Τα φέρετρα από το Σαχέλ

Αν δεν κάνω λάθος, ο Αλέξης Τσίπρας δεν ψήφισε την Αμυντική Συμφωνία με τη Γαλλία γιατί λέει θα στέλναμε στρατιώτες στο Σαχέλ και θα βλέπαμε μετά τα φέρετρα των Ελλήνων στρατιωτών, να φθάνουν το ένα πίσω από το άλλο από την υποσαχάρια Αφρική και θα θρηνούσαμε γοερά. "Κανένας Ελληνας στρατιώτης να μην πολεμήσει εκτός συνόρων” άρχισε να φωνάζει περιχαρής και ο Γιώργος Κατρούγκαλος, που μπόρεσε να ενώσει τη φωνή του με αυτήν του αρχηγού του, υποδυόμενος έτσι τον σκιώδη υπουργό Εξωτερικών. Προχθές, ο Εμμανουέλ Μακρόν, ανακοίνωσε ότι η επιχείρηση των Γάλλων στο Μαλί παίρνει τέλος και οι Ελληνες στρατιώτες υποθέτω ότι πλέον επιστρέφουν στην πατρίδα, ευτυχώς χωρίς απώλειες.

Αν δεν κάνω λάθος επίσης, ο Αλέξης Τσίπρας θα καταψηφίσει και την Αμυντική Συμφωνία με τις ΗΠΑ, γιατί αφενός παραχωρεί τη βάση της Αλεξανδρούπολης επ΄ αόριστον στους Αμερικανούς, αφ΄ετέρου γιατί είναι εφαλτήριο για αμερικανικές επιχειρήσεις στη Μαύρη Θάλασσα και διαμαρτύρονται οι Ρώσοι. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί η 5ετής διάρκεια της συμφωνίας μοιάζει στον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ κάτι σαν το αόριστο και άδηλο μέλλον, ούτε γιατί ανησυχεί τόσο για τις διαμαρτυρίες των Ρώσων, που αν δεν απατώμαι εφοδιάζουν με οπλικά συστήματα τον Ερντογάν, (ενώ a propos οι Αμερικανοί του έχουν επιβάλει ουσιαστικά εμπάργκο).

Αλλά τουλάχιστον μας περιέγραψε το όραμά του για τη στρατιωτική βάση της Αλεξανδρούπολης, όταν θα γυρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Η βάση θα είναι, όπως μας είπε στη Βουλή, "ένας ευρωπαϊκός πυλώνας ειρήνης”.

Δεν ξέρω αν υπάρχει σχέδιο δυνάμεις της Μάλτας ή του Λουξεμβούργου να χρησιμοποιήσουν τη βάση της Αλεξανδρούπολης, αλλά στρατιωτική βάση- και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής από τα ελληνοτουρκικά σύνορα- να μετατραπεί σε "πυλώνα ειρήνης” το βρίσκω κομμάτι δύσκολο. Για αθλοπαιδιές υπάρχει πάντα το δάσος της Δαδιάς και η παραλία Κόκκινα Βράχια. Αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ υποθέτω ότι όλα είναι εφικτά.

Στο μεταξύ πάντως, κι ενώ εμείς ασχολούμαστε με το να περιορίζουμε τη συζήτηση για την εξωτερική πολιτική και την άμυνα στα στενά πλαίσια της μικροκομματικής αντιπαράθεσης, καθώς μετατρέπουμε τη συζήτηση για την αναγκαία εθνική στρατηγική σε μία ακόμα αφορμή για προεκλογική κόντρα, η Τουρκία προσθέτει μία ακόμα διεκδίκηση σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων. Τη δεκαετία του 90 προστέθηκαν στον μακρύ κατάλογο με τις τουρκικές διεκδικήσεις, τα Ιμια και οι γκρίζες ζώνες. Ακολούθησαν οι αμφισβητήσεις για τη δυνατότητα της Ελλάδας να ανακηρύξει ΑΟΖ και το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Τώρα έρχεται η αποστρατικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου.

Ορισμένοι λένε ότι για την ένταση φταίνε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στο εσωτερικό της χώρας, ο απρόβλεπτος ούτως η άλλως Ερντογάν. Αλλοι επισημαίνουν την επέτειο του 22 και πώς το παρελθόν και η ιδεολογική χρήση του σήμερα, δημιουργεί από μόνο του κλίμα όξυνσης. Φοβάμαι ότι ακόμα και αν αυτές οι παρατηρήσεις έχουν στοιχεία αλήθειας, είναι απλώς επιμέρους παρατηρήσεις. Χάνεται έτσι η μεγάλη εικόνα.

Η αλήθεια είναι ότι η Τουρκία νιώθει περιφερειακή υπερδύναμη, το σημερινό status quo την περιορίζει και η δυτικότροπη Ελλάδα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης την ενοχλεί. Και αν έτσι έχουν τα πράγματα, η διαρκής ένταση θα συνεχιστεί και το ενδεχόμενο μιας θερμής αντιπαράθεσης κάθε άλλο παρά μπορεί να αποκλειστεί. Αλλωστε αυτή είναι και η λογική συνέπεια μιας διαρκώς κλιμακούμενης λεκτικής κρίσης.

Πώς μπορεί να αντιδράσει η Ελλάδα; Προφανώς ενισχύοντας την αποτρεπτική της ικανότητα, προφανώς ενισχύοντας τις συμμαχίες της, προφανώς αφήνοντας πάντα ανοιχτό το παράθυρο του διαλόγου και της διαπραγμάτευσης. Αρκούν αυτά;

Φοβάμαι πως όχι και αντί να μετράμε τα φέρετρα από το Σαχέλ, επιβάλλεται μια σοβαρή συζήτηση για την αναγκαία εθνική στρατηγική απέναντι στην Τουρκία.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr