"Από πότε, κυρία μου, κάνετε μαστογραφίες;"
"Από τριανταεννιά χρονών" απάντησε υπερήφανη η παιδική μου φίλη.
Ο γιατρός συνοφρυώθηκε.
"Αυτό δεν είναι απαραιτήτως καλό… Η ακτινοβολία που έχετε αθροιστικά δεχθεί ίσως αποδειχθεί καρκινογόνα. Τα σημερινά βεβαίως μηχανήματα ακτινοβολούν πολύ λιγότερο. Των παλαιότερων όμως γενεών… Και να ήταν μόνο αυτός ο κίνδυνος που διατρέχετε!"
Για να μην τα πολυλογώ, μέσα σε ένα τέταρτο την είχε ξετινάξει. Σε κάθε φράση τού εξαιρετικού επιστήμονα με τις περγαμηνές από την Αμερική, το μέλλον της φίλης μου διαγραφόταν ολοένα και πιο ζοφερό.
"Εάν αντιμετωπίσουμε προληπτικά την οστεοπόρωση, στατιστικά αυξάνουμε την πιθανότητα να σάς εμφανιστεί Αλτσχάιμερ… Για να μειώσουμε την επιγενόμενη ατροφία του μυϊκού συστήματος, πρέπει να λαμβάνετε αμινοξέα. Τα οποία εντούτοις δεν γνωρίζουμε ακόμα τι μακροπρόθεσμες παρενέργειες πιθανόν να έχουν…"
Τέτοια της έλεγε ή παρόμοια - δεν τα συγκράτησα με ακρίβεια - δεν τα συγκράτησε ούτε η ίδια η ασθενής.
Είναι η φίλη μου ασθενής; Ζήτημα χρόνου για όλους να ασθενήσουμε. Η ηλικία η ίδια, το γήρας που έλεγαν παλιά, συνιστά νόσο. Ποιο γήρας; - πας καλά; Ένας άνθρωπος κάτω των εξήντα, ίσως και των εξηνταπέντε, στην εποχή μας θεωρείται νέος! Πρέπει απλώς να προσέχουμε για να έχουμε.
Στον κρίσιμο τομέα της υγείας παρατηρείται διεθνώς μια εξωφρενική αντίφαση που στην Ελλάδα τη βιώνουμε κατ’εξοχήν.
Όσοι βασίζονται στη δημόσια πρόνοια -κι ας την έχουν πληρώσει από την τσέπη τους με ασφαλιστικές εισφορές δεκαετιών- άπαξ και πέσουν στην ανάγκη του συστήματος, πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για του λιναριού τα βάσανα. Για να ξεροσταλιάσουν στα επείγοντα, για να σκατοψυχήσουν ώσπου να κλείσουν ραντεβού για κάποια κρίσιμη εξέταση, να στριμωχτούν σε ράντζα, σε διαδρόμους, να ρισκάρουν ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. Να εξαρτηθούν από τους συγγενείς τους που εγκαταλείπουν κάθε τους δουλειά και τρέχουν πίσω από γιατρούς και νοσοκόμους και αγρυπνούν τις νύχτες στο προσκέφαλό τους.
Όσοι πάλι διαθέτουν την οικονομική ισχύ για να απευθυνθούν στον ιδιωτικό τομέα, μπαίνουν σε άλλου είδους λαβύρινθο. Πάνω από το πάσχον σώμα τους, οι άριστοι Ιπποκρατίδες διασταυρώνουν τα ξίφη τους. Να ακολουθήσουμε το τάδε ή το δείνα θεραπευτικό σχήμα; Να λειτουργήσουμε ήπια, συντηρητικά ή μήπως να ριχτούμε στη μάχη με την τελευταία λέξη της επιστήμης, να επιστρατεύσουμε και πειραματικές ακόμα μεθόδους; Ποιο θα είναι το προσδόκιμο του ασθενούς; Αφήστε τα προσδόκιμα, η ποιότητα ζωής του ποια θα είναι; Μύλος. Ή -κατά το παλιό ανέκδοτο- η νεκροψία θα δείξει. Ένας γνωστός μου γιατρός μού έλεγε κάποτε ότι εάν ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος τύγχανε της περίθαλψης ενός απλού παπά, χωρίς ταξίδια στο Μαϊάμι και ατυχείς απόπειρες μεταμοσχεύσεων, θα είχε ζήσει περισσότερο και καλύτερα.
Για εμάς, τους προσώρας φαινομενικά, σχετικά έστω, υγιείς, που μεγαλώνουμε ωστόσο μέρα με τη μέρα, άλλος κίνδυνος ελλοχεύει. Να μας γίνει έμμονη ιδέα. Να σκιαμαχούμε διαρκώς με απειλές. Επιβαρυντικούς παράγοντες. Συμπτώματα -ή υποψίες συμπτωμάτων- που δεν έχουμε το δικαιώμα να αγνοήσουμε.
"Θα πιείς και τέταρτο ποτήρι κρασί; Το έχεις ανάγκη; Απεξαρτήσου επιτέλους από το ψωμί! Φόρεσε ένα πατς για να μετράς το σάκχαρό σου, να ξέρεις τι σού γίνεται σε εικοσιτετράωρη βάση!" Και πάει λέγοντας…
Άσε το καταραμένο διαδίκτυο, το νευρικό γκουγλάρισμα, που σε πανικοβάλλει, σε κάνει όμως και βουλιμικό της φύρδην-μίγδην πληροφορίας. Διαβάζεις σε ένα δημοσίευμα -επιστημονικό; κομπογιαννίτικο;- ότι μία τιμή που εμφάνισες τσιμπημένη στην τελευταία αιμοληψία ίσως να αποτελεί πρώιμη ένδειξη καρκίνου στο πάγκρεας. Αναστατώνεσαι επί εφτά παραγράφους. Στην όγδοη παράγραφο ο αρθρογράφος διευκρινίζει ότι το εύρημα αυτό αφορά σε λιγότερο από 1% των περιπτώσεων. Ανακουφίζεσαι. Ώσπου να σου γεννηθεί καινούργιο άγχος.
"Πόσα χρόνια θα σας αρκούσε να ζήσετε;" ρώτησα τις προάλλες σε μια παρέα. "Ενενήντα τουλάχιστον!" μου αποκριθήκαν εν χορώ. "Με την επιστημονική πρόοδο, ό,τι λιγότερο θα συνιστά οικτρή αποτυχία." "Και τι ακριβώς σκοπεύετε να κάνετε από τα ογδόντα μέχρι τα ενενήντα, το οποίο θα δικαιώνει την εγκράτειά σας;" "Θα κοιτάμε τον ουρανό. Θα βλέπουμε στην τηλεόραση σπουδαίες ταινίες ή σαχλά πρωινάδικα. Θα καμαρώνουμε τα εγγόνια μας να μεγαλώνουν, ακόμα κι αν μας έχουν χεσμένους… Γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα!" με αποστόμωσε ο κολλητός μου. Ορθώς δε μού υπογράμμισαν πως η φροντίδα της υγείας σε προφυλλάσσει από το να καταντήσεις στα στερνά σακάτης, αξιοθρήνητος, άχθος αρούρης. "Αγάντα μη γίνεις ψοφοδεής…" "Επειδή θα τηρείς ένα μέτρο; Δεν έχεις πιεί, δεν έχεις σαβουριάσει αρκετά; Ο αχόρταγος είναι φαιδρό πρόσωπο!" "Και ο κατά φαντασίαν ασθενής επίσης" είπα, ίσα για να έχω την τελευταία λέξη.
"Πότε να ξανακάνω τσεκ-απ;" τηλεφώνησα στον αγαπημένο μου παθολόγο, τον "κουράντε" μου, ο οποίος -όπως όλοι οι καλοί γιατροί- λειτουργεί και ως ψυχοθεραπευτής. "Έχεις καμιά ενόχληση;" "Όχι" ομολόγησα. "Δεν πρέπει όμως να κοιταζόμαστε συχνά;" "Σού το απαγορεύω πριν περάσουν έξι μήνες!" ψευτοαγρίεψε. "Δες τις παλιές ταινίες του Γούντι Άλλεν. Διαρκώς αγωνιά ο δόλιος, φαντάζεται όγκους να θεριεύουν μέσα του, θρόμβους, ανευρύσματα… Ώσπου ερωτεύεται και τα ξεχνάει όλα." "Η λύση δηλαδή είναι ο έρωτας;" "Ο έρωτας, η δημιουργία, ο τζόγος έστω, ό,τι διεγείρει τον καθέναν. Αν όχι λύση, σίγουρα παρηγοριά".
Πηγή: Capital.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
