Η εποχή της απάθειας

Για τις χώρες συνήθως λέμε «μια χώρα στη φωτιά» ή «μια στον πάγο». Το λέμε για διάφορους λόγους, από καιρικές μέχρι οικονομικές και πολιτικές συνθήκες.

Το σκέφτομαι εδώ και μέρες που σκαλίζω χαρτιά και διαβάζω κείμενα για την Ελλάδα τα τελευταία έξι χρόνια, τη χώρας της κρίσης. Αλλά δε θα την ονόμαζα καθόλου έτσι.

Θα την ονόμαζα μια χώρα στην εποχή της απάθειας. Λένε ότι ο πόνος, το ξέρετε και το ξέρουμε όλοι μουδιάζει τα μέλη. Λένε ακόμα ότι ο παρατεταμένος πόνος σε κάνει απαθή. Το μαρτυρούν όσοι έχουν βασανιστεί η κακοποιηθεί, υπάρχει ένα κενό στο βλέμμα τους, μισό χαμόγελο, μισή απορία αλλά πάνω από όλα απάθεια.

Σαν να βλέπεις ένα μοντέλο ζωγράφου να σε κοιτά από το κάδρο, περίπου έτσι είναι το βλέμμα των ανθρώπων στα καθίσματα των λεωφορείων. Το παράθυρο, το κάδρο τους λίγο βρώμικο μέσα έξω, δείχνει κάθε τόσο ανθρώπους αφηρημένους σαν να λαγοκοιμούνται με τα μάτια ανοιχτά.

...Παλιά θυμάμαι, κάθε είδηση την ακολουθούσε ένα σχόλιο ή μια βρισιά, μια ανθρώπινη αντίδραση, εδώ ήταν σαν να μπήκα σε ένα μέρος με κέρινες κούκλες...

Σε ένα καφενείο στο Κουκάκι, την ώρα που μπήκα ο κόσμος έβλεπε ειδήσεις. Η πόρτα άνοιξε και έκλεισε με θόρυβο και ένας-δυό γύρισαν να ρίξουν ένα βαριεστημένο βλέμμα και μέχρι να ετοιμαστεί ο ελληνικός τους παρατηρούσα. Ήταν παρόντες απόντες από αυτά που τους αφορούσαν, μιλούσαν για τους μισθούς τους. Παλιά θυμάμαι, κάθε είδηση την ακολουθούσε ένα σχόλιο ή μια βρισιά, μια ανθρώπινη αντίδραση, εδώ ήταν σαν να μπήκα σε ένα μέρος με κέρινες κούκλες. Το σκέφτηκα πολλές φορές και άρχισα ένα - ένα να ανασύρω τα περιστατικά. Εμείς σε αυτή τη δουλειά πορωμένοι από τις ειδήσεις και τα σκρολ που περνάνε ανά δευτερόλεπτο λέμε είμαστε χοντρόπετσοι, σκοτώνονται κάθε ώρα 20 παιδιά και εσύ έχεις να γράψεις άλλες 300 λέξεις.

Ο άλλος κόσμος, ο αληθινός, ο λιγότερο υποψιασμένος στο παγκόσμιο μακελειό, κάποτε διάβαζε εφημερίδα, την κατέβαζε από το ύψος των ματιών και έλεγε μια λέξη. Τώρα σιωπή. Τώρα ξέρει δέκα φορές περισσότερα από όσα όταν διάβαζε τις επιλεγμένες ειδήσεις, τις πιο σοβαρές, στην εφημερίδα του, μπαίνει στο ίντερνετ, έχει I pad, αλλά αντιδρά λιγότερο.

Μέσα σε μια μακρά παρατεταμένη κρίση απέκτησε το βλέμμα της απάθειας που σε κανονικές συνθήκες θα το έτρεμε, θα το ξόρκιζε, θα φοβόταν μη του συμβεί. Τίποτα δε τον συγκινεί, ούτε παιδιά που κοιμούνται στο δρόμο, ούτε ότι χάνει κάθε μέρα ένα κομμάτι χαράς, η ήττα που έχει φάει είναι ότι όσο και αν αντιδράσει δε θα τον ακούσει κανείς, κανείς δε θα τον καταλάβει και ένας βαθύς πεσιμισμός ακόμα και ανείπωτος έχει ποτίσει το βλέμμα του. Τον έχει κάνει απαθή στην καθημερινότητά του. Με το μυαλό μηχανάκι πόσες έχει ο μήνας και πόσα λεφτά μου μένουν μέχρι να τελειώσει. Μια από τις πιο άσχημες όψεις της κρίσης είναι αυτή, που αδιαφορείς παντελώς για τον διπλανό σου και ότι συμβαίνει στο βάθος και μόνο η ευγένεια σε αναγκάζει να βγαίνεις από αυτό το κουκούλι-σάβανο και να δείχνεις ένα ενδιαφέρον. Η απάθεια είναι κατά βάθος ένας φόβος που έχει γίνει μόνιμος σύντροφος σε μια εποχή που αλλάζουν όλα δραματικά και οι άνθρωποι που κατοικούν τον πλανήτη νιώθουν ότι η ιστορία τους, είναι έξω από κάθε αύριο. Είναι η αντίδρασή τους και η καταστροφή τους. Η καταστροφή μας.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr