Στα λόγια, όλα είναι εύκολα

Ο δημόσιος τομέας αποτέλεσε την κυριότερη αιτία για την ελληνική υπερδεκαετή κρίση χρέους. Μακράν και αδιαμφισβήτητα.

Η αναγγελία του πρωθυπουργού περί διακοπής της εισφοράς αλληλεγγύης για το μεγαλύτερο μέρος του ιδιωτικού τομέα (έσοδα ακινήτων και μερίσματα εξαιρούνται), έφερε την επίλυση του προβλήματος "μέγεθος δημοσίου", στο επίκεντρο και πάλι. Φυσικά η κυβέρνηση δεν έκανε παρά το λογικό και όσοι διαμαρτύρονται για την εφαρμογή του μέτρου επειδή "και στους δημόσιους υπαλλήλους κόπηκαν τα δώρα με τα Μνημόνια" (sic), δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους παλαβούς της άλλης πλευράς, οι οποίοι ωρύονται για "απόλυση του μισού δημοσίου". Οι δύο πλευρές, αποτελούν τις αντίθετες όψεις του ίδιου, παράλογου, νομίσματος...

Στο πρόβλημα "κόστος δημοσίου", υπάρχουν πολλά σημεία στα οποία έχουν δημιουργηθεί σοβαρές παρανοήσεις. Π.χ. δεν έχει γίνει απόλυτα κατανοητό πως το κόστος που καταγράφεται στον προϋπολογισμό, δεν αφορά τόσο τη μισθοδοσία.

Εκεί τα πράγματα, λίγο έως πολύ, βρίσκονται κοντά στους ευρωπαϊκούς μέσους όρους. Εξ ου και η Τρόικα, στη διάρκεια της δεκαετίας των Μνημονίων, δεν ζήτησε ποτέ απολύσεις μεγάλου αριθμού δημοσίων υπαλλήλων. Απαίτησε μεν να φύγουν κάποιοι (με αυτόν τον τρόπο π.χ. προέκυψε το 2014 η ΕΡΤ) αλλά όχι συγκεκριμένα και μόνο με στόχο την πρόκληση συμβολισμών. Ώστε να καταρριφθεί ο μύθος της μονιμότητας κ.λπ.

Βέβαια η ελληνική ιστορία δείχνει ότι εάν π.χ. δεν υπήρχε μονιμότητα, πιθανότατα να υπήρχαν μεγαλύτερα προβλήματα ως προς την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα του κράτους! Όμως αυτό, είναι μια διαφορετική κουβέντα, για κάποια άλλη ώρα...

Η ουσία είναι πως το πρόβλημα δαπανών του δημοσίου τομέα, προέρχεται από το ασφαλιστικό/συνταξιοδοτικό και όχι τη μισθοδοσία. Ακόμη και σήμερα (με δεδομένα 2019) η Ελλάδα πληρώνει για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και συντάξεις περισσότερο από 50%, παραπάνω από τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσον όρο (12-13% έναντι 8% του ΑΕΠ). Κατάσταση εντελώς απαράδεκτη και, το κυριότερο, απολύτως μη βιώσιμη στη διάρκεια του χρόνου.

Το μέρος αυτό του προβλήματος ευτυχώς, βρίσκεται ήδη σε διαδικασία επίλυσης καθώς εξετάζεται από την επιτροπή Πισσαρίδη. Γεγονός το οποίο, σε συνδυασμό με τη μετακίνηση Τσακλόγλου από την επιτροπή στην κυβέρνηση, αφενός δείχνει την τρομερή σημασία που έχει η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού για την ανάπτυξη και το μέλλον της χώρας, αφετέρου κάνει προφανή τη διάθεση επίλυσης, το συντομότερο δυνατόν.

Το έτερο τμήμα του ζητήματος, αυτό της γενικής αναδιοργάνωσης του δημοσίου και της περικοπής του μισθολογικού κόστους, σε αυτήν την χρονική στιγμή και υπό συνθήκες πανδημίας, ασχέτως του μεγέθους του (πρόκειται για το δεύτερο πιο κοστοβόρο στοιχείο του προϋπολογισμού), είναι αδύνατο να επιλυθεί! Παντελώς αδύνατο!

Ο λόγος απλός! Η ελληνική οικονομία στηρίζεται ουσιαστικά σε δύο βασικούς πυλώνες:

Α. τον τουρισμό και
Β. τις δαπάνες δημοσίου (κυρίως δευτερογενώς μέσω της κατανάλωσης που δημιουργούν και καταγράφεται ως ιδιωτική κατανάλωση αλλά επί του πρακτέου πρόκειται για δημόσιο χρήμα).

Αυτό φυσικά, είναι λάθος και οπωσδήποτε πρέπει ν’ αλλάξει!

Όχι όμως, τώρα! Τουλάχιστον όχι, ως προς το ύψος των δαπανών. Μοναδικές επεμβάσεις που είναι δυνατές τώρα, αφορούν την αναδιοργάνωση που επίσης χρειάζεται το δημόσιο. Απαρέγκλιτα όμως, χωρίς να διαταραχθεί η ποσότητα χρήματος που αυτό "διοχετεύει" στην αγορά, διότι με τη συγκεκριμένη διάρθρωση της οικονομίας, το τίμημα μπορεί ν’ αποδειχθεί πολύ μεγαλύτερο από το όποιο κέρδος.

Πέρα από αυτήν την οφθαλμοφανή πραγματικότητα, το αίτημα γι’ απολύσεις, απ’ οποιονδήποτε τομέα υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, είναι οικονομικά αστοιχείωτο.

Άσχετα από το εάν χρειάζονται ή όχι απολύσεις από το δημόσιο, όταν μία χώρα πληθυσμού 10,8 εκατομμυρίων, έχει 850.000 ανέργους, η προσθήκη 200.000 επιπλέον, και μάλιστα μόνο για ιδεολογικούς λόγους, μόνο να μεγεθύνει τα προβλήματα θα επιτύχει. Τίποτε καλό δεν μπορεί να προκύψει από τέτοιες στρατηγικές, όσο και αν αυτό ενοχλεί το θυμικό πολλών. Μεταξύ άλλων και του γράφοντος!

Αλλά η πραγματικότητα δεν είναι δυνατόν ν’ αλλάζει κατά τις ορέξεις μας. Η πραγματικότητα, είναι πραγματικότητα, άσχετα από εάν και κατά πόσο μας αρέσει...

Όταν κάθεσαι σε ένα σκαμπώ που έχει 3 πόδια και ραγίσει σοβαρά το ένα πόδι, κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου για να κρατήσεις γερά τα άλλα δύο. Μέχρι να γίνει εφικτή η επισκευή του ραγισμένου. Δεν παίρνεις ένα τσεκούρι και αρχίζεις να κοπανάς με μανία το ένα από τα δύο γερά και ένα πριόνι να ροκανίζεις το τρίτο.

Όποιος ισχυρίζεται ότι το πρόβλημα του κόστους του δημοσίου μπορεί να λυθεί με "εκκαθαρίσεις" και απολύσεις, αφενός δεν έχει ιδέα για τις ουσιαστικές λεπτομέρειες του προβλήματος και αφετέρου δεν έχει διοικήσει τίποτα μεγαλύτερο από κάποιο… "περίπτερο" μερικών δεκάδων εργαζομένων.

Σε, μία τέτοια περίπτωση, οι ριζικές λύσεις, ΙΣΩΣ είχαν κάποιο αποτέλεσμα. Υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις και μόνο...

Σε πραγματικά μεγάλες εταιρείες με χιλιάδες εργαζομένων ή σε κράτη με ευθύνη των ζωών εκατομμυρίων ανθρώπων, θα ήταν καταστροφικές! Απολύτως και ολοκληρωτικά!

Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Εάν θέλουμε να λυθούν τα προβλήματα, θα πρέπει να την αποδεχθούμε. Αλλιώς, μπορούμε να δογματολογούμε και να μπουρδολογούμε συνεχώς, αλλά θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι, ως κοινωνία και ως χώρα, να υποστούμε τις συνέπειες, να πληρώσουμε το τίμημα! Το οποίο εύκολα θα μπορούσε να είναι "ισοπεδωτικό"!

Είμαστε; Πολύ αμφιβάλλω…

Πηγή: capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr