Το λευκό τιγράκι έξω από το Αττικό Πάρκο και οι "φιλόζωοι"

"Εγκατάλειψη λευκής τίγρης σε σκουπιδοτενεκέ έξω από το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο".
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, αυτός ο τίτλος θα σόκαρε πολύ κόσμο. Στην Ελλάδα όμως, δεν μας κάνει τίποτα εντύπωση πια.

Παρόλα αυτά, οφείλουμε να θέσουμε κάποια εύλογα ερωτήματα. Πώς βρέθηκε το τιγράκι στην Ελλάδα; Πώς κατέληξε στα σκουπίδια; Ποιος ευθύνεται για την κατάσταση και την κατάληξή του; Τι μπορούμε να κάνουμε για να το βοηθήσουμε; Πώς θα αποτρέψουμε την ευθανασία;

Είναι σίγουρο ότι το τιγράκι έφτασε στην Ελλάδα μέσω παράνομου εμπορίου, αφού η αγορά άγριων ζώων απαγορεύεται ρητά. Πως κατέληξε στα σκουπίδια του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου;

Κάποιος ματαιόδοξος άνθρωπος που δεν ξέρει τι να κάνει με τα χρήματα του, ή πώς να δραπετεύσει από την βαρεμάρα του, αποφάσισε να αγοράσει παράνομα ένα τιγράκι νομίζοντας ότι αγοράζει χρυσόψαρο.

Το τιγράκι όπως φαίνεται, παρουσίασε ένα σοβαρό πρόβλημα στα πόδια του, το οποίο προσπάθησε να διορθώσει παράνομα ένας από τους γνωστούς "φιλόζωους" κτηνιάτρους της χώρας μας, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι ο πρώτος δεν ήξερε τι να κάνει με τα χρήματά του, αντί να τον καταγγείλει στις αρχές. Το χειρουργείο όπως ήταν αναμενόμενο απέτυχε, μιας ο κτηνίατρος δεν είχε καμία γνώση γύρω από τις τίγρεις και το άτυχο ζώο εγκαταλείφθηκε σαν "προβληματικό" αντικείμενο, αφού ως αντικείμενο αγοράστηκε εξ αρχής.

Για την κατάσταση του ζώου τώρα, ευθύνονται πολλοί. Βασικά ευθύνεται η δομή των σύγχρονων κοινωνιών όλου του κόσμου, όπου βασιλεύει η πεποίθηση ότι ο λόγος ύπαρξης των υπόλοιπων ζώων, είναι η δική μας χρήση, ευχαρίστηση και διασκέδαση. Από εκεί ξεκινάει το κακό.

Πρόσφατα έγινα και εγώ μαμά, οπότε καταλαβαίνω απόλυτα ότι ένας γονιός κάνει τα πάντα για να δει το παιδί του να χαμογελάει. Μόλις πριν λίγους μήνες βρέθηκα σε ταξίδι και χωρίς να το σκεφτώ, είπα στον άντρα μου αφηρημένη: "Δεν περνάμε από το ενυδρείο του πολυκαταστήματος να δει ο Νίκος τους καρχαρίες;".

Μόλις αντίκρισα το βλέμμα του, κατάλαβα την βλακεία που είχα πει και ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Ποιος; ΕΓΩ!!! Εγώ, που ξέρω καλύτερα. Εγώ, που το έχω σπουδάσει και υποτίθεται δεν πέφτω στις παγίδες των επιχειρήσεων που εκμεταλλεύονται τα ζώα για το κέρδος τους.

Οπότε ναι… καταλαβαίνω απόλυτα την δελεαστικότητα της επίσκεψης μιας οικογένειας σε έναν ζωολογικό πάρκο. Αλλά όχι, δεν αποτελεί αυτό δικαιολογία.

Ποιο είναι το κόλπο θα με ρωτήσετε, για να αρνηθούμε το χαμόγελο του παιδιού μας;
Θα σας απαντήσω, ότι ο σκοπός δεν είναι να πούμε όχι στο χαμόγελό του. Ο σκοπός είναι να του μάθουμε εξ αρχής να χαμογελάει με πράγματα και δραστηριότητες που δεν έχουν κάποια αρνητική επίπτωση στα υπόλοιπα πλάσματα (ανθρώπους και ζώα) με τα οποία μοιράζεται τον κόσμο.

Τα παιδιά δεν γεννιούνται με σαδιστικές τάσεις. Εξηγώντας τους ότι τα ζώα στον ζωολογικό κήπο υποφέρουν και ότι βρίσκονται κυριολεκτικά σε μια φυλακή – χωρίς να έχουν κάνει κάποιο έγκλημα, το πιθανότερο είναι να αρνηθούν από μόνα τους την επίσκεψη.

Τις περισσότερες φορές, το μόνο που χρειάζεται είναι να λέμε στα παιδιά μας την αλήθεια και η αλήθεια της συγκεκριμένης υπόθεσης, είναι ότι ευθυνόμαστε όλοι για την κατάσταση και την κατάληξη της μικρής τίγρης και πρώτοι από όλους οι άνθρωποι του ζωολογικού πάρκου που παρουσιάζονται σήμερα τραγελαφικά, ως σωτήρες του.

Και πάμε τώρα στο τελευταίο ερώτημα – πώς θα αποτρέψουμε την ευθανασία;

Δυστυχώς, εάν η παράλυση του ζώου είναι κάτι μη αναστρέψιμο, η ευθανασία είναι η μόνη επιλογή. Ένα άγριο ζώο αυτού του μεγέθους δεν μπορεί να σηκωθεί, πόσο μάλλον να συντηρηθεί για την υπόλοιπη ζωή του στηριζόμενο σε ένα καροτσάκι με ροδάκια. Είναι απλά αδύνατο και οποιοσδήποτε επιχειρούσε να το υποβάλει σε αυτή την διαδικασία σε μια χώρα σαν την Ελλάδα όπου δεν υπάρχουν ούτε οι γνώσεις, ούτε οι υποδομές για να στηριχθεί κάτι τέτοιο, θα ήταν εγκληματίας και το μόνο που θα κατάφερνε είναι να ταλαιπωρηθεί το ζώο ακόμα περισσότερο.

Καταλαβαίνω ότι σαν άνθρωποι, παρασυρόμαστε συχνά από τα συναισθήματά μας και την ελπίδα να τελειώσει αισιόδοξα η ιστορία ενός ζώου με το οποίο έχουμε πλέον συνδεθεί, αλλά πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε την μεγάλη εικόνα. Η σκληρή πραγματικότητα, είναι ότι μάλλον δεν θα καταφέρουμε να σώσουμε το συγκεκριμένο τιγράκι. Αυτό που μπορούμε όμως να κάνουμε, είναι να φροντίσουμε μέσα από την καταναλωτική μας δύναμη, να μην ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο στο μέλλον. Ο τρόπος για να το καταφέρουμε αυτό, είναι να αρνηθούμε να συμμετέχουμε στην εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση της άγριας ζωής, μένοντας μακριά από ζωολογικούς κήπους, τσίρκο, ή πλανόδιους που μας παρακινούν να βγάλουμε μια φωτογραφία κρατώντας ένα φίδι ή κάποιον παπαγάλο αγκαλιά.

Είμαστε οι γονείς των ενηλίκων του μέλλοντος. Αυτό το γεγονός και μόνο, μας δίνει τεράστια δύναμη και ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη. Την ευθύνη, του να τους διδάξουμε να βλέπουν την μεγάλη εικόνα και να μην θυσιάζουν την ηθική τους για την στιγμιαία χαρά του να βρεθούν κοντά σε ζώα που δεν θα είχαν αλλιώς την ευκαιρία να συναντήσουν.

Επιχειρήσεις όπως το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, εκμεταλλεύονται την αθώα αγάπη και έμφυτη ανάγκη των παιδιών μας να έρθουν σε επαφή με τα ζώα και παρουσιάζονται ως "φιλόζωοι", προσφέροντας φαινομενικές "λύσεις" σε προβλήματα που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι. Λέμε όχι στην κοροϊδία τους και σταματάμε να διαιωνίζουμε την προβληματική νοοτροπία της δικαιωματικής εκμετάλλευσης των υπόλοιπων ζώων.

Μπορεί με αυτό τον τρόπο να μην καταφέρουμε κάτι για το συγκεκριμένο ζώο, αλλά θα καταφέρουμε να σωθούν εκατοντάδες χιλιάδες ζώα στο μέλλον.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr