Τυφλοί στην ακροδεξιά βία

Για μία ακόμα φορά "ο κόσμος κρατά την ανάσα του". Για πολλοστή φορά η παγκόσμια κοινότητα "είναι σοκαρισμένη". Πάλι γίναμε μάρτυρες σε "ένα αποτρόπαιο μακελειό". Και όμως κυβερνήσεις και πολίτες "θάβουμε" το πρόβλημα για να μην το αντιμετωπίσουμε.

Είμαι σίγουρος πως πολλοί ειδικοί αναλυτές και μη, δημοσιογράφοι και λοιποί θα σταθούν στο ότι το μακελειό στη Νέα Ζηλανδία έγινε live με τον δράστη να καταγράφει σε ζωντανή μετάδοση την πράξη του. Ναι, δεν είναι λάθος, εάν συλλογιστούμε πως ο δράστης επέλεξε να λειτουργήσει σαν σε video game. Όλες του οι κινήσεις όπως έχουν αποτυπωθεί στο οπτικό υλικό πράγματι δίνουν αίσθηση εικόνας, σα να παίζει σε μια κονσόλα.

Επίσης, είναι πολύ πιθανό ο μακελάρης να ήθελε να περάσει η πράξη του σε όλα τα σπίτια μέσω τηλεοράσεων και υπολογιστών με πρωταγωνστή φυσικά τον ίδιο.

Στη δεκαετία του 80 είχα βαρεθεί να ακούω πως οι τρομοκράτες επιθυμούν αίμα και αναγνωρισιμότητα, ενώ από αυτή του 90 ακούω για το oxygen of publicity. Μέχρι και στο πανεπιστήμιο που φοιτούσα είχε γίνει αναφορά σε αυτό. Λες και υπάρχει περίπτωση ένας άνθρωπος ή ομάδα ανθρώπων που κάνουν μία αιματηρή επίθεση να μην έχουν έστω στο πίσω μέρος του μυαλού να κοινωνήσουν το μήνυμά τους. Αυτό γινόταν πάντα. Το μόνο που αλλάζει είναι το μέσο. Οι νέες τεχνολογίες δίνουν άλλες δυνατότητες σε κάθε είδους δολοφόνους. Στεκόμενοι στη συγκεκριμένη πτυχή απλώς νομίζω ότι δεν εμβαθύνουμε στην ουσία, άρα τη χάνουμε και κατ' επέκταση δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο.

Η περίπτωση της επίθεσης στη Νέα Ζηλανδία δεν στέκει βεβαίως μόνη. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί όταν ένας άνδρας σκόρπισε το θάνατο στο γκέι μπαρ Pulse της Φλόριντα. Δολοφονήθηκαν τότε 50 άνθρωποι. Όταν ένας άλλος οχυρώθηκε σε ξενοδοχείο στο Λας Βέγκας και πυροβολούσε αδιακρίτως κατά θαμώνων συναυλίας. 58 τότε ο νεκροί! Όταν οι φανατικοί ισλαμιστές του Ισλαμικού Κράτους επιτέθηκαν στο Παρίσι.

Κι εμείς καθόμαστε και αναλωνόμαστε σε "αναλύσεις" περί video game και δημοσιότητας. Για να μη δούμε το τέρας κατάματα αλλά να το αντικρύσουμε μεροληπτικά και από τη γωνία που... μας βολεύει. Στην περίπτωση των ισλαμιστών μακελάρηδων είναι βέβαια πιο εύκολο για εμάς του δυτικού κόσμου. Επιτίθενται στον πολιτισμό μας, μας μισούν, το Ισλάμ είναι θρησκεία του μίσους και άλλα τέτοια άγρια του βουνού. Εννοείται πως δεν υπάρχει εμβάθυνση και έρευνα, απλώς τέτοια "τσιτάτα" βολεύουν.

Στην περίπτωση όμως που ο δράστης είναι λευκός, χριστιανός και "δεν έχει δώσει ποτέ δικαιώματα", τι γίνεται; Διότι ξέρουμε τη μόνιμη επωδό, "οι χριστιανοί δεν έχουν την ίδια κουλτούρα, δεν επιδίδονται σε μαζικές επιθέσεις". Ναι, μόνο στο Οχάιο, στο Λας Βέγκας, στη Φλόριντα, στο Κολουμπάιν... τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος.

Η σημερινή κοινωνία έχει να αντιμετωπίσει ένα τεράστιο ζήτημα, αυτό της βίας. Το έχω ξαναγράψει σε άλλες γνώμες, η βία είναι παντού ολόγυρα μας. Στο πως μιλάμε, πως διαφωνούμε σε μια συζήτηση, πως εκφράζουμε τις απόψεις μας.

Μια πλευρά της είναι και η ακροδεξιά βία. Κάναμε πως δεν υπάρχει πως δεν τη βλέπαμε. "Παράφρονα" ονομάζαμε κάθε μανιακό δολοφόνο που οπλισμένος σαν αστακός έσπερνε το θάνατο. "Γραφικούς" λέμε κάποιους τύπους που... μπερδεύουν τον πατριωτισμό με τον ακρότητα και τη μισαλλοδοξία.

Ο Μπρέντον Τάραντ λάτρευε τα όπλα, τα στρατιωτικά αντικείμενα, είχε εξοικείωση με τη βία και μένος κατά των μουσουλμάνων. Θαύμαζε τον Αντρέας Μπρέιβικ τον μακελάρη της Νορβηγίας. Περιγράφεται ως ένα "παιδί της εργατικής τάξης" που ασπάστηκε τις φασιστικές ιδέες. Στον πυρήνα αυτών των ιδεών υπάρχει το "ο διαφορετικός είναι πάντα εχθρός".

Το μείζον ερώτημα είναι λοιπόν: Θα κλείνουμε πολύ ακόμα τα μάτια στην ακροδεξιά βία; Γιατί;

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr