Μαριζέτα Αντωνοπούλου (ΠΑΣΟΚ) : Η αποχή και η μακρινή μας Ευρώπη

Γράφει η Μαριζέτα Αντωνοπούλου, υποψήφια ευρωβουλεύτρια με το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ

Μας χωρίζουν, πλέον, ελάχιστες ημέρες πριν από τις ευρωκάλπες της Κυριακής. Και οι τελευταίες παρεμβάσεις των υποψηφίων αλλά και των κομμάτων ενσωματώνουν πλέον και τα πρώτα συμπεράσματά τους από τον συμπυκνωμένο προεκλογικό χρόνο. Οι εκλογές της 9ης Ιουνίου είναι ιδιαίτερα κρίσιμες για την Ε.Ε. όχι μόνο γιατί η νέα σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου θα καθορίσει τον ρόλο της -υπό νομιμοποίησης- Ακροδεξιάς αλλά κυρίως γιατί είναι οι πρώτες εκλογές μετά τις επάλληλες κρίσεις των περασμένων 15 χρόνων. Είναι κεντρικό διακύβευμα αν η ΕΕ ενσωματώσει στις πολιτικές της από τούδε και στο εξής, τα μαθήματα-παθήματα από την πολυκρίση με προοδευτικό πρόσημο, αν θα εμβαθύνει ουσιαστικό το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο, την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών και την συμμετοχική δημοκρατία ειδικά μπροστά στις προκλήσεις της πράσινης μετάβασης και ειδικότερα της τεχνητής νοημοσύνης.

Η Ευρώπη του 2029 θα είναι μια άλλη Ευρώπη, έτσι και αλλιώς, γιατί οι τρεις νέες πραγματικότητες, της κλιματικής αλλαγής, της τεχνολογικής επανάστασης και του δημογραφικού θα έχουν μεταλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ίδια μας την πραγματικότητα. Κάτι αντίστοιχο έγινε σε καιρό ειρήνης μεταξύ του 1919-1930 καθώς επίσης και μεταξύ του 1950-1970, το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε μέσω της ψήφου και του σταυρού μας είναι προς ποια κατεύθυνση θέλουμε να προχωρήσει η ΕΕ, προς τα που θα στρέψει το κέντρο βάρους της; Ποιον ρόλο θα έχει στην ΕΕ του 2029 η εργασία, οι γυναίκες, οι μετανάστες της υπερθέρμανσης του πλανήτη, το δημόσιο σύστημα υγείας και παιδείας, και σε ποια βάση θα χτίσουμε το νέο συνταξιοδοτικό σύστημα;

Το πόσο μας απασχολεί η πολιτική ουσία αποδεικνύει τελικά στην πράξη, πόσο βαρύτητα δίνουμε στα μηνύματα της κοινωνίας και πόσο μπορούμε να ακούσουμε τις επιπτώσεις της διάρρηξης του κοινωνικού δεσμού και της απαξίωσης της Πολιτικής. Πίσω από την δυστοπία των λέξεων, κρύβονται αληθινές ματαιώσεις αληθινών πολιτών, κρύβεται η φτωχοποίηση ονείρων και σχεδίων ζωής, κρύβονται κόκκινα δάνεια για "το κεραμίδι των παιδιών". Κυρίως όμως κρύβεται μια γενιά, που πίστεψε στην εφηβεία της ότι μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο, σπούδασε πολύ, ειδικεύτηκε ακόμα περισσότερο, επιχείρησε το μεγάλο άνοιγμα στον κόσμο και τελικά κατέληξε να επιβιώνει με ένα μπλοκάκι στον δρόμο της εργασιακής επισφάλειας, των υψηλών ενοικίων σε άσχημες μεγαλουπόλεις που απώλεσαν ακόμα και τα πιο ταυτοτικά τους πολιτισμικά τοπόσημα. Η ματαίωση πότισε το πετσί μας και αυτή είναι που καθορίζει τελικά την αποχή και το εκλογικό ταξίδι στην δική μας μακρινή Ευρώπη.

Δυσκολευόμαστε να απευθυνθούμε σε αυτήν την γενιά, όχι γιατί είμαστε μέρος της, αλλά κυρίως γιατί οι χαμηλές πτήσεις των προσδοκιών μας δημιουργούν σάστισμα τελικά στις ίδιες τις πολιτικές θέσεις, ειδικά όσων εξ ημών αυτοπροσδιοριζόμαστε στον προοδευτικό άξονα. Και είναι αυτή ακριβώς η παραδοχή που οφείλει να μας κινητοποιήσει ώστε με επιστημονική επάρκεια αλλά και οραματικό χαρακτήρα, να δώσουμε συλλογικά την μάχη των νέων ιδεών, των νέων πολιτισμικών μας παραδοχών, ενός παραγωγικού και οικονομικού ανασχεδιασμού που θα εμπεριέχει την οικονομική ευρωστία -μας- στο επίκεντρο.

Ας δώσουμε παρόν στην κάλπη, για την παρτίδα μας που δεν παίχτηκε ακόμα.

*Δρ. Μαριζέτα Αντωνοπούλου, διδάσκουσα Οικονομικής και Κοινωνικής Πολιτικής, ΕΚΠΑ

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr