Η Αστερόπη έγραψε ένα έργο για το ζευγάρι της διπλανής πόρτας

Είναι δημοσιογράφος, μια νέα γυναίκα με πολύ χιούμορ και έγραψε ένα θεατρικό έργο: Αν ζούσαμε σε άλλο αιώνα θα το αποκαλούσαμε: «για τα βάσανα και τις χαρές του έρωτα». Η Αστερόπη Λαζαρίδου έγραψε μαζί με τον Γιώργο Παπαπαύλου για τον έρωτα ως πηγή ευδαιμονίας και ως πληγή. Το έργο της 72 ώρες είναι η σχέση ανάμεσα σε δυο τριανταοκτάρηδες, με πολύ χιούμορ, πολύ γέλιο, πολλά δάκρυα. Μας μίλησε για την παράσταση που μπήκε στην καρδιά μας:

«Στην ουσία, όλα μέσα μου από σκέψεις για βιβλία ξεκινούν. Πριν από χρόνια σκεφτόμουν να γράψω ένα βιβλίο με σύντομα διηγήματα και πρωταγωνιστές όλους τους παράξενους τύπους που είχα γνωρίσει εγώ και οι φίλες μου. Πάντα διασκέδαζα τις παρέες μου με όσα τρελά μου συνέβαιναν σε πρώτα, δεύτερα και τρίτα ραντεβού, οπότε έλεγα ότι για να γελάει το περιβάλλον μου με αυτά, μπορεί να έχουν αντίκτυπο και στο ευρύτερο κοινό, όχι μόνο σε ένα δείπνο μεταξύ μεθυσμένων φίλων που διασκεδάζουν με τα χάλια σου. Κάπου στη στροφή το βιβλίο ξεχάστηκε και ήρθε στη ζωή μου ο Γιώργος Χατζηπαύλου. Αναζητώντας ο ίδιος εκείνη την εποχή ένα θεατρικό έργο με μόνο δύο ήρωες, του ξεφούρνισα την ιδέα για τις "72 Ωρες". Του άρεσε πολύ κι αποφασίσαμε να το γράψουμε μαζί. Πάντως η ιδέα για βιβλίο δεν θα εγκαταλειφθεί ποτέ. Είναι τόσο αστείρευτη πηγή και πληγή ο έρωτας, ή μάλλον η αέναη αναζήτησή του, που όχι βιβλίο, τόμους ολόκληρους μπορεί να γράψει κανείς. Αρκεί να του αρέσει να γράφει και να ζει, να τρώει τα μούτρα του και να ξανασηκώνεται για να τα ξαναφάει».

Μάνος: Τί ζώδιο είσαι;

Μάνια: Οι γυναίκες δεν τα ρωτάνε αυτά συνήθως;

Μάνος: Ε οι άντρες είναι οι νέες γυναίκες-έτσι δεν λένε;

-Γιατί έγραψες κάτι τόσο προσωπικό; επειδή έχει πλάκα ή επειδή πονάει και το ξορκίζεις;

-Για όλα αυτά μαζί! Σίγουρα πονάει και σίγουρα έχει πλάκα και σίγουρα μόνο έτσι ξέρω να το ξορκίζω. Μεγάλωσα σε ένα πολύ κλειστό σπίτι, με πολλή ένταση και λίγη ατόφια χαρά. Από πολύ μικρή λοιπόν, έμαθα να φτιάχνω φανταστικούς κόσμους, να επιβιώνω και να χαίρομαι μέσα σ' αυτούς. Μεγαλώνοντας, το χιούμορ ακόμα και στις φαινομενικά πιο ακατάλληλες στιγμές έγινε δεύτερη φύση μου. Μόνο έτσι ξέρω να ζω, κάνοντας πλάκα για τα πάντα, ακόμα κι αν την ίδια στιγμή κλαίω γοερά. Είναι λες και βγαίνω έξω από την κατάσταση, με παρατηρώ και βάζω τα γέλια με την κατάντια μου. Οπότε κάθε φορά που περιέγραφα στους φίλους μου ακόμα μία κινηματογραφική ερωτική απογοήτευση, ήθελα να τους την παρουσιάζω με τέτοιον τρόπο ώστε να το απολαμβάνουν, ούτε να βαριούνται, ούτε να στενοχωριούνται. Είχα διαβάσει κάπου μια ατάκα που με είχε αγγίξει πολύ: "η ζωή μου, αποκτά νόημα μόνο όταν την αφηγούμαι στους άλλους". Τώρα με τις "72 Ωρες", δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από το να ακούω τόσο κόσμο να ξεκαρδίζεται με κάτι που εμένα κάποτε με είχε πονέσει. Και να κρυφακούω θεατές στο διάλειμμα να λένε "κι εγώ είχα γνωρίσει έναν τέτοιον/ μία τέτοια". Λύτρωση!.

Μάνος: Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου μιλάς έτσι! Ουτε για μένα είναι εύκολο όλο αυτό, αλλά είμαι εδώ. Δεν έφυγα. Θα μπορούσα να είχα φύγει.

Μάνια: Α τί ωραία! Ενα μετάλλιο ανδρείας στον κύριο που δεν το βαλε στα πόδια! Πραγματικά σου είμαι υπόχρεη! Γιατί πάντα πρέπει να σας επιβραβεύουμε για το αυτονόητο;

- Πιστεύεις στον έρωτα; τι σχέση θέλεις να κάνεις; θέλεις να κάνεις;

«Σίγουρα πιστεύω στον έρωτα. Απλά, δεν είμαι σίγουρη αν ο Ερωτας πιστεύει σε εμένα! Χωρίς να έχω δοκιμάσει κανένα άλλο, είμαι σίγουρη ότι ο Ερωτας, με Ε κεφαλαίο, είναι το πιο δυνατό κι επικίνδυνο ναρκωτικό. Σε κάνει να χάνεις τον εαυτό σου, την ισορροπία σου, την αξιοπρέπειά σου, την όρεξή σου να φας, να δεις τους φίλους σου, να μην θέλεις να κάνεις τίποτα αν δεν σχετίζεται άμεσα με το αντικείμενο του πόθου σου. Αλλά δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτή την έξαψη. Ακόμα κι αν βγεις από μια σχέση με σκισμένα ρούχα, γρατζουνιές στα χέρια και βαμμένος με τα χρώματα ενός πολέμου που πάλι δεν έχεις κερδίσει, αφού περάσει λίγος καιρός, πάλι θέλεις να ξαναμπεις σ' αυτό. Σα να παθαίνεις αμνησία, να μην θυμάσαι πόσο καταστροφική ήταν η τελευταία φ(θ)ορά και να ψιθυρίζεις αβέβαια στον εαυτό σου "τώρα θα ναι αλλιώς. Εχω μάθει από τα λάθη μου". Η σχέση λοιπόν που θέλω να κάνω, συνοψίζεται στο εξής: να βρω έναν άνθρωπο που να καταλαβαίνει τις ιστορίες που έχω στο κεφάλι μου, κι όχι μόνο να τις καταλαβαίνει, αλλά να μπορεί να τις κάνει και κάτι. Ανήκω στην παράξενη κατηγορία ανθρώπων που μπορεί να βρει έναν πεταμένο συνδετήρα στον δρόμο και να αναρωτιέται από ποια σελίδα έπεσε, που αν δει πατημένη τσίχλα σε μορφή καρδιάς χαμογελάει και πιστεύει ότι κάτι καλό θα συμβεί, κτλ, κτλ. Ονειρο ζωής λοιπόν, είναι να συναντηθώ με κάποιον που είναι συμβατός με τη δική μου τρέλα, δεν θέλει να την αλλάξει. Και να καταλάβει ότι δεν είμαι ρόλος, αλλά χαρακτήρας».

Μάνια: Νόμιζα ότι αυτή τη φορά είχα βρει κάτι αληθινό. Και αυτό που εσένα σε τρομοκράτησε, εμένα μου φάνηκε σαν οιωνός.

Μάνος: Τώρα οι οιωνοί έρχονται και με προφυλακτικά που σπάνε; Σε λίγο θα τους βάζουν μέσα στα γαριδάκια...

Μάνια: Να είδες; Πάλι τα ίδια κάνεις! Προσπαθώ να σου ανοιχτώ κι εσύ διακωμωδείς τα πάντα.

Μάνος: Ε αυτή είναι η άμυνά μου ρε μωρό μου...

Μάνια: Για να αμύνεσαι, νομίζεις ότι εγώ σου επιτίθεμαι.

