"Νοσφεράτου": Μιλήσαμε με τους συντελεστές του horror ριμέικ της χρονιάς

Το 1922, ο Φ. Β. Μουρνάου με το "Nosferatu" δεν σκηνοθέτησε απλώς ένα αριστούργημα του βωβού κινηματογράφου· εισήγαγε έναν ρηξικέλευθο τρόπο απεικόνισης του τρόμου. Ο Γερμανός εξπρεσιονιστής, βασισμένος (χωρίς έγκριση!) στον "Δράκουλα" του Μπραμ Στόκερ, έθεσε τα θεμέλια ενός ολόκληρου genre και, παράλληλα, σύνθεσε εικόνες που, έναν αιώνα και κάτι μετά, εξακολουθούν να στοιχειώνουν με αμείωτη ισχύ. Το 1979, ο συμπατριώτης του Βέρνερ Χέρτζογκ επιχείρησε με τη σειρά του να αποδώσει με δικούς του όρους το μύθο του βρικόλακα που έρχεται να στοιχειώσει την Ευρώπη, παραδίδοντας ένα εγκεφαλικό όσο και υποβλητικό φιλμ με εμβληματικούς πρωταγωνιστές (Κλάους Κίνσκι, Ιζαμπέλ Ατζανί, Μπρούνο Γκαντζ). Τώρα, σε αυτό το κλειστό κλαμπ έρχεται να προστεθεί ο Ρόμπερτ Έγκερς. Ο σκηνοθέτης που ευθύνεται εν μέρει για τη horror επαναφορά της τελευταίας δεκαετίας ("The Witch", "Ο Φάρος"), παραδίδει έναν μοντέρνο "Νοσφεράτου" με ποιότητες εφιάλτη, γνήσιου ρομαντισμού και σεβασμού στη λαογραφική παράδοση. Ο Έγκερς δεν δημιουργεί ένα τυπικό ριμέικ, ούτε αναμασά γοτθικά κλισέ, αλλά αντιμετωπίζει το υλικό του ως μια παραβολή για τη μάχη ανάμεσα στον ορθολογικό και τον μεταφυσικό-αποκρυφιστικό τρόπο σκέψης. Συνοδοιπόροι του, η Λίλι-Ρόουζ Ντεπ στο ρόλο της Έλεν που μπαίνει στο στόχαστρο του Κόμη Ορλόκ (Μπιλ Σκάρσγκαρντ), ο Νίκολας Χουλτ ο οποίος υποδύεται το σύζυγό της Τόμας, ο Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον που ενσαρκώνει έναν πολύτιμο φίλο και ο Γουίλεμ Νταφόε, ο οποίος εμφανίζεται ως ένας ιδιότυπος Βαν Χέλσινγκ. Έγκερς, Ντεπ, Νταφόε και Χουλτ μίλησαν στο "α" με αφορμή την κυκλοφορία του "Νοσφεράτου" και μοιράστηκαν τα πάντα γύρω από την παραγωγή.

Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr