Η τιμωρία της ανεπιθύμητης γνώμης

Ο Θανάσης Παπαγεωργίου είναι 78 ετών. Άνθρωπος ηλικιωμένος αλλά ακόμα ενεργός. Φέτος παίζει στο Δάφνες και Πικροδάφνες στην ελεύθερη αγορά στο θέατρο Μουσούρη, σκηνοθετεί στο Εθνικό Θέατρο, του οποίου είναι και πρόεδρος του Δ.Σ., σκηνοθέτησε και στο δικό του θέατρο, το Στοά, το «Με δύναμη από την Κηφισιά» μέχρι την Κυριακή που μας πέρασε.

Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν οι άνθρωποι όταν μεγαλώνουν, αισθάνονται αδικημένοι ή ματαιωμένοι. Ότι το κοινό για παράδειγμα δεν τους αποθεώνει ακόμα ή δεν τους αποθέωσε ποτέ. Χωρίς να μπουν στον κόπο να αναρωτηθούν για το δρόμο που τράβηξαν. Ή να αναρωτηθούν αν η ίδια η εποχή τους ξεπέρασε, κάτι που συμβαίνει στην τέχνη. Παντού, σε όλο τον κόσμο.

Για μένα ο Θανάσης Παπαγεωργίου είναι ένας τυχερός άνθρωπος. Έκανε αυτά που ήθελε και δούλεψε όπως ήθελε. Και μπορεί να πει και να πιστεύει ό,τι θέλει, το λες ελευθερία αυτό.

Όμως το να μην επιτρέπει σε άλλους να λένε τη γνώμη τους ή να τους τιμωρεί όταν διαφωνούν μαζί του δείχνει μια πάστα, ένα χαρακτήρα. Είναι όπως αυτοί που όταν δε σου αρέσει ένα έργο τους, σε βλέπουν στο δρόμο και σου λένε «δε με συμπαθείς». Ό,τι νάναι. Άλλωστε ο ίδιος διάλεξε να έχει μια δημόσια θέση, να είναι πρόεδρος του Εθνικού θεάτρου, οπότε αυτομάτως κρίνεται για κάθε δήλωσή του. Με τον ίδιο τρόπο που θα έκρινε και εκείνος, ως δημοσιογράφος ή ως πολίτης τον αντίστοιχο στην ίδια θέση.

Ο Θανάσης Παπαγεωργίου όπως και όλοι όσοι θέλουν να κατέχουν μια δημόσια θέση πρέπει να εκπαιδευτούν στο να ακούνε την κριτική. Είναι δύσκολο γιατί εδώ τα πράγματα είναι πολύ στενά και τρακάρει κριτής και κρινόμενος σε ένα διάδρομο. μερικές φορές έχουν πέσει και κάποια αλησμόνητα χαστούκια.

Στο site, του θεάτρου Στοά, υπάρχει ένα μότο στην αρχική σελίδα, το οποίο προφανώς πιστεύει. «...κάνουμε θέατρο για να γλυτώσουμε από το ψέμα, την υποκρισία και την απάτη του «πολιτισμού...». Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοεί με τον πολιτισμό σε εισαγωγικά, προφανώς αυτά που δεν του αρέσουν ή δεν αποδέχεται.

Θα ήθελα να πω πως εννοώ εγώ τον «πολιτισμό»όταν βλέπω τη λέξη σε εισαγωγικά.

Είναι το να φτάσει ένας δημοσιογράφος στην πόρτα του θεάτρου και να μη τον αφήσεις να μπει μέσα επειδή δε συμφωνεί με αυτά που κάνεις στο Εθνικό, δηλαδή να είναι δικός σου ο πρώτος λόγος και όχι του καλλιτεχνικού διευθυντή που δεν εκτιμάς.

Είναι το να στείλεