
Η νέα χρονιά που ξεκινάει σε λίγες ημέρες έχει κάτι από déjà vu. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την κυβέρνηση να διατηρεί το προβάδισμα στην πρόθεση ψήφου, έστω και ψαλιδισμένο στα όρια των ευρωεκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ ή έστω ό,τι απέμεινε από τη ριζοσπαστική αριστερά συνεχίζει την καθοδική του πορεία προς την ανυπαρξία, και το πολιτικό σκηνικό μοιάζει κατακερματισμένο, με πολλά μικρά κόμματα, τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά, να διεκδικούν την αντισυστημική ψήφο. Προσεχώς θα δούμε και το κόμμα Κασσελάκη, αν και ο ενθουσιασμός έχει εκλείψει. Αυτό κι αν είναι déjà vu.
Το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του -αυτή ναι, είναι ίσως μια αλλαγή σε σχέση με το παρελθόν- δείχνει να διεκδικεί με αξιώσεις πλέον την κεντρώα ψήφο, βάζει τις βάσεις για να αποτελέσει την εναλλακτική διακυβέρνηση και έτσι φαίνεται να διαμορφώνεται σιγά-σιγά ένας νέος, έστω και ατελής δικομματισμός. Υπό τις παρούσες συνθήκες, κανείς όμως δεν φαίνεται ικανός να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία της κυβέρνησης Μητσοτάκη, έστω και αν όλοι υπολογίζουν και εκτιμούν ότι πλέον πλησιάζει το τέλος της εποχής των αυτοδύναμων κυβερνήσεων.
Αν υπάρχει μια ουσιώδης αλλαγή σε σχέση με το παρελθόν, είναι στο κλίμα και στις διαθέσεις της κοινής γνώμης. Ακόμα και αν δεν υπήρχαν οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η πλειοψηφία του κόσμου εκτιμά ότι η κυβέρνηση βαδίζει προς τη λάθος κατεύθυνση, ακόμα και αν δεν υπήρχαν οι έρευνες που δείχνουν ότι το κυρίαρχο συναίσθημα του κόσμου είναι ο φόβος, η οργή και η απογοήτευση, ακόμα και αν δεν υπήρχαν οι μετρήσεις που βγάζουν τον Κανένα ως τον καταλληλότερο πρωθυπουργό, ακόμα και αν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα εργαλεία, θα το νιώθαμε στον δρόμο και στο γραφείο. Υπάρχει μια υπόκωφη αλλά μεγάλη δυσαρέσκεια, που ακόμα δεν έχει πάρει σαφή μορφή και ακόμα δεν έχει βρεθεί κάποιος ή κάποια για να την εκφράσει.
Είναι η ακρίβεια που ροκανίζει το εισόδημα και τις όποιες αυξήσεις ή φορολογικές ελαφρύνσεις έχουν δει οι εργαζόμενοι τους τελευταίους μήνες; Είναι η συνειδητοποίηση ότι θα χρειαστούν πολλά χρόνια ακόμα για να ξαναβρούμε το επίπεδο των εισοδημάτων προ κρίσης; Είναι η ευθραυστότητα της ανάπτυξης που απολαμβάνουμε και που βασίζεται εν πολλοίς στις επενδύσεις του Ταμείου Ανάπτυξης; Είναι η ανασφάλεια που προκαλούν οι γεωπολιτικές εξελίξεις; Είναι οι ανισότητες που επιμένουν; Είναι όλα αυτά μαζί συν το γεγονός ότι οι δυτικές κοινωνίες είναι ευάλωτες σε διαφόρων ειδών ανορθολογισμούς, που παράγουν πολιτικές τερατογενέσεις;
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει πάντως έναν καθαρό πολιτικό ορίζοντα μπροστά της για να επιχειρήσει να διορθώσει τις εντυπώσεις και να απαντήσει στη δυσαρέσκεια. Το μόνο πολιτικό ραντεβού μπροστά, με ολίγον σασπένς, είναι η προεδρική εκλογή, αλλά και η επιλογή που θα κάνει ο πρωθυπουργός, δεν φαίνεται ικανή να βάλει "φωτιά στα τόπια", τουλάχιστον σε ευρύτερα κοινά, εκτός ίσως από τον πολιτικό-δημοσιογραφικό μικρόκοσμο. Πολλοί είναι αυτοί που ποντάρουν πλέον σε μια ανανέωση της θητείας της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, παρά τις γκρίνιες που αναμφίβολα θα προκαλέσει.
Η σιωπή του ΠΑΣΟΚ και η άρνησή του να προκαταλάβει την επιλογή του κ. Μητσοτάκη μοιάζει να αφήνει περιθώρια για μια συναινετική εκλογή, που θα ενισχύσει τη σταθερότητα του συστήματος. Μια πιο θεσμική στάση, μακριά από πολιτικούς ακτιβισμούς -σαν αυτούς που υπονοούσε η πρόταση της Νέας Αριστεράς για την εκλογή του Χρήστου Ράμμου- εξυπηρετεί πιθανώς το σχέδιο της Χαριλάου Τρικούπη να πλασαριστεί σαν η ήρεμη, σοβαρή δύναμη της εν αναμονή εναλλακτικής πρόταση εξουσίας.
Μένει φυσικά να δούμε πώς θα αντιδράσει και η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, που δέχεται πίεση από τα δεξιά, από μικρά κόμματα, που αν και δεν δείχνουν ικανά να συγκροτήσουν πολιτικά μεγέθη, έχουν πλέον και κοινό και ρεύμα.
Ο πρωθυπουργός, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες ανακοινώσεις του μετά το τελευταίο υπουργικό, θα επιχειρήσει να ακολουθήσει την ίδια τακτική που ακολούθησε και τα προηγούμενα χρόνια και που απέδωσαν εκλογικά. Θα ακολουθήσει μια πολιτική που θα συνδυάζει "συντηρητικές πολιτικές" στην εξωτερική πολιτική, στο μεταναστευτικό και στην άμυνα -ο διάλογος με την Τουρκία έχει φθάσει στα όριά του και κανείς δεν ποντάρει πλέον σε θεαματικές πρωτοβουλίες- με ανοίγματα σε πιο μοντέρνα, κεντρώα κοινά. Οι μειώσεις φόρων και η έμφαση στις επενδύσεις, η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, οι ενισχύσεις στους ενστόλους, θα συνδυάζονται με επιδόματα σε ευάλωτες κατηγορίες πολιτών και εισοδηματικές ενισχύσεις.
Φυσικά κανείς δεν εγγυάται ότι η τακτική θα αποδώσει. Η σταθερότητα -ή η κανονικότητα όπως λέγαμε έως πρόσφατα- δεν αρκούν για να κινητοποιήσουν τους ψηφοφόρους. Χρειάζεται ένα συνολικό σχέδιο, η αφήγημα όπως είναι πολιτικώς ορθώς να λέμε, που να προκαλεί συσπειρώσεις και να διατυπώνει στόχους για το μέλλον.
Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να παρουσιάσει ένα τέτοιο σχέδιο. Αλλά έχει (θεωρητικά) όλο το 2025 να το κάνει. Αλλά φυσικά υπάρχουν και οι μαύροι κύκνοι.
Πηγή: Capital.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr