«Το δικό μου Πάσχα». Χαρούμενο, μελαγχολικό, έντονο ή αδιάφορο, γλυκό ή πικρό... Τέσσερις συγγραφείς γράφουν για το TheTOC. Με μια βουτιά στο παρελθόν, ξετυλίγουν το κουβάρι των αναμνήσεων και περιγράφουν εικόνες από το Πάσχα των παιδικών, εφηβικών ή και ώριμών τους χρόνων. Ο Θανάσης Βαλτινός, η Αμάντα Μιχαλοπούλου και ο Χρήστος Χωμενίδης για τις στιγμές της ζωής που δεν χάθηκαν: έγιναν ιστορία.
Τη παραμονή της Λαμπρής μαζεύαμε ξύλα στην αυλή της εκκλησιάς, κυρίως δεμάτια με ξερές κληματόβεργες από το κλάδεμα των αμπελιών.
Θανάσης Βαλτινός
«Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι τα δεμάτια που καίγαμε την παραμονή της Λαμπρής ήταν το συμβολικό κάψιμο του Ιούδα...»
Τη παραμονή της Λαμπρής μαζεύαμε ξύλα στην αυλή της εκκλησιάς, κυρίως δεμάτια με ξερές κληματόβεργες από το κλάδεμα των αμπελιών. Τα στοιβάζαμε σε ένα μεγάλο σωρό και τα ανάβαμε τη νύχτα προς την Κυριακή όταν ο παπάς έλεγε το Δεύτε Λάβετε Φως.. Αυτός ήταν ο «καλολόγος», έτσι τον λέγαμε. Μια τεράστια ελεγχόμενη φλόγα που τίναζε ψηλά σπίθες και μας συνάρπαζε. Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι αυτό αντιστοιχούσε στο συμβολικό κάψιμο του Ιούδα. ΄Οτι είχε επίσης ένα ηθικό, καθαρτήριο χαρακτήρα πράγματα που δεν ήταν γνωστά, τα αγνοούσαμε τότε.
Την Κυριακή ο άντρας μου φωτογράφισε την κόρη μας σκαρφαλωμένη σ'ένα τοιχαλάκι με τα χέρια ανοιχτά: η λήψη συνόψιζε την ανάταση της ημέρας
Αμάντα Μιχαλοπούλου
Πρώτη φορά στη ζωή μου βόηθησα στον στολισμό του Επιταφίου κι έζησα τόσο άμεσα το πνεύμα της γιορτής
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το Πάσχα του 2011 στην Αίγινα. Ήμασταν καλεσμένοι σε καλούς φίλους στην Παχιά Ράχη, το σπίτι τους βρισκόταν απέναντι από ένα μικρό εκκλησάκι. Πρώτη φορά στη ζωή μου παρακολούθησα τις όλες τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας, βόηθησα στον στολισμό του Επιταφίου κι έζησα τόσο άμεσα το πνεύμα της γιορτής. Την Κυριακή ο άντρας μου φωτογράφισε την κόρη μας σκαρφαλωμένη σ'ένα τοιχαλάκι με τα χέρια ανοιχτά: η λήψη συνόψιζε την ανάταση της ημέρας. Αυτή τη φωτογραφία χρησιμοποίησα για το εξώφυλλο του βιβλίου μου "Λαμπερή Μέρα". Δύσκολο να θυμηθώ μια μέρα τόσο λαμπερή.
Φτιάχναμε το δικό μας, εναλλακτικό Πάσχα. Η μαμά μου έβαφε κόκκινα αβγά και ο πατέρας μου έβαζε στο πικάπ τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Μπαχ εναλλάξ με το Jesus Christ Superstar, τη ροκ όπερα που το καθεστώς της 21ης Απρλίου είχε απαγορεύσει την προβολή της στους κινηματογράφους
Χρήστος Χωμενίδης
Ανάσταση είναι η ίδια η θυσία
Ούτε τον Επιτάφιο συνοδεύαμε όταν ήμουν παιδάκι, ούτε καν στην Ανάσταση πηγαίναμε. Στην Κυψέλη όπου μέναμε, πρώτες μούρες στην εκκλησία ήταν οι άνθρωποι της Χούντας, ο αστυνόμος και ο χαφιές της γειτονιάς, οι φαρισαίοι σαν να λέμε, εκείνοι που είχαν στείλει τη γιαγιά μου εξορία και τον παππού μου φυλακή.
Φτιάχναμε το δικό μας, εναλλακτικό Πάσχα. Η μαμά μου έβαφε κόκκινα αβγά και ο πατέρας μου έβαζε στο πικάπ τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Μπαχ εναλλάξ με το Jesus Christ Superstar, τη ροκ όπερα που το καθεστώς της 21ης Απρλίου είχε απαγορεύσει την προβολή της στους κινηματογράφους. Η μαμά μου καθάριζε τα αντεράκια για τη μαγειρίτσα με την ανάποδη ενός πινέλου ζωγραφικής και ο πατέρας μου μού διάβαζε τον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα του Όσκαρ Ουάιλντ, ο οποίος δεν σταυρώθηκε, χάρισε όμως το ρουμπίνι του σπαθιού του και τα διαμάντια-μάτια του στους ταπεινούς και καταφρονεμένους της πόλης.
Το Πάσχα έχει από τότε για μένα ένα πολύ ευρύτερο από το τυπικό, θρησκευτικό του περιεχόμενο.
Ο Ιησούς, με τα μυριάδες πρόσωπά Του, προσφέρει τον εαυτό Του σφάγιο, κάνει το αίμα Του κρασί, το σώμα Του ψωμί για να ευφρανθούν όλοι οι άλλοι. Οι μαθητές Του Τον ακολουθούν μέχρι εκεί που τους επιτρέπει η ανθρώπινη φύση τους. Ο Ιούδας Τον υπηρετεί προδίδοντάς Τον και η Μαγδαληνή προδίδεται από Εκείνον – ο έρωτάς της συνθλίβεται στις μυλόπετρες της Θείας Τάξης. Ανάσταση δεν υπάρχει. Ανάσταση είναι η ίδια η θυσία. Περιφρονώντας ο Ιησούς τον θάνατο, κερδίζει την αιώνια ζωή.
Παρόλαυτά η Μαγδαληνή έχει δικαίωμα –και υποχρέωση- να ελπίζει πως κάποτε θα ξανασμίξει με τον αγαπημένο της και θα μεθύσουν σε ένα παραθαλάσσιο μπαράκι, πριν κυλιστούν γυμνοί στην αμμουδιά, εκεί ακριβώς που σκάει το κύμα.