Χάνεις το δίκιο σου όταν θυμώνεις;

"Κάπου εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια καθολική παραδοχή –ένα στερεότυπο, εάν προτιμάτε- που επίμονα θέλει να συγχέει την ηπιότητα της ιδιοσυγκρασίας με την ορθότητα του επιχειρήματος. "Χάνεις το δίκιο σου όταν θυμώνεις”, μας μηνύουν πάπποι και προπάπποι από τα βάθη του παρελθόντος μεταφέροντας τη βαθιά πεποίθηση ότι η ορθή αντίληψη των πραγμάτων φέρνει κάπως σ’ εκείνον τον φανταστικό οπαδό του μετριοπαθούς Κέντρου, τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όπως εκφραζόταν από το θνησιγενές και ολιγάνθρωπο Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού του αείμνηστου Γιάγκου Πεσμαζόγλου. "Μήπως είσαι ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ και δεν το ξέρεις;”, ρωτούσε τον ανυποψίαστο ψηφοφόρο ο αόρατος σπίκερ στο αμίμητο διαφημιστικό σλόγκαν και προκαλούσε ποταμούς δακρύων από τα γέλια. Αυτό που ίσως έχουμε λησμονήσει οι περισσότεροι είναι ότι η χαριστική βολή του ερωτήματος ερχόταν μετά από κάποια πολιτική τοποθέτηση που ταυτιζόταν με την κοινή λογική, λες και αυτή ακριβώς, η υιοθέτηση της κοινής λογικής, δεν μπορεί στην πατρίδα μας παρά να εκλαμβάνεται ως εξωφρενική και φαιδρή από τη συντριπτική πλειονότητα του εκλογικού σώματος. Προφήτης ο Γιάγκος, εάν το καλοσκεφτείτε. Εντάξει. Όχι και Παϊσιος".

Αυτά έγραφα μεταξύ άλλων στο "Όπιο του λαού", ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε προ τετραετίας. Η διάθεσή μου ήταν απολογητική –λες και με είχαν εγκαλέσει να εξηγήσω γιατί θυμώνω τόσο συχνά σε δημόσια θέα. Επιτρέψτε μου σήμερα τον εξομολογητικό τόνο και ας ξεδιαλύνουμε ευθύς εξαρχής αυτό ακριβώς: θυμώνω άραγε πολύ συχνά σε δημόσια θέα; Έχω λάβει μέρος σε εκατοντάδες δημόσιες συζητήσεις (από τότε, προ τριακονταετίας, που με καλούσαν στα πολιτικά πάνελ ως "εκπρόσωπο της κοινωνίας", κάτι που ερήμην προκαλούσε θυμηδία διότι εκλάμβανε a priori και συλλήβδην τους επαγγελματίες πολιτικούς ως "αντικοινωνικά στοιχεία") κι έχω χάσει τη ψυχραιμία μου πέντε ή έξι φορές: δεν το λες και "πολύ συχνά" -εάν όμως οι εν λόγω πέντε ή έξι φορές γίνονται viral στο YouTube, ενόσω καταπίνει τις υπόλοιπες το μαύρο επικοινωνιακό σκοτάδι, μπορεί πράγματι να δίνω την εντύπωση ότι τσακώνομαι συνέχεια και για ψύλλου πήδημα. Κατανοητό.

Από αυτές τις πέντε ή έξι φορές, δύο θεωρώ τις πιο αξιοσημείωτες, για διαφορετικούς την καθεμία λόγους. Η πρώτη ήταν τον Οκτώβριο του 2012, στην τηλεοπτική συχνότητα του ΣΚΑΪ, με οικοδεσπότη τον Νίκο Ευαγγελάτο. Είχαν προηγηθεί λίγες ώρες νωρίτερα τα διαβόητα επεισόδια έξω από το θέατρο "Χυτήριο", όπου η Χρυσή Αυγή (τότε, έναν χρόνο πριν από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, βρισκόταν ακόμη στα ντουζένια της), με εμπροσθοφυλακή πέντε βουλευτές της, είχε επιχειρήσει να τρομοκρατήσει το κοινό και τους συντελεστές της παράστασης "Corpus Christi".

Παρέα με άλλους βουλευτές και πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ είχα σταθεί απέναντι από ένα σύμφυρμα χρυσαυγιτών και παλαιοημερολογιτών εκείνη τη "νύχτα τρόμου" και τώρα, στο στούντιο του ΣΚΑΪ, είχα κληθεί να αντιπαρατεθώ στον Ηλία Παναγιώταρο, τον πιο τραμπούκο από τους τραμπούκους βουλευτές του νεοναζιστικού κόμματος, με τις απειλές του και τα "γαλλικά" του διαθέσιμα ακόμη και σήμερα στο διαδίκτυο.

Είχα νωπές τις εικόνες των ηθοποιών που έτρεμαν από το φόβο τους κι έπρεπε να μιλήσω μαζί του μέσα στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού καθωσπρεπισμού, με το "σεις" και με το "σας", λες και δεν αντιμετώπιζα έναν "άνθρωπο της νύχτας" αλλά ένα εκκεντρικό μέλος από τη Βουλή των Λόρδων. Όχι, δεν κατάφερα να διατηρήσω τη ψυχραιμία μου και ειλικρινά, πιστέψτε με, δεν μετάνιωσα έκτοτε ούτε στιγμή επειδή την έχασα.

Η δεύτερη περίπτωση ήταν πιο… ύπουλη, μια και ο "αντίπαλος" ήταν λιγότερο εμφανώς αποκρουστικός από τον προηγούμενο. Πέρυσι, τέτοιες ημέρες, ο Ανδρέας Καραγιάννης, ο διαχειριστής του Ekklisia On Line, μιας ηλεκτρονικής χωματερής που διακινεί "θαύματα" σε μαζική κλίμακα, εξηγούσε λίγες ώρες προτού βρεθούμε αντιμέτωποι στο στούντιο του Alpha, στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου, πώς ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, πεθαμένος εδώ και τρεις αιώνες, επικοινωνεί μεταθανάτια κάθε είκοσι πέντε χρόνια με τους πιστούς του και τους ζητάει να του αλλάξουν τα άμφια. Αυτό ο Καραγιάννης δεν το ανέφερε ως μέρος μιας προφορικής θρησκευτικής "παράδοσης" (όπου "παράδοση", όπως πικρά πλέον γνωρίζουμε, είναι ένας εύσχημος τρόπος για να λέμε ψέματα χωρίς να μας αποκαλούν ψεύτες), αλλά ως "είδηση", ως αναπόσπαστο τμήμα μιας ειδησεογραφικής "κανονικότητας", σάμπως ο ίδιος να μην ήταν ένας τερατολόγος απατεώνας μα πολεμικός ανταποκριτής από τα στενά του Ορμούζ.

Ούτε εδώ διατήρησα την ψυχραιμία μου και, σωστά μαντέψατε, ούτε εδώ το μετάνιωσα.

Εν κατακλείδι, δεν νομίζω πως η διατήρηση της ψυχραιμίας στέλνει πάντοτε το ορθό μήνυμα, ιδίως σ’ ένα τηλεοπτικό κοινό εξ ορισμού αφηρημένο κι ευεπίφορο στην αντίληψη ότι όλες οι απόψεις είναι "ισοδύναμες", πόσο μάλλον όταν εκφράζονται με "κόσμιο" τρόπο. Δεν έχω την αίσθηση πως η "κόσμια" απουσία αντίδρασης του Προκόπη Παυλόπουλου, μόλις ο Ηλίας Κασιδιάρης άδειασε ένα ποτήρι νερό στο πρόσωπο της Ρένας Δούρου και γρονθοκόπησε τη Λιάνα Κανέλλη, βοήθησε τους τηλεθεατές να εμπεδώσουν την υπεροχή του πολιτισμένου διαλόγου. Ασφαλώς και δεν προτείνω να μετατρέπουμε κάθε συζήτηση σε κοκορομαχία –αλλά ξέρετε κάτι; Κάπου πρέπει να βασίζεται και η λαϊκή ρήση "τον πνίγει το άδικο".

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr