Αχ και να 'χα μια πρόσκληση...

"Αχ και να ΄χα μια πρόσκληση να βρεθώ μια νύχτα κι εγώ σε έναν πύργο κατάφωτο, σε ένα πάρτυ πριγκιπικό..." έλεγε το τραγούδι από τη Λιλιπούπολη, το ραδιοφωνικό παραμύθι που ψυχαγωγεί και διαπλάθει γενεές Ελληνοπαίδων από το 1976, αποδεικνύοντας την ιδιοφυΐα του Μάνου Χατζιδάκι. "Αχ και να 'χα μια πρόσκληση!"

Και η πρόσκληση ήρθε, τυπωμένη σε βαρύ χαρτί με ανάγλυφο και χρυσαφί το εθνόσημο. "Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας σάς προσκαλεί στο Προεδρικό Μέγαρο στις 24 Ιουλίου". Περιελήφθης, πάει να πει, στη λίστα εκείνων που θα γιορτάσουν τη Μεταπολίτευση, την ίδρυση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, στην έδρα της. Οποία τιμή! Κάτι ωραίο θα έχεις κάνει και στο αναγνωρίζουν.

Την ακριβώς επόμενη στιγμή σε ζώνουν τα φιδάκια. Συγχωρείται ο καλλιτέχνης να είναι αρεστός και στη δημοκρατικότερη ακόμα αρχή; Μήπως, στα πενηντατρία σου, παραστρογγυλέψαν οι γωνίες σου; Μήπως δεν σκανδαλίζεις πλέον, δεν τσιγκλάς; Παρά ανήκεις σε έναν πολτό "πνευματικών ανθρώπων" που λειτουργούν ως μπιμπελό και ως άλλοθι; Το ερώτημα θα είχε νόημα σε πολλές κοινωνίες. Όχι στην ελληνική. Η Ελλάδα ανέκαθεν ήταν ένας αχταρμάς αποτελούμενος από οπισθοδρομικούς "επαναστάτες" και ρηξικέλευθους "συντηρητικούς". Από ανθρώπους που έβαλλαν λαύροι εναντίον του συστήματος ώσπου να ενταχθούν -ή έστω να επιδοτηθούν- από αυτό κι από άλλους που μετρούσαν τα λόγια τους δίνοντας βάρος στα έργα. Μόνο στις αληθινά μελανές περιόδους -στην Κατοχή, στη Χούντα- φάνηκε τι καπνό φούμαρε ο καθένας. Πολλοί καφενειορήτορες απεδείχθησαν τότε παλικάρια της φακής ενώ άλλοι -μετρημένοι και μετριοπαθείς- χύθηκαν στον αγώνα για την ελευθερία. Είθε να μην ξαναπεράσουμε από τέτοια κρησάρα όσο αποκαλυπτική κι αν είναι.

Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου εξάλλου, από την πρώτη μέρα που εξελέγη στο ύπατο αξίωμα, διδάσκει μία διαφορετική αντίληψη. Στις 24 Ιουλίου δεν κάλεσε όπως οι προκάτοχοί της το σύνολο των βουλευτών, των δημάρχων και των λοιπών "αρμών της εξουσίας", για να θυμηθούμε την έκφραση του κυρίου Τσίπρα. Άνοιξε τους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου στο νοσηλευτικό προσωπικό, τους υπαλλήλους της τροφοδοσίας. Δεν θέλησε μία παρέλαση αξιωματούχων ούτε μια κοσμική δεξίωση. Μα μια γιορτή αφιερωμένη σε όσους κατά την πρώτη φάση της πανδημίας κράτησαν την Ελλάδα όρθια.

"Πέρας προσέλευσης, ώρα 19:30". Η πρόσκληση απαιτεί "ένδυμα βαθύχρωμο", το πλήθος όμως που πυκνώνει στην οδό Ηρώδου Αττικού μοιάζει να πηγαίνει σε γάμο ή σε βαφτίσια. Το σκούρο κοστούμι είναι ρούχο σοφό, ταιριάζει σε όλους, ακόμα και χωρίς γραβάτα. Οι κυρίες ωστόσο, πιο ελεύθερες στις επιλογές τους, φλερτάρουν επικίνδυνα με το παράδοξο. Μία φοράει κυανόλευκο μάξι. Άλλη κιμονό. Άλλης οι γόβες-στιλέτο βυθίζονται στο γρασίδι. Νοσταλγείς τις παλιές μοδίστρες, οι οποίες ήξεραν τι ακριβώς ταίριαζε στο σώμα και στην προσωπικότητα της κάθε πελάτισσας και την καθοδηγούσαν μαστόρικα. Όχι ότι και ο άρρεν πληθυσμός δεν έχει τις διασκεδαστικές στιγμές του. Ένας ευτραφής κύριος με μπεζ σατακρούτα και στριφτό μουστάκι θυμίζει τον Ντ’ Αρτανιάν που μόλις καταβρόχθισε τους άλλους τρεις σωματοφύλακες.

Μέχρι να διαβεί την πύλη του Προεδρικού Μεγάρου, ο ανυποψίαστος Αθηναίος (εγώ τουλάχιστον) δεν συνειδητοποιεί το μέγεθος των προεδρικών κήπων. Αθέατες από την Ηρώδου Αττικού, εκτείνονται θεσπέσιες αλέες και παρτέρια. "Στη βασίλισσα Αμαλία τα χρωστάμε" με πληροφορεί ένας φίλος ιστορικός. "Εκείνη, για να διασκεδάσει τον μελαγχολικό της γάμο, μεταμόρφωσε τα χωράφια κάτω από τον Λυκαβηττό σε ένα διεθνώς περίβλεπτο μνημείο βοτανολογίας. Τι κι αν δεν έβγαλαν ρίζες εδώ οι Βαυαροί; Έβγαλαν τα δέντρα τους! Κι όταν τους διαδέχθηκε η δυναστεία των Γλυξβούργων, τα παλάτια αβγάτισαν. Ο Γεώργιος ο Α’, ο στρατηλάτης Κωνσταντίνος και ο μαϊμουδοχαμένος Αλέξανδρος προτιμούσαν το Τατόι. Η Φρειδερίκη είχε αδυναμία στο Ψυχικό. Ο Κωνσταντίνος ο έσχατος, κατά τα ελάχιστα χρόνια που βασίλεψε, εκσυγχρόνισε τα αθηναϊκά ανάκτορα με την αισθητική της δεκαετίας του ’60." "Όντως τα φερ-φορζέ θυμίζουν Φίνος Φιλμ! Από τους μεταπολιτευτικούς Προέδρους κατοίκησε κανείς στο Μέγαρο;" "Μόνον ο Χρήστος Σαρτζετάκης. Οι υπόλοιποι το απέφυγαν, το θεωρούσαν αλαζονεία." "Δεν είναι κρίμα" αναρωτιέμαι "να μην απολαμβάνουν καθημερινά κάποιοι άνθρωποι -ο πρώτος έστω πολίτης και η οικογένειά του- τους κήπους; Να είναι απλώς ένα φόντο για τα γραφεία και ένας σύντομος περίπατος για τους επίσημους προσκεκλημένους;" "Ο Προκόπης Παυλόπουλος τους είχε ανοίξει εν μέρει για τα σχολεία" με πληροφορούν. "Μακάρι να συνεχιστεί αυτό!" επιχαίρω και φαντάζομαι παιδάκια να κυνηγιούνται.

Η δεξίωση της Δημοκρατίας έχει -γιά όσους τουλάχιστον πρώτη φορά προσέρχονται- κάτι από παιδική χαρά. Χαζεύεις τους άνδρες της Προεδρικής Φρουράς με παραδοσιακές στολές του Πόντου και της Κρήτης, πανέμορφους κι εξωπραγματικά ανέκφραστους. Μια μικρή ορχήστρα να ερμηνεύει τον εθνικό ύμνο γουστόζικα, παιχνιδιάρικα, λίγο σαν εισαγωγή από ιταλική όπερα. Τους πολιτικούς, οι οποίοι δημοσίως σκυλοβρίζονται, εδώ να χαριεντίζονται. Υποκρισία; Πολιτισμό τον λέμε, καλούς τρόπους. Και αν εγώ δεν θα άντεχα να συναναστραφώ ούτε λεπτό τους κ.κ. Βαρουφάκη και Βελόπουλο, κακό δικό μου. Δείγμα ανωριμότητας. Τους σερβιτόρους με τα σμόκιν – φαντάσου, ο εκπρόσωπος των ντελιβεράδων να κερνιέται κοκτέιλ και φίνγκερ φουντ! Ωραίο μεν μα κι ελαφρώς φαρσικό. Όπως ένα παράσημο που σού απονέμεται επαξίως, πλην δεν θα έχεις πουθενά να το φορέσεις… Τους κυβερνητικούς βουλευτές να συνωθούνται γύρω από τον πρωθυπουργό για μία σέλφι – τους είναι απαραίτητη για το προεκλογικό φυλλάδιο που θα τυπώσουν.

Το πιό φαρσικό ωστόσο είναι το περίφημο κιόσκι. Μετά τις χαιρετούρες, η Πρόεδρος και οι πολιτικοί αρχηγοί μεταβαίνουν εκεί. Η πρόσβαση στους απλούς καλεσμένους απαγορεύεται, μια μαρμάρινη γούρνα η γραμμή που δεν πρέπει να διαβείς. Μπορείς όμως να φωτογραφηθείς με την πολιτική ηγεσία στο βάθος, κάπως σαν ζωντανό τοπίο, ταμπλό βιβάν.

Τι θα έκανε ο Πήτερ Σέλερς ως Ινδός σε ένα τέτοιο πάρτυ; Οι αγωνιστές του 1821 πάντως -όσο ηρωικοί τόσο και μερακλήδες- γλεντούσαν στα γεμάτα στις χοροεσπερίδες του Όθωνα, το έριχναν στον τσάμικο. Εξ’ου και η έκφραση "σιγά τον πολυέλαιο!" - η δήθεν έγνοια μη γκρεμίσει το τσαρούχι το ευρωπαϊκό κρύσταλλο. Προχθές, ευθύς μετά την αποχώρηση τής Προέδρου, ο κόσμος άρχισε να συνωθείται προς την έξοδο. Ελαφρώς πιωμένος, σίγουρα πιο ενημερωμένος σε κουτσομπολιά κυρίως. Τι τα θέλετε; Ζούμε σε άκεφους καιρούς.

Πηγή: capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr