Η δημοσιογραφία πρέπει να μάθει να λέει "όχι"

H δημοσιογραφία δεν πρέπει να λέει παντού και πάντοτε “ναι”. Πρέπει να γνωρίζει πότε να αυτοπεριορίζεται, για το καλό το δικό της και των αναγνωστών της.

Η δημοσιογραφία δεν είναι υποχρεωμένη ούτε να “καλύπτει τα πάντα” άκριτα, ούτε να “δίνει φωνή σε όλους”.

Η δημοσιογραφία είναι υποχρεωμένη να κάνει, πρωτίστως, σωστά την δουλειά της και να καλύπτει σωστά και σφαιρικά τα θέματα που επιλέγει να καλύψει.

Γιατί η λογική “όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω”, εκτός του ότι κρύβει παγίδες για τον αναγνώστη, δείχνει μια δημοσιογραφία χωρίς κριτήριο επιλογής και χωρίς αντανακλαστικά.

Γιατί, όπως και στη ζωή, έτσι σε οποιοδήποτε επάγγελμα, από μια ηλικία και μετά κρίνεσαι από τα "όχι" που λες -το να λες συνεχώς "ναι" είναι δείγμα μετεφηβικής ανωριμότητας.

Πάρτε για παράδειγμα τα αμερικάνικα ΜΜΕ: εκδηλώνοντας τα άμεσα ρεφλέξ τους, έσπευσαν εδώ και μερικά 24ωρα να αποκλείσουν τον Μάιλο Γιαννόπουλος, αυτήν την ακραία περίπτωση ρατσιστή και μισαλλόδοξου ατόμου, από κάθε εμφάνιση του σε μέσο των ΗΠΑ.

Μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού ήταν οι φορές που εμφανίστηκε για να “απολογηθεί” δήθεν για τις απόψεις του περί παιδοφιλίας.

Το μποϋκοτάζ ήταν άμεσο και -κυρίως- ομόφωνο: Ανθρωποι σαν τον Γιαννόπουλος μπορεί να έχουν θέση σε μια κοινωνία.

Οι απόψεις του όμως όχι. Είναι επικίνδυνες.

Στις ΗΠΑ που διαθέτουν πιο έντιμα δημοσιογραφικά αντανακλαστικά, άτομα όπως ο Γιαννόπουλος έχουν εξωθηθεί εις το δημοσιογραφικό πυρ το εξώτερον κι έχουν εξοστρακιστεί επικοινωνιακά, προκειμένου να μην σπείρουν κι άλλο την ρητορική μίσους τους και πράξεις που είναι εκτός κοινωνικών πλαισίων.

Έκτος αν θεωρείται σημάδι “εύρυθμης δημοσιογραφικής λειτουργίας” η προβολή ενός, προφανώς διαταραγμένου, ατόμου σαν τον Μάιλο που σε μια ομιλία του στο πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν, ενώπιον εκατοντάδων φοιτητών, έδειξε στο video wall την φωτογραφία ενός από τους παρευρισκομένους, λοιδορώντας τον δημοσίως επειδή είναι τρανσέξουαλ.

Γιατί καλή η επίκληση στο "δημοκρατικό δικαίωμα του καθενός να εκφέρει την άποψη του", αλλά υπάρχει και μια λεπτή κόκκινη γραμμή που διαχωρίζει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα κάποιου να έχει άποψη από το να είναι φαιδρός, επιθετικός και συχνά τραμπούκος.

Σκέφτομαι το αντίστοιχο του Μάιλο Γιαννόπουλος στην Ελλάδα και τί θα έκαναν τα εγχώρια ΜΜΕ. Το κοντινότερο που μου έρχεται στο νου (και στο στομάχι) είναι η περίπτωση του Αρτέμη Σώρρα -ενός ανθρώπου που προσβάλλει μαζί την αισθητική, αλλά και την μέση νοημοσύνη.

Και καταλήγω στο συμπέρασμα πως μόνο σε δημοσιογραφικά υπανάπτυκτες χώρες όπως η Ελλάδα, μια συνέντευξη του Σώρρα βαφτίζεται "δημοσιογραφική επιτυχία" και δεν είναι μια πράξη που ξεπερνάει μαζί τη λογική και την δημοσιογραφική δεοντολογία.

Καιρός όλα τα ελληνικά ΜΜΕ να το καταλάβουν και να σταματήσουν να του δίνουν "αέρα" (σήμερα ή στο μέλλον) να περιφέρει την θλιβερή και ακαταλαβίστικα προσβλητική του περσόνα από συχνότητα σε συχνότητα.

Είναι ώρα η ελληνική δημοσιογραφία να ωριμάσει επιτέλους.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr