Δεν μου κάνει πλέον αίσθηση ο άνθρωπος ο οποίος σηκώνοντας το φρύδι θα αμφισβητήσει τον Σωτήρη Τσιόδρα. Που θα θεωρήσει υποχρέωσή του να ενημερώσει ότι πολύ αμφιβάλλει εάν τα πράγματα συνέβησαν όπως μάς τα παρουσιάζουν.
Που -σαν να εμφανίζει άσσο απ’το μανίκι του- θα ρωτήσει "κι αφού ήταν να μάς βγάλουν έξω τον Μάιο, γιατί μάς έκλεισαν μέσα τον Μάρτιο;" Που έτσι και τού υπενθυμίσεις το θανατικό της Βόρειας Ιταλίας και της Γαλλίας και της Ισπανίας, θα σου απαντήσει ότι στην Αρμενία ή στην Μπουργκίνα Φάσο είχαν λιγότερους από εμάς νεκρούς. "Κι αν τα κατάφερε τόσο καλά ο "δεξιός ψάλτης”, γιατί διέκοψε την καθημερινή ενημέρωση; Άσε δε που το ποίημα αποχαιρετισμού δεν ανήκει στον Ελύτη!" Που το πας αυτό; Πράγματι, ο καθηγητής της λοιμωξιολογίας χωλαίνει φιλολογικώς. Ας μην του δώσουμε λοιπόν στήλη σε περιοδικό λογοτεχνίας...
Δεν μου κάνει πλέον αίσθηση εκείνος που διαρρηγνύει τα ιμάτια του επειδή η Επιτροπή για το 1821 μνημόνευσε την επέτειο θανάτου του Γρηγόρη Λαμπράκη. "Και ποιος ήταν ο Λαμπράκης" αναρωτιέται. "Την ίδια μέρα σκοτώθηκε και η Μπουμπουλίνα, γιατί το ξεχάσαμε;"
Έχει νόημα να τού υπενθυμίσεις ότι η δολοφονία με το τρίκυκλο στάθηκε το ειδεχθέστερο πολιτικό έγκλημα της μεταπολεμικής περιόδου; Να τού διδάξεις ότι ο Γρηγόρης Λαμπράκης άριστα τιμάται ως εθνικός ήρωας όχι μόνο γιατί έπεσε θύμα του παρακράτους αλλά και επειδή ήταν καλός καγαθός, Βαλκανιονίκης αθλητής, κορυφαίος γιατρός, φιλάνθρωπος κυρίως, που δεχόταν δωρεάν τη φτωχολογιά στην ιδιωτική του κλινική; Στράφι θα πάνε τα λόγια σου… Ο εν έτει 2020 κήρυξ της εθνικοφροσύνης το μόνο που καταλαβαίνει είναι ότι ο Λαμπράκης είχε εκλεγεί με την Αριστερά. Πρόκειται συνεπώς για εχθρό του και οφείλει, σήμερα, που άλλαξε το κλίμα, να τον αποκαθηλώσει...
Δεν μου κάνει πλέον αίσθηση ο δεδηλωμένα σταλινικός αρθρογράφος που κόπτεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και εξεγείρεται -στα λόγια πάντα- για τον φυλακισμένο Βασίλη Δημάκη. Τι κι αν στο καθεστώς των ονειρώξεών του ρίσκαρες να σαπίσεις στο μπουντρούμι όχι ληστεύοντας τράπεζες αλλά εκφράζοντας απλώς τη διαφωνία σου με ένα τραγούδι, με ένα αστείο, με ένα βλέμμα ακόμα που θα το κάρφωνε ο χαφιές γείτονάς σου στην ΚαΓκεΜπε ή στη Στάζι; Άλλο αυτό… Στον καπιταλισμό δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε! Στον υπαρκτό σοσιαλισμό ανέπνεε το κόμμα-κράτος για λογαριασμό μας κι εμείς τού ήμασταν ευγνώμονες...
Δεν μού κάνει πλέον αίσθηση ο διανοούμενος παντός καιρού που περιέβαλλε κάποτε σαν εξαπτέρυγο τον Κώστα Σημίτη και σήμερα συνυπάρχει με τον Παύλο Πολάκη. Και όταν ο Πολάκης -συνεπής στις πεποιθήσεις του- φτύνει κάθε εκσυγχρονιστική απόπειρα, βδελύσσεται αντάμα με τις οικονομικές και τις πνευματικές αφρόκρεμες, ο διανοούμενος ασπόνδυλος παριστάνει ότι δεν ακούει. Πώς το είχε πει ο Καβάφης; "Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ…" Πάλι με χρόνους με καιρούς ίσως να ζήσουμε μια Δεύτερη Φορά Αριστερά. Αρκεί να τον βαστούν τα πόδια του τον διανοούμενο και θα διοριστεί σύμβουλος υπουργού, μέλος σε κάποια επιτροπή. Εάν όχι ο ίδιος, τα παιδιά του.
Δεν μού κάνουν πλέον αίσθηση οι ρέκτες της πολιτικής ορθότητας που καραδοκούν να κατακεραυνώσουν όποιον αμαρτάνει σεξιστικώς, όποιου τα σοβαρά -ή ακόμα και τα αστεία- πιθανόν να θίξουν κάποιον "διαφορετικότητα". Που σκαλίζουν μανιωδώς ξένες ντουλάπες μπας και ξετρυπώσουν κρυμμένους σκελετούς. Που κατέστρεψαν σχεδόν, με έωλες καταγγελίες, την καριέρα τού μεγάλου ηθοποιού Κέβιν Σπέισι… Που πετούν τόνους λάσπη, χρόνια τώρα, στον Γούντι Άλεν… Ο Γούντι Άλεν -θα μού πείτε- έχει κερδίσει οριστικά τη θέση του στο πάνθεον των κωμικών, πλάι στον Τσάρλι Τσάπλιν, τον Μπάστερ Κίτον, τον Λουί Ντε Φινές. Και το "Me Too” όταν γίνεται έξη και νεύρωση μάλλον τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα φέρνει αποτελέσματα. Δίνει στον άθλιο Ντόναλντ Τραμπ αίγλη αντίθετου πόλου. Τον κάνει να φαντάζει εκπρόσωπος του μέσου όρου, των λευκών χριστιανών κρεατοφάγων, που βουλιάζουν στους καναπέδες τους, αποχαυνώνονται από την τηλεόραση μα αποτελούν την πλειονότητα των Αμερικάνων. Και που αν δεν βρεις έναν τρόπο να τους φέρεις με το μέρος σου, θα έχεις μόνιμα στο σβέρκο σου -εκλεγμένο πλανητάρχη- έναν Τραμπ...
Δεν πολυιδρώνει το αυτί των πολιτικώς ορθών. Δεν αντιλαμβάνονται καν πως το αποτρόπαιο φονικό της Μινεάπολης έχει κυρίως να κάνει με τη φτώχεια. Τη φτώχεια που δεν γνωρίζει φύλο και φυλή. Τη φτώχεια που καταντάει τους ανθρώπους της εύκολους στόχους. Διότι βεβαίως εάν ο αδικοχαμένος Τζωρτζ Φλόιντ ήταν ένας εύπορος γιατρός ή δικηγόρος, κανείς αστυνομικός δεν θα τολμούσε να τον αγγίξει, σε όποια φυλετική ή ερωτική μειονότητα και να ανήκε. Ο πόλεμος ωστόσο εναντίον της φτώχειας δεν εξαντλείται στο να αναρτάς "Κατηγορώ" στο facebook ούτε στο να φοράς μπλουζάκια. Απαιτεί άλλα κότσια.
Δεν μού κάνει πλέον σχεδόν τίποτα αίσθηση από όσα -έπεα πτερόεντα- παρατηρώ στο δημόσιο χώρο. Μήπως γερνάω;
Πηγή: Capital.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
