Βρυκολάκιασμα;

Στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 1974 και του 1981 ο Ζαν Μαρί Λεπέν, υποψήφιος του Εθνικού Μετώπου απέσπασε λιγότερο από 1%. Το 1988 εκτινάχθηκε στο 15%. Το 2002 υποσκέλισε τον υποψήφιο του Σοσιαλιστικού Κόμματος, πρωθυπουργό εν ενεργεία Λιονέλ Ζοσπέν, και πέρασε στον δεύτερο γύρο. Οι δημοκρατικοί πολίτες στη Γαλλία πάγωσαν.

Όλα τα κόμματα -του κομμουνιστικού μη εξαιρουμένου- υποστήριξαν τον Ζακ Σιράκ, ο οποίος εξελέγη θριαμβευτικά με ποσοστό 82%. Έπρεπε να είσαι ασυγχώρητα αφελής για να αντιμετωπίζεις την επίδοση της φασίζουσας Δεξιάς το 2002 σαν έναν περαστικό εφιάλτη. Πόσω μάλλον που ο ηγέτης της είχε μια θυγατέρα με ανάλογα -ίσως και με μεγαλύτερα- πολιτικά ταλέντα και δίχως το δικό του βεβαρημένο παρελθόν, το οποίο περιλάμβανε εγκληματική δράση στην Αλγερία και ποινικές καταδίκες.

Αναλαμβάνοντας τα ηνία του Εθνικού Μετώπου η Μαρίν Λεπέν, στρογγύλεψε τις αιχμές του, το μετονόμασε, έφτασε στο σημείο να διαγράψει, το 2015, τον πατέρα της, ο οποίος είχε, στα γεράματα, "κόψει" εντελώς "καπίστρι". Εκτός από το να επαναλαμβάνει ο Λεπέν με κάθε ευκαιρία ότι το Ολοκαύτωμα υπήρξε μια ασήμαντη λεπτομέρεια της Ιστορίας, έφτασε να υποστηρίξει πως ο ιός Έμπολα "αποτελούσε λύση στο πρόβλημα της μετανάστευσης στη Γαλλία".

Τόνοι μελάνι χύθηκαν στα τέλη του 20ου αιώνα, στις αρχές του 21ου, για να ερμηνευτεί η εκτίναξη της γαλλικής Ακροδεξιάς. Με εξαίρεση όσους φορούσαν αδιαπέραστες κομματικές παρωπίδες, όλοι επεσήμαιναν ως παράλληλο φαινόμενο την καθίζηση του γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Από το εντυπωσιακό 21,3% που είχε επιτύχει το 1969 (με τον "Μάη του 68" εντελώς νωπό), έπεσε το 2002 στο 3,3% για να καταλήξει το 2007 στο 1,9%. Στα πρόθυρα της εξαφάνισης. Κοιτάζοντας τον εκλογικό χάρτη της Γαλλίας, παρατηρούσες ότι παραδοσιακά κόκκινα "κάστρα" αλώνονταν από το κόμμα των Λεπέν. Ψηφοφόροι της παραδοσιακής Αριστεράς μετανάστευαν μαζικά στον πολιτικό χώρο που θα έπρεπε κατεξοχήν να βδελύσσονται.

Η περίπτωση της Γαλλίας επαναλήφθηκε σε παραλλαγές σε πολλές χώρες του Δυτικού Κόσμου. Και πυροδότησε τη θεωρία "των δύο άκρων", η οποία κατά τη γνώμη μου μπάζει από παντού. Όχι επειδή ο Στάλιν ήταν λιγότερο αδίστακτος, ισοπεδωτικός, αιμοβόρος από τον Χίτλερ. Αλλά διότι όσοι αφοσιώθηκαν, θυσίασαν τα χρόνια τους, συχνά και τη ζωή τους, στο σοσιαλιστικό όραμα εμφορούνταν από κίνητρα ευγενή. Από ιδεώδη ανθρωπιστικά. Ο απλός κομμουνιστής του Μεσοπολέμου και της μεταπολεμικής περιόδου ήταν κατά κανόνα ρομαντικός μέχρι δονκιχωτισμού. Ο οπαδός των φασιστικών και ναζιστικών καθεστώτων ξεχείλιζε αντιθέτως από κοινωνικό φθόνο, μισαλλοδοξία. Στα καθ’ημάς, από τη Μακρόνησο πέρασαν ο Τίτος Πατρίκιος και ο Θανάσης Βέγγος, ο Νίκος Κούνδουρος και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Τις παρακρατικές αντιθέτως συμμορίες επάνδρωσαν λούμπεν στοιχεία, τύποι του σκοινιού και του παλουκιού. Ο Βασίλης Βασιλικός στο "Ζ", ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης στο "Πολύ Βούτυρο στο Τομάρι του Σκύλου" τούς περιγράφουν με ανατριχιαστική ακρίβεια.

Τύπος ωστόσο του σκοινιού και τού παλουκιού, αληταράς σαν κι εκείνους της Σταυρούπολης Θεσσαλονίκης που τρομοκρατούν τις τελευταίες μέρες ένα ολόκληρο σχολείο, δεν γεννιέσαι. Γίνεσαι. Σε πλάθει η αίσθηση της περιθωριοποίησης. Η βεβαιότητα πως ό,τι και να κάνεις στη ζωή σου, θα παραμείνεις κολημμένος στον πάτο του καζανιού. Καταδικασμένος να χορταίνεις με ψίχουλα, να σε καταδιώκει το φάσμα της ανεργίας. Προτελευταίος τροχός της αμάξης που αναζητά τον τελευταίο τροχό για να βγάλει πάνω του το άχτι του. Τον μετανάστη, τον ερωτικά διαφορετικό, ακόμα και την ίδια τη γυναίκα του.

Η άτακτη φτωχοποίηση μιας κρίσιμης μάζας με τη χρεοκοπία του κράτους το 2010 και τα επακόλουθα μνημόνια στάθηκε το ιδεώδες λίπασμα για τη Χρυσή Αυγή. Ας θυμηθούμε πως το μόρφωμα του Νίκου Μιχαλολιάκου είχε τραβήξει επάνω του τα φώτα αναλαμβάνοντας "εθελοντικές", "ακτιβίστικες" δράσεις. Διοργανώνοντας σισίτια "μόνο για Έλληνες". "Προστατεύοντας" -με τη μαφιόζικη έννοια της λέξης- φιλήσυχους κατοίκους στις υποβαθμισμένες γειτονιές. Έτσι αποπλάνησε η Χρυσή Αυγή τους πιο απελπισμένους, τους πιο αφελείς και τους έκανε ψηφοφόρους της και έφθασε να είναι τρίτο κόμμα στη Βουλή. Οι παραστρατιωτικές ομάδες, τα όσα φρικαλέα αποκαλύφθηκαν στη δίκη της, αφορούσαν έναν πολύ στενότερο κύκλο.

Δεν προέκυψε ευτυχώς στην Ελλάδα μια Μαρίν Λεπέν για να "εξευγενήσει", να "σοβαρέψει" τη Χρυσή Αυγή. Όσοι μέχρι τώρα το αποπειράθηκαν ήταν πρόσωπα τυχάρπαστα ή και γελοία. Τίποτα ωστόσο δεν προεξοφλεί πως η καλή μας τύχη θα διαρκέσει επ’αόριστον.

Υπάρχει κίνδυνος ο νεοναζισμός στην πατρίδα μας να ξαναφουντώσει; Προφανώς. Το αντιεμβολιαστικό "κίνημα", η καταιγίδα των fake news, η αντισυστημική ρητορεία από τα ΜΜΕ, κυρίως δε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συνιστούν πρώιμες εκδηλώσεις του. Η ραγδαία αύξηση τιμών σε πολλά είδη πρώτης ανάγκης θα εντείνει προφανώς τη λαϊκή δυσαρέσκεια, ενίοτε και την απελπισία.

Τι θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο;

Δυστυχώς όχι τα "antifa” συλλαλητήρια, λιγότερο ή περισσότερο ογκώδη. Τα εύκολα συνθήματα. Τα "απεταξάμην" των ευαίσθητων ψυχών. Ούτε βεβαίως οι συζητήσεις για το ποιός ωφελείται από τυχόν επιστροφή των βρυκολάκων. Το βασικό ερώτημα δεν είναι ποιός ωφελείται. Αλλά ποιος μπορεί να την ανακόψει.

Η απάντηση, για μένα, προφανής. Εχθρός του νεοναζισμού είναι όποιος, με πράξεις, μάχεται τους αποκλεισμούς. Υφαίνει ένα δίχτυ ασφαλείας που εξασφαλίζει σε όλους τους κατοίκους της χώρας ανεκτή τουλάχιστον διαβίωση. Ομνύει σε μια ανοιχτή κοινωνία ίσων ευκαιριών.

Μόνο αποτελεσματικό αντίδοτο στον νεοναζισμό η φιλελεύθερη δημοκρατία. Η οποία ολοένα να διευρύνεται πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά.

Πηγή: capital

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr