To 2015 μέσα από τους συντάκτες του The TOC

Τι ήταν αυτό που μέσα από όλα όσα είδαμε θυμόμαστε ξανά και ξανά; To 2015 μέσα από τους συντάκτες του The TOC.

Διονύσης Χατζημιχάλης

Υπάρχει ένας "αστικός μύθος" στον χώρο των δημοσιογράφων: πως οι περισσότεροι επιλέγουν αυτή τη δουλειά για να μην έχουν πρωινό ξύπνημα ή δουλειά αργά τη νύχτα. Καμία σχέση...

Τι να πρωτοθυμηθώ; Τη νύχτα της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι; Τη μαραθώνια και δραματική νύχτα της Συνόδου Κορυφής που «γέννησε» το Μνημόνιο 3 των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;Τις συνεδριάσεις της Βουλής στις 4 τα ξημερώματα με τα ανεπανάληπτα λογίδρια της Ζωής Κωνσταντοπούλου;Τις μεταμεσονύκτιες οβιδιακές μεταμορφώσεις των βουλευτών που μία εβδομάδα πριν φώναζαν με στεντόρεια φωνή "δεν θα πέσουμε στα τέσσερα" και μετά ψήφιζαν ένα μεγαλόπρεπο "Ναι σε όλα" αλλά σχεδόν ψιθυριστά, μήπως και δεν τους προσέξουν;Υπουργούς να μπαίνουν με θριαμβευτικό ύψος στο Μέγαρο Μαξίμου το βράδυ του δημοψηφίσματος, αλλά να βγαίνουν αγνώριστοι;

Κι αν νομίζετε ότι αυτές οι ατέλειωτες νύχτες με σημάδεψαν επειδή χάλασαν τη βολή μου, θα κάνετε λάθος.

Χαράκτηκαν στη μνήμη μου επειδή είδα ανάγλυφα μπροστά μου, πιό αποκαλυπτικά από ποτέ, τις παθογένειες ενός συστήματος που χτίστηκε επί δεκαετίες, με τη συμβολή -μικρή ή μεγαλύτερη- όλων μας.

Επειδή η ένταση και το πάθος των ημερών εκείνων, μου θύμισαν γιατί διάλεξα να γίνω δημοσιογράφος.

Επειδή χάρη σ' αυτά τα ξενύχτια είδα πάλι την ανατολή του ήλιου, που είχα ξεχάσει πόσο όμορφη είναι.

Ισως πάλι γιατί στοίχειωσε τις επόμενες μέρες και νύχτες μου η εικόνα ενός ηλικωμένου στις 4 τα ξημερώματα μετά την ανακοίνωση των capital controls που με φώναξε διστακτικά από το παράθυρο της δουλειάς μου για να με ρωτήσει τις σημαίνει ο "έλεγχος κεφαλαίων", να μου πει τον πόνο του που δούλευε μια ζωή και τώρα δεν θα μπορεί να τρέφει παιδιά κι εγγόνια από την ούτως ή άλλως κουτσουρεμένη σύνταξη που δεν θα μπορεί κιόλας να παίρνει στο χέρι, να καταλήξει λέγοντας: "Εμείς τα κάναμε σκ..., κοιτάξτε εσείς να τα αφήσετε καλύτερα...".

Ηταν ο πατέρας, ο παππούς, ο θείος, ο δικός μου και του καθενός. Μακάρι να μην είμαι εγώ ο ίδιος που σε κάμποσα χρόνια θα λέει: "κι εμείς σκ... τα κάναμε..."

Στέλλα Θεοδώρου

Ο Χρήστος μου, ο γιος μου, γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου του 2004. Μονάκριβος. Ηταν 31 ημερών όταν ξημέρωναν… τα τραγικά γεγονότα στο σχολείο του Μπεσλάν. Τσετσένοι αυτονομιστές επιτέθηκαν στο σχολείο, 334 νεκροί, από αυτούς 186 παιδιά, μικροί μαθητές. Θυμάμαι εκείνες τις μέρες. Μακριά από το ραδιόφωνο που δούλευα, λόγω άδειας, κρατούσα το μωρό σφιχτά και έκλαιγα πνιχτά. Αναρωτιόμουν, κι ας είχα γράψει για χιλιάδες νεκρούς τα χρόνια της δουλειάς, πώς μπορούν, να κάνουν οι άνθρωποι κάτι τόσο τρομερό. Ποτέ δεν έδωσα απάντηση. Ούτε και τώρα. Χιλιάδες φωτογραφίες, χιλιάδες λέξεις, ατέλειωτο μελάνι για τους πρόσφυγες, αναλύσεις επί αναλύσεων, απόψεις διαφορετικές, πολλές φορές ακραίες. Ακούω αλλά πάνω από όλα κοιτώ. Κοιτώ με τα ίδια δάκρυα στα μάτια που προσπαθώ να συγκρατήσω κάθε φορά που βλέπω μικρά παιδιά πρόσφυγες, σαν τον Χρήστο μου μωρό, σαν τον Χρήστο μου μεγάλο πια αγόρι. Σκέφτομαι πώς είναι να σου γλιστρά το παιδί σου μέσα στα κύματα, να το χάνεις για πάντα. Κοιτώ τη μάνα που αγκαλιάζει σφιχτά το παιδί της τυλιγμένοι και οι δύο με αυτό το χαρακτηριστικό ισοθερμικό κάλυμμα και σκέφτομαι. Αν ήμουν εγώ αυτή, εάν εκείνο ήταν το δικό μου παιδί; Δεν είμαι εγώ αυτή, δεν είναι ο Χρήστος μου εκείνο. Ζούμε όμως όλοι, και οι τέσσερις σε έναν κόσμο που πρέπει να σταματήσει να πληγώνει, να σκοτώνει, να πνίγει, να κάνει πράγματα που δεν τα χωρά ο νους. Aυτό εύχομαι. Η φωτογραφία είναι του Alessandro Penso

Μαρία Τζαβάρα

Εισέβαλαν στη πασαρέλα του Valentino, όχι κάποιου άλλου οίκου λιγότερου comme il faut, και μας έκαναν να ξεχάσουμε προς στιγμή οτιδήποτε παρωχημένο και ανιαρό. H πιο απρόσμενη σκηνή του 2015 στο κόσμο της μόδας συνάντησε το δίδυμο των Zoolander on catwalk και όπως ήταν φυσικό αποθεώθηκε.

Έφη Αλεβίζου

Στον ετήσιο διαγωνισμό World Press Photo 2015 έλαβαν μέρος 5.692 φωτογράφοι από 131 διαφορετικές χώρες. Στην κατηγορία «Σύγχρονα Θέματα», το δεύτερο βραβείο κέρδισε ο Κινέζος φωτογράφος, Ronghui Chen, με την εικόνα «Christmas Factory», στην οποία πρωταγωνιστεί ο Wei, εργάτης στην εταιρεία Yiwu, της ανατολικής Κίνας. Η δουλειά του είναι να καλύπτει πολυεστερικές νυφάδες χιονιού με κόκκινη μπογιά. Φοράει ένα αγιοβασιλιάτικο σκουφί για να προστατεύσει τα μαλλιά του και αλλάζει τουλάχιστον έξι μάσκες προσώπου καθημερινά.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του Γραφείου Τύπου της Κινέζικης κυβέρνησης, τα 600 εργοστάσια της περιοχής Yiwu, παράγουν γύρω στο 60% της παγκόσμιας αγοράς των χριστουγεννιάτικων διακοσμητικών αντικειμένων. Οι εργάτες σε αυτά τα εργοστάσια είναι κυρίως μετανάστες, δουλεύουν δωδεκάωρα και ο μισθός τους κυμαίνεται από 270 έως 400 ευρώ το μήνα. Ο Wei που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην αγροτική περιοχή Guizhou, μια κοντινή περιοχή στο Yiwu, δεν είναι σίγουρος τι ακριβώς είναι τα Χριστούγεννα. Νομίζει ότι είναι κάτι σαν την Κινέζικη πρωτοχρονιά των ξένων.

Μαρία Δένδια

13/11/2015 Το θέατρο Bataclan λίγα λεπτά πριν από την τρομοκρατική επίθεση. Μια φωτογραφία που προκαλεί θλίψη, και ας απεικονίζει κάτι φαινομενικά ευχάριστο. Αρκεί να γνωρίζει κανείς τι ακολούθησε και τότε αποκτά διαφορετικό νόημα. Ένα από τα πιο τραγικά γεγονότα του 2015 μας υπενθυμίζει ότι καλές και κακές στιγμές μπορεί να απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους.

Γιώτα Ομήρου

To Χειμερινό Ηλιοστάσιο στην αρχαία Κόρινθο, έτσι όπως το συνέλαβε ο φακός του φωτογράφου Λουκά Χαψή, στις 21 Δεκεμβρίου 2015.

Τα ίχνη του ανθρώπου αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου. Ο ήλιος που πάντα μάχεται με το σκοτάδι και πάντα το νικάει. Νομίζω πως στις μέρες που ζούμε, αυτή η φωτογραφία δεν είναι απλώς επίκαιρη, είναι μήνυμα ζωής.

(Στις 21 Δεκεμβρίου ο Ήλιος βρίσκεται στο νοτιότερο σημείο του, και φαίνεται να στέκεται πάνω στην εκλειπτική σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει. Μένει σταθερός από τις 21 έως τις 24 Δεκεμβρίου, όπου είναι και οι μικρότερες μέρες του χρόνου. Οι αρχαίοι αναπαριστούσαν την κίνηση του ηλίου με τη ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο.)

Στέλιος Δημητροκάλλης

Φωτογραφία σύμβολο για τις αθώες ψυχούλες που χάνονται εκεί έξω, τόσο νωρίς.

Αλέξανδρος Μαρούγκας

H φωτογραφία του Νίκου Ζάγκα στο Mirabaud Yacht Racing Image Contest που απέσπασε το πρώτο βραβείο.

Δημήτρης Χατζηνικόλας

Η εικόνα των πνιγμένων παιδιών στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο σε συνδυασμό με τον τρόπο που η Ευρώπη αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει το προσφυγικό – μεταναστευτικό είναι η εικόνα και η είδηση που θα κρατήσω από το 2015. Ως υπόμνηση ότι ο αγώνας απέναντι στη βαρβαρότητα πρέπει να είναι διαρκής και ομόθυμος.

Ελευθερία Κούρταλη

Το διάστημα του Ιουνίου-Ιουλίου του 2015 ήταν αυτό που νομίζω ότι θα μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μου για πολλά χρόνια.

Τα αλλεπάλληλα Eurogroup του φόβου, οι αδιέξοδες διαπραγματεύσεις, οι σύνοδοι-τελεσίγραφα και ξαφνικά… όλα βρέθηκαν στο αέρα, μία ανάσα πριν από ένα δύσκολο μονοπάτι χωρίς επιστροφή. Το εντυπωσιακό «Όχι» του δημοψηφίσματος, οι κλειστές τράπεζες, οικοσμοσυρροή στα ΑΤΜ. Οι ολονυκτίες των διεθνών μέσων ενημέρωσης αλλά κυρίως των Ελλήνων για το τι μέλλει γενέσθαι στην Ελλάδα,και η μαραθώνια και εφιαλτική Σύνοδος των 17 ωρών. Ο πραγματικός παρά ποτέ κίνδυνος του Grexit. «Take it or leave it» γιατί «the game is over».

Θυμάμαι τον εαυτό μου να ξυπνάω το πρωί της 13ης Ιουλίου (εκείνης της Δευτέρας, της ιστορικής Συνόδου) με ένα βαθύ αίσθημα φόβου για το τι μπορεί να έχει συμβεί...

Η φωτογραφία που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν μία από το Reuters, που είχα ανεβάσει την 1η Ιουλίου στο Twitter, και η οποία πήρε 260retweets από ανθρώπους σε όλον τον κόσμο. Η εικόνα του κύματος των ταλαιπωρημένων και φοβισμένων συνταξιούχων που δεν είχαν κάρτα και περίμεναν με δελτίο να λάβουν τα 120 ευρώ.

Αργυρώ Μποζώνη

Η φωτογραφία των θεωρείων της Βουλής στις 22 Δεκεμβρίου. Λίγες ώρες πριν ψηφιστεί το Σύμφωνο Συμβίωσης. Ένα ακόμα βήμα μπροστά για την ισονομία και τα δικαιώματα στην Ελλάδα. Αυτοί οι άνθρωποι το έχουν παλέψει πολύ. Όταν πήγα στα απέναντι θεωρεία και τους είδα όλους μαζί με έπιασαν τα κλάματα.

Ελίνα Μαμμή

Για μένα το 2015 στιγματίστηκε από μία και μοναδική εικόνα. Ετυχε να δουλεύω εκείνη την ημέρα και να είμαι από τους πρώτους που είδαν τις εικόνες με το άψυχο κορμάκι του μικρού Αϊλάν στην ακρογιαλιά. Ηταν η ημέρα που «η ανθρωπότητα εκβράστηκε στην ακρογιαλιά». Στο μυαλό μου ήρθαν αμέσως τα ανίψια μου, ο Αρης, ο Χρήστος και ο Αγγελος. Σκέφτηκα τα γέλια μας, τα φιλιά, τα παιχνίδια μας, τις όμορφες στιγμές μας. Ηταν η μοναδική φορά που έχω δακρύσει στο γραφείο.

Χάρης Ξενάριος

8 Σεπτεμβρίου 2015. Εξι μέρες έχουν περάσει από τον πνιγμό του μικρού Αϊλάν και ο κόσμος μόλις έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους οικονομικούς μετανάστες και τους πρόσφυγες. Ομως πολλοί δεν έχουν πάρει ακόμη το μήνυμα. Ανάμεσά τους και η εικονολήπτρια της Ουγγρικής τηλεόρασης Πέτρα Λάτσλο. Κλώτσησε ένα κοριτσάκι και στη συνέχεια έβαλε τρικλοποδιά σε έναν Σύρο πρόσφυγα, ο οποίος έχοντας αγκαλιά το παιδί του περνούσε τα σύνορα της χώρας της. Μετά την διεθνή κατακραυγή, απολύθηκε και ζήτησε συγγνώμη. Είπε ότι φοβήθηκε το πλήθος...

Παναγιώτης Ντάικος

To τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι πριν μερικούς μήνες ήταν ένα τεράστιο σοκ για όλους μας. Η Ευρώπη, οι ιδέες και ο τρόπος ζωής μας χτυπήθηκαν στο κέντρο τους. Πολλά γραφτήκαν, πολλά είδαμε. Αυτή η φωτογραφία από την γέφυρα του Ρίου, στην Πάτρα, με συγκίνησε πάρα πολύ, επειδή υπήρξα φοιτητής σε αυτή την πόλη και έχω συναισθηματικούς δεσμούς με αυτή, αλλά και γιατί μια απλή κίνηση και δύο αράδες σου δίνουν την ελπίδα πως ακόμα δεν έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας.

Ανδρονίκη Κολοβού

Ένας Δανός αστυνομικός βγάζει τη βέρα του και την κρύβει σε ένα από τα δύο χέρια. Ένα κορίτσι πρόσφυγας από τη Συρία μαντεύει σε ποιο χέρι μπορεί να την έχει κρύψει και ξεκαρδίζεται από τα γέλια. Είναι η στιγμή που η ανθρώπινη φύση υποτάσσεται στο μεγαλείο της καλοσύνης της. Και μια στιγμή που μπορεί όλους να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.

Αλεξάνδρα Καστάνια

Ήταν μια χρονιά δύσκολη για όλους: Οικονομικά προβλήματα, στρες, ανασφάλεια, κατάθλιψη και ούτε ίχνος φωτός στην άκρη του τούνελ. Την ίδια ώρα, οι πολιτικοί έπαιζαν τα δικά τους παιχνίδια με εκλογές, δημοψηφίσματα και ξύλινους λόγους, που, φυσικά, δεν θα άλλαζαν σε τίποτα όσα είχαν προηγηθεί, ούτε όσα ακόμη θα ακολουθούσαν. Μέσα σε αυτό το κλίμα, έφτασε στη σελίδα μου στοfacebook μια εντελώς διαφορετική φωτογραφία: Μια φωτογραφία που σε ένα τυπικό κάδρο περιλάμβανε τις λέξεις αλήθεια, συγχώρεση, αγάπη, ισότητα, δεύτερη ευκαιρία, οικογένεια, προσπάθεια, χαρά, φιλία. Και τι απεικόνιζε; Τα μηνύματα με τα οποία στόλισαν μαθητές και δάσκαλοι την κεντρική σκάλα του Α' δημοτικού σχολείου Ηγουμενίτσας. Πάντοτε στην Ιστορία – όπως και στη φυσική - όπου υπάρχει δράση, υπάρχει και αντίδραση, ώστε να επιτυγχάνεται ισορροπία. Ας είναι, λοιπόν, η συγκινητική και ελπιδοφόρα «αντίδραση» των παιδιών η εικόνα που θα μας μείνει από το 2015, αλλά και αυτή που θα μας καθοδηγεί το 2016.

Χάρης Ιωάννου

Δύο εκλογικές αναμετρήσεις με παρόμοιο αποτέλεσμα, ένα παράδοξο δημοψήφισμα (το πρώτο μετά από 41 χρόνια) που δίχασε φίλους και οικογένειες -χωρίς λόγο όπως αποδείχτηκε-, πρώτη φορά κλειστές τράπεζες, capital controls, ουρές στα ΑΤΜ και η Ελλάδα πρώτη είδηση παντού μέχρι να υπογράψει ένα ακόμη μνημόνιο. Μια χρονιά πυκνών πολιτικών εξελίξεων με κόμματα να διασπώνται (ΣΥΡΙΖΑ) ή να αλλάζουν εσπευσμένα αρχηγό (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) και ένα εκλογικό σώμα που συνεχώς στεκόταν σε μια ουρά, είτε να ψηφίσει είτε να σηκώσει χρήματα. Το μάθημα του 2015 ήταν πως τελικά πάντα υπάρχουν χειρότερα, αλλά το ερώτημα είναι εάν αυτό έγινε και μάθημα σε πολίτες και πολιτικούς. Άλλωστε, όπως φάνηκε, κανείς δεν έχει πάντα δίκιο, ακόμη αν είναι πλειοψηφία.

Κατερίνα Γαλανού

Η ελληνική κοινωνία σε μόνιμη καθυστέρηση, η πολιτική τάξη σε μόνιμη υστέρηση,έφτιαξαν την «μήτρα» για την πολλαπλή «κακοποίηση» του κοινοβουλευτισμού.

Στην «πάνω» και την «κάτω πλατεία»...

Στο «μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη»...

και πάντα στο όνομα του...λαού και της πατρίδας..

ΥΓ: Οι έννοιες «πολίτες» και «κράτος» πουθενά...

Κατερίνα Λυμπεροπούλου: Ο Δάσκαλός μου (Φυσικός και Λογοτέχνης), Α. Κασσέτας, έφυγε νωρίς

Ελένη Μπελιώτη

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr