Η Δημοκρατία στα ζάρια

Αρχικά, ήταν το Plan X: τα σχέδια για αλλαγή νομίσματος και διασφάλιση της δημόσιας τάξης με επέμβαση του Στρατού. Έπειτα, ήταν οι πρώτες παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη: η παραχώρηση αρμοδιότητας πειθαρχικού ελέγχου στην Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, οι καταγγελίες για εκβιασμό δικαστικών από Υπουργούς, η γνωστή ιστορία με την Εισαγγελία Αθηνών. Ακολούθησαν οι προτάσεις για τη συνταγματική αναθεώρηση: οι σκέψεις για αλλοίωση του πολιτεύματος με εκλογή ΠτΔ από το λαό, η δυνατότητα προσβολής θεμελιωδών αξιών του πολιτεύματος από συγκυριακές πλειοψηφίες μέσω δημοψηφισμάτων και βέβαια η συγκρότηση της επιτροπής διαλόγου για την αναθεώρηση, ενώ η τελευταία ανήκει στην αποκλειστική αρμοδιότητα της Βουλής. Παράλληλα, εξελισσόταν μια πρωτοφανής επίθεση εις βάρος των ανεξαρτήτων αρχών. Το αποκορύφωμα; Η παράκαμψη του ΕΣΡ -κατά παράβαση του αρ.15 του Συντάγματος- στη διαδικασία αδειοδότησης των καναλιών. Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, είχαμε την απόπειρα περιορισμού του αριθμού των καναλιών σε 4, ώστε να δημιουργηθεί ένα μικρότερο και πιο εύκολα ελεγχόμενο μιντιακό τοπίο, το σκάνδαλο της Attica Bank και το “βρώμικο πόλεμο” εναντίον αντιφρονούντων δικαστών με ωμούς εκβιασμούς, υποκλοπές, απειλές και δημόσια διαπόμπευση.

Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε την ευθεία επίθεση στο ΣτΕ και την αμφισβήτηση του κύρους της Δικαιοσύνης με υβριστικές κορώνες επειδή εξέδωσε μια απόφαση διαφορετική από αυτήν που με θρασύτητα προεξοφλούσαν Πρωθυπουργός και Υπουργοί, τότε το ερώτημα που αυτομάτως προκύπτει είναι το εξής απλό: πού το πάνε;

Θέλουν να στήσουν καθεστώς τύπου Μαδούρο; Δουλεύουν αργά και μεθοδικά με τελικό στόχο τον απόλυτο έλεγχο κάθε φορέα εξουσίας και τη διά βίου εγκατάστασή τους στα κυβερνητικά έδρανα; Ή μήπως επιδιώκουν να αποκτήσουν ερείσματα προκειμένου να συνεχίσουν να αποτελούν κόμμα εξουσίας ακόμη κι αν χάσουν τις εκλογές χάρη στη στήριξη συγκεκριμένων, συμπαγών δικτύων και κύκλων; Ή απλώς κάνουν αυτό που είναι κάθε φορά απαραίτητο ώστε να “περάσει το δικό τους” δίχως κανέναν απολύτως ηθικό φραγμό;

Ορθότερο θα ήταν μάλλον να υποθέσουμε ότι δεν επιδιώκουν ξεκάθαρα τίποτα από τα τρία. Και εξηγούμαι: η μέχρι τώρα εμπειρία δείχνει πως οι ιθύνοντες νόες της κυβέρνησης δεν έχουν ούτε τη βούληση ούτε και την ικανότητα να χαράξουν μεσομακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η διαπραγμάτευση, όπου δεν δίστασαν να “πυροβολήσουν τα πόδια τους” προκαλώντας -ουκ ολίγες φορές- καίρια βλάβη στην οικονομία για να αποκομίσουν πρόσκαιρα επικοινωνιακά οφέλη παρότι ήταν προφανές πως μεταγενέστερα θα ήταν οι ίδιοι αυτοί που θα “λούζονταν” το πολιτικό κόστος της επιδείνωσης των οικονομικών δεδομένων. Άλλωστε, αν υπήρχε εξ αρχής σαφής στοχοθεσία το πιθανότερο είναι ότι πολλές από τις παιδαριώδεις προχειρότητες που τους ξεμπρόστιασαν στα μάτια της κοινής γνώμης θα είχαν αποφευχθεί. Συν τοις άλλοις, αν κοιτάξουμε με ψυχραιμία τη μεγάλη εικόνα θα συνειδητοποιήσουμε πως αρκετές από τις ενέργειες της κυβέρνησης φαίνεται –καταρχήν τουλάχιστον- να στοχεύουν προς μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν της εγκαθίδρυσης καθεστώτος: το φλερτ με τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές, τα κατά καιρούς “νταλαβέρια” με παίκτες της εγχώριας κεντροαριστεράς και κυρίως η συμμόρφωση με όλες τις επιταγές του διεθνούς παράγοντα, δεν προμηνύουν την ύπαρξη σχεδίου εκτροπής· ούτε καν βαθμιαίας.

Πώς εξηγείται λοιπόν αυτή η αντίφαση; Πάσχουν από ιδιότυπο διπολισμό; Όχι βέβαια! Απλώς αγοράζουν χρόνο κρατώντας ανοιχτές όσες το δυνατόν περισσότερες πόρτες, αναλύουν τα δεδομένα, μελετούν εις βάθος τις άμεσες επιπτώσεις όλων των επιλογών τους και καταλήγουν σε αυτήν που κρίνεται ως η –κάθε φορά- πιο πρόσφορη για να παραμείνουν στην εξουσία. Ή μάλλον σε αυτήν που κρίνεται ως η πιο πρόσφορη για να τους διασφαλίσει μεγαλύτερο βαθμό εξουσίας και ασυδοσίας. Ανάλογα με το πόσο «τους παίρνει» κοινωνικά και διεθνοπολιτικά. Η υπόθεση του δημοψηφίσματος, όπου από το Plan X κατέληξαν στο Ναι σε όλα είναι η πλέον αποκαλυπτική.

Κι έτσι, οι θεσμοί, το κράτος δικαίου, η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και όλα όσα αυτά συνεπάγονται τελούν σε άμεση συνάρτηση με τη συγκυρία και την τύχη· με το εάν πιστεύει το κυβερνητικό επιτελείο ότι το διεθνές περιβάλλον είναι ευνοϊκό και τα αντανακλαστικά της κοινωνίας χαλαρωμένα για να ανατρέψει όσα έως σήμερα νομίζαμε αυτονόητα. Με το έαν η εν λόγω λύση θεωρηθεί ως η ενδεδειγμένη για να διατηρηθεί η εξουσία, δεδομένου ότι η απαραίτητη προεργασία σε Τύπο, θεσμούς και Διοίκηση θα έχει γίνει διά παν ενδεχόμενο, υποβαθμίζοντας ήδη σημαντικά την ποιότητα του πολιτεύματός μας προκειμένου να δημιουργηθεί ένα πιο φιλικό για την κυβέρνηση πλαίσιο. Με το εάν σε τελική ανάλυση μια μικρή ομάδα ανθρώπων αισθάνεται την αυτοπεποίθηση ότι μια ουσιαστική μεταβολή του πολιτειακού status της χώρας μπορεί να «της κάτσει» δίχως να κινδυνεύσει πολύ να χάσει τα ηνία.

Για αυτό, όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες οφείλουμε να είμαστε σε διαρκή επαγρύπνηση και να αντιδρούμε με κάθε ευκαιρία. Όπως συμβαίνει στην Πολωνία, την Ουγγαρία κι άλλες χώρες με παραπλήσια προβλήματα. Για να μην διανοηθούν καν ότι υπάρχει έστω κι η παραμικρή περίπτωση να «τους κάτσει». Γιατί τότε «την κάτσαμε»...

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr