που οδήγησε τον πρώτο αφροαμερικανό υποψήφιο δις στο Λευκό Οίκο. Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι το γεγονός ότι η υποψηφιότητά του Σάντερς αναπνέει οικονομικά από τις συνεισφορές 1,5 εκατομμυρίων πολιτών μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων, που προσφέρουν κατά μέσο όρο 29 δολάρια έκαστος στην καμπάνια του. Ο αντίστοιχος αριθμός «ταπεινών» εισφορών στην καμπάνια της Χίλαρι είναι λιγότερος από τον μισό (700.000 πολίτες).
Η υποψηφιότητά του Σάντερς αναπνέει οικονομικά από τις συνεισφορές 1,5 εκατομμυρίων πολιτών μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων, που προσφέρουν κατά μέσο όρο 29 δολάρια έκαστος στην καμπάνια του
Αλλά η Χίλαρι διαθέτει τα μεγάλα πορτοφόλια. Το Super PAC (Political Action Committee) της –το κλαμπ των εκατομμυριούχων που την υποστηρίζει οικονομικά-, της προσφέρει δισεκατομμύρια για τη συνέχεια των προκριματικών. Πρόκειται για έναν «κουμπαρά» που κληρονόμησε από τους υποστηρικτές του Μπαράκ Ομπάμα και που είναι στη διακριτική της διάθεση για τον αγώνα της στις μεγάλες πολιτείες που ακολουθούν τον Μάρτιο, τον Απρίλιο τον Μάιο και τον Ιούνιο. Ο Μπέρνι, απ’ την πλευρά του, αρνείται πεισματικά και ιδεολογικά να δεχθεί τη δημιουργία δικού του Super PAC και παραπέμπει όλες τις εισφορές στον ιστότοπο της υποψηφιότητάς του.
Αυτή η οικονομική διαφορά ανάμεσα στις δύο καμπάνιες είναι το τελευταίο οχυρό της Κλίντον. Έχοντας χάσει την υποστήριξη παραδοσιακών της συμμάχων στο εκλογικό σώμα, όπως τη νεολαία, τις γυναίκες (!) και τα μικρομεσαία οικονομικά στρώματα, η πρώην υπουργός βασίζεται στα παχυλά πορτοφόλια των υποστηρικτών της ώστε να βομβαρδίσει με (κατά βάση) αρνητικές τηλεοπτικές και άλλες διαφημίσεις τις υπόλοιπες 48 πολιτείες που θα κρίνουν το χρίσμα το καλοκαίρι στο συνέδριο. Η μόνη κοινωνική διαστρωμάτωση στην οποία προηγείται του αντιπάλου της, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, είναι η αφροαμερικανική κοινότητα, που παραδοσιακά υποστηρίζει το ζεύγος Κλίντον τα τελευταία 25 χρόνια.
Είναι ίσως η πρώτη φορά από την εποχή του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι (αν όχι του FDR), που οι ιδέες ενός υποψηφίου συνιστούν μεγαλύτερη απειλή για το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο από τον ίδιο τον υποψήφιο
Παρά την εντυπωσιακή δυναμική της υποψηφιότητας Σάντερς, οι δύο παραπάνω παράμετροι εξακολουθούν να καθιστούν τη Χίλαρι φαβορί για το χρίσμα. Όμως, ο δρόμος μέχρι τον Ιούλιο που ολοκληρώνεται η διαδικασία είναι μακρύς και κανείς δεν είναι σε θέση να ποντάρει όλα του τα χρήματα πάνω της. Η κούρσα για το χρίσμα των Δημοκρατικών μεταφέρεται την επόμενη εβδομάδα στη Νεβάδα και τη Νότια Καρολίνα, ενώ ακολουθούν όλες οι μεγάλες μεσοδυτικές πολιτείες. Και όλοι οι απροκατάληπτοι πολιτικοί αναλυτές (η Χίλαρι έχει τεράστια υποστήριξη στο μιντιακό κατεστημένο) αναμένουν μια ιστορική σύγκρουση ανάμεσα στην επαναστατική έμπνευση από τη μία και το πολιτικό χρήμα από την άλλη.
Ακόμη κι αν αποτύχει στο τέλος, η υποψηφιότητα ενός υπερήφανου σοσιαλδημοκράτη με αξιώσεις για την αμερικανική προεδρία, είναι ένα αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός. Σε πείσμα των καιρών, ο Μπέρνι Σάντερς επιμένει ότι η ιδεολογία που πρεσβεύει έχει μεγαλύτερη σημασία από τα όποια πολιτικά και επικοινωνιακά χαρακτηριστικά του ιδίου. Είναι ίσως η πρώτη φορά από την εποχή του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι (αν όχι του FDR), που οι ιδέες ενός υποψηφίου συνιστούν μεγαλύτερη απειλή για το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο από τον ίδιο τον υποψήφιο.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr