Το Κόμμα του Θεού

Eάν είναι βλάκας εκείνος που πλουτίζει με την αφέλεια των αμνοεριφίων ή είναι βλάκας εκείνος που τον απαλλάσσει, δεν έχει αποφανθεί ακόμη η επιστήμη.

Η συζήτηση για την εργαλειοποίηση της θρησκείας από την πολιτική και η συζήτηση για την εργαλειοποίηση της πολιτικής από τη θρησκεία είναι δύο παράλληλες ατέρμονες συζητήσεις που δεν οδήγησαν, ούτε πρόκειται ποτέ να οδηγήσουν σε κάποιο οριστικό συμπέρασμα γύρω από το "ποία εκ των δύο ήρξατο χειρών αδίκων" και δεν καταδεικνύουν, σε βάθος χρόνου, παρά το προφανές: ποταμούς δακρύων και αίματος στις μυλόπετρες της μισαλλοδοξίας.

Σφιχταγκαλιασμένες αμφότερες κατάφεραν να χειραγωγήσουν αμέτρητες αγέλες αμνοεριφίων –αυτές που τόσο τρυφερά όσο και υποκριτικά αποκαλούν "ποίμνια"- προσφέροντας μια κοινή πίστη "απαλλαγμένη από τις συμφορές της νοημοσύνης", όπως θα έλεγαν οι αείμνηστοι Μόντι Πάιθον, κι έναν κοινό εχθρό ώστε να μην διασπείρεται και ξοδεύεται άσκοπα η κοινή χολή.

Τώρα, εάν συνέβαινε από καιρό εις καιρόν το παράδοξο "ιστορικό ατύχημα" ο κοινός εχθρός
να μην είναι αλλόδοξος ή αιρετικός αλλά ομόδοξος –βλέπε Ρωσία και Ουκρανία, επί παραδείγματι- πάντοτε υπήρχε εύκαιρη και μια δικαιολογία, όσο σαθρή ή γελοία. Ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, που μέσα σε λίγα χρόνια μεταπήδησε από την KGB και το εμπόριο τσιγάρων στον δεύτερο σημαντικότερο αρχιερατικό θρόνο της Ορθοδοξίας, δεν
δίστασε να δηλώσει ότι η εν λόγω ανθρωποσφαγή δεν είναι παρά η δίκαιη τιμωρία του Πανάγαθου για τις παρελάσεις των ομοφυλοφίλων στους δρόμους του Κιέβου. Στο άκουσμα μιας τόσο εξωφρενικής "ερμηνείας", κανένα από τα αμνοερίφιά του δεν πέθανε από τα γέλια.

Στο ήπιο μεσογειακό μας κλίμα, το αισθητά λιγότερο αιμοβόρικο, ρασοφόροι και πολιτικοί ανακάλυψαν από νωρίς έναν τρόπο ειρηνικής συμβίωσης με αμοιβαίο όφελος, μια φόρμουλα συνεννόησης με στέρεα βάση την πελατειακή σχέση: οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων
ανέλαβαν την υποχρέωση να μην αμφισβητήσουν την ιδεολογική επικυριαρχία και τα κεκτημένα των ρασοφόρων, καθώς και να επιδεικνύουν δημοσίως τη θρησκευτική τους ευλάβεια, ενόσω οι ρασοφόροι από τη μεριά τους υποσχέθηκαν σιωπηρά να τιμήσουν τη συμφωνία στέλνοντας μπουλουκηδόν στις κάλπες αμνοερίφια για να ψηφίζουν τους πιο ευσεβείς από τους ευσεβείς πολιτικούς (η ευγενής άμιλλα δεν περιελάμβανε τίποτε επικίνδυνα ακροβατικά: απλά σταυροκοπήματα και στοιχειώδεις γονυκλισίες, πάντα μπροστά στις
κάμερες). Έτσι φθάσαμε στο εξευτελιστικό για κοσμική δημοκρατική χώρα σημείο, ένα τρομακτικό διαχρονικό σκάνδαλο μαζικής απάτης, όπως η εμπορία θαυμάτων, με τακτικές περιοδείες (και εισπράξεις) ανά την επικράτεια σκούφων, παντοφλών, κάστανων, εικονισμάτων (μετά δακρύων ή άνευ), ζωνών, δώρων των Τριών Μάγων και, κυρίως,
λειψάνων, πολλών λειψάνων (κάρες, χείρες, πόδες, συχνά σε ποσότητες που θα ζήλευαν αρχαίες Λερναίες Ύδρες ή σύγχρονες σαρανταποδαρούσες), απροσδιόριστων, αχρονολόγητων και αφορολόγητων, απαξάπαντων "θαυματουργών" βεβαίως-βεβαίως, να μην ιδρώνει το αφτί καμίας εισαγγελικής αρχής κι εάν για το "θεαθήναι" μπαίνει κάπου-κάπου στον κόπο να "τσιμπήσει" κανέναν θρησκοκάπηλο απατεώνα, συνήθως ξέμπαρκο, να τον απαλλάσσει κατόπιν στο δικαστήριο –όπως τη διαβόητη Αθανασία του Αιγάλεω- "λόγω βλακείας".

Ασφαλώς, εάν είναι βλάκας εκείνος που πλουτίζει με την αφέλεια των αμνοεριφίων ή είναι βλάκας εκείνος που τον απαλλάσσει, δεν έχει αποφανθεί ακόμη η επιστήμη.

Μολαταύτα, κανένας μέχρι πρόσφατα δεν σκέφτηκε να ιδρύσει ένα κόμμα με αμιγώς θρησκευτικό πρόσημο, ώστε να "μαζέψει όλη τη χαρτούρα" από τα αμνοερίφια. Για να είμαστε ακριβείς, δύο απόπειρες στο παρελθόν, με εκ διαμέτρου αντίθετο ιδεολογικό προσανατολισμό
αλλά το θρήσκευμα στη μαρκίζα –η "Χριστιανική Δημοκρατία" του Νίκου Ψαρουδάκη και το "Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα" του Νίκου Νικολόπουλου- ανιχνεύονταν μόλις και μετά βίας στα δημοσκοπικά δείγματα. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, δύο φιλόδοξες πρωτοβουλίες κομματικών μορφωμάτων, αμφότερες ορμώμενες από τη Βόρεια Ελλάδα, όπου το έδαφος για την άνθηση θρησκευτικής μπαρουφολογίας, καθώς φαίνεται, είναι πολύ πιο γόνιμο από όσο είναι στη Νότια, επιδίωξαν να μοιράσουν ξανά την κοινοβουλευτική τράπουλα. Ο πρώτος φέρελπις, ο Κυριάκος Βελόπουλος, έκανε ένα θορυβώδες μπάσιμο από τον τηλεοπτικό του άμβωνα: ισχυρίστηκε ότι είχε στην κατοχή του τις χειρόγραφες επιστολές του Ναζωραίου και τις διέθετε προς πώληση σε φτηνιάρικα φωτοτυπημένα αντίτυπα με δέσιμο σπιράλ (!), μια ταπεινή έκδοση που εμφανώς προσιδίαζε στο σεμνό ήθος του Ιησού. Ούτε το Λούβρο, ούτε το Πράντο, ούτε το Γκούγκενχαϊμ έδειξαν να ενδιαφέρονται για τις κοσμοϊστορικές φωτοκόπιες, αλλά ο δαιμόνιος χριστέμπορος είχε ρίξει ήδη το σπόρο που θα τον οδηγούσε αργότερα στα έδρανα της Βουλής. Ο δεύτερος φέρελπις, ο Δημήτρης Νατσιός, θεολόγος και δάσκαλος, σαφώς πιο χαμηλών τόνων από τον πρώτο, τουλάχιστον ως προς το στυλ, διότι ως προς τη ρητορική φρόντισε και μάζεψε από τη χωματερή των ψεκασμένων ό,τι δεν τόλμησε καν να
μαζέψει ο πρώτος. Αμφότεροι, με πλήρη επίγνωση ότι απευθύνονται σε ακροατήριο που έχει πάρει οριστικό διαζύγιο από την κριτική σκέψη, σε αναρίθμητες δημοσιεύσεις στον Τύπο, αναρτήσεις στο Διαδίκτυο και βιντεάκια στο YouTube, ακόμη διαθέσιμα σε κάθε ενδιαφερόμενο, διαφήμισαν το "χρίσμα" που εξασφάλισαν από την Εκκλησία της Ελλάδας και τα μοναστήρια του Αγίου Όρους. Ο στόχος τους διττός: αφενός να μεταλλάξουν την ψήφο του πολίτη σε "ομολογία πίστεως" αμνοεριφίου, αφετέρου να πείσουν το εκλογικό σώμα ότι μονάχα ο ένας από τους δύο κατέχει την αυθεντική πατέντα για το "Κόμμα του Θεού".

Κάπου εδώ άρχισαν και οι εκκλησιαστικοί παράγοντες να αντιλαμβάνονται τι περίπου διακυβεύεται και πόσο επικίνδυνους λογαριασμούς ανοίγουμε για το μέλλον. Από τους πρώτους, ο μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος που, λόγω εντοπιότητας, γνώριζε πικρά ότι μανούλα στην εργαλειοποίηση της θρησκευτικής ταυτότητας είναι εδώ και χρόνια η Τουρκία, με την επίμονη προσπάθειά της να μεταμορφώσει τους μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες της περιοχής σε Τούρκους εν υπνώσει. Ακολούθησαν αρκετοί άλλοι μητροπολίτες που διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους για την πρωτοφανή "κομματική εκμετάλλευση", καθώς και διάφορα μοναστήρια του Αγίου Όρους που, πριν αλέκτορα φωνήσαι, αντικατέστησαν την ολόθερμη υποστήριξη προς τους θρησκοκάπηλους ηγετίσκους με ένα αμήχανο κι ελάχιστα πειστικό "δεν με ξέρεις, δεν σε ξέρω, υποφέρεις κι υποφέρω".

Τελευταίος αλλά όχι έσχατος, όπως λέμε στα χωριά μας, ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος με ένα εκκωφαντικό "basta!". Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Υπάρχει ακόμη χρόνος για στοιχειώδη υπευθυνότητα.