-Τι είναι πιο δύσκολο σε μια σχέση;

- Να παραδεχτεί ο ένας στον άλλον, καθαρά και ξάστερα, πόσο πολύ φοβάται. Ολοι είμαστε τρομοκρατημένοι και παντελώς αδύναμοι μπροστά σε μια καινούρια σχέση. Επειδή έχει καεί η γούνα σου άπειρες φορές, έχεις πληγωθεί, έχεις προσβληθεί, έχεις πονέσει, έχεις προδοθεί. Μπαίνουμε λοιπόν σε κάτι καινούριο και προσποιούμαστε ότι είμαστε καταπληκτικοί και άτρωτοι, ο ορισμός του δυναμισμού και της αυτοπεποίθησης. Γρήγορα αυτό αρχίζει να ξηλώνεται, οι ραφές σου θα φανούν πάνω σε ένα κακό μεθύσι, σε μια κακία που θα πετάξει για σένα μπροστά στον άνθρωπό σου ένας καλοθελητής, σε μια ιστορία από το παρελθόν σου που επιστρέφει για να στοιχειώσει το παρόν σου. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή πρέπει να βρεις την απίστευτη δύναμη να παραδεχτείς πόσο αδύναμος νιώθεις. Ναι, είμαι ανασφαλής. Ναι, φοβάμαι να μην σε χάσω. Ναι, ώρες ώρες μου θυμίζεις έναν πρώην που με πλήγωσε και τρέμω μην μου κάνεις κι εσύ το ίδιο. Οσο ζω, θα πιστεύω ότι το να δείχνεις πόσο ευάλωτος είσαι, είναι ό,τι πιο γοητευτικό μπορείς να κάνεις. Και θα προσεύχομαι να βρεθεί κάποιος που ξέροντας πόσο τρομοκρατημένη είμαι, θα θελήσει να μου χαϊδέψει τα μαλλιά. Και όχι να τα τραβήξει για να πονέσω κι άλλο.

Μάνια: Το να ψάχνεις την αγάπη μέσω ίντερνετ είναι σα να παραγγέλνεις πίτσα. Λες πάνω κάτω πώς τη θέλεις και σου ρχεται.

Μάνος: Λυπάμαι αλλά η ζωή δεν μοιάζει με ταινία. Με κακό σίριαλ, ναι. Αλλά όχι με ταινία. Αν δεν σου αρέσει η πίτσα που παρήγγειλες, γύρισέ την πίσω.

-Όταν δεν έχει κάποιος σχέση φτάνουν οι φίλοι για τη μοναξιά του;

«Φτάνουν και περισσεύουν! Ως μοναχοπαίδι, με μαμά που δεν υπάρχει πια και χωρίς συγγενείς στο φόντο, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι οι φίλοι μου είναι η προίκα μου και είναι "τα αδέρφια που επιλέγουμε"-όπως έλεγε ένα αγαπημένο μου σλόγκαν ζυμαρικών. Τις προάλλες που ήταν του Αγίου Βαλεντίνου, πέρασα το βράδυ με μερικούς πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους και σκέφτηκα ότι η φιλία είναι έρωτας διαρκείας. Μια ερωτική σχέση, όταν δεν είναι αυτή ακριβώς που θες, μπορεί να επιδεινώσει τη μοναξιά σου. Για μένα, ο έρωτας πρέπει να είναι το συμπλήρωμα μιας ενδιαφέρουσας ζωής. Κι όχι το νόημά της. Να ξέρεις ότι και χωρίς αυτόν, έχεις ένα ολόδικό σου σύμπαν, που δεν θα σου το πάρει κανείς μαζί του φεύγοντας».

Μάνια: Εμείς οι δύο τελειώσαμε.

Μάνος: Ετσι απλά;

Μάνια: Τί θέλεις; Μουσική και τίτλους τέλους;

Μάνος: Κι αν είσαι έγκυος; Τί θα γίνει;

Πληροφορίες:

72 ώρες

Σκηνοθεσία.:Γ. Σαρακατσάνης
Ερμηνεύουν: Β. Καβαλιεράτου, Κ. Φιορέτος.

Μουσική.: Φ. Δεληβοριάς.

Προγραμματισμένες παραστάσεις: μέχρι 8 Μαρτίου
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, 21.00

Διάρκεια: 100 λεπτά μαζί με διάλειμμα
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Ταύρος.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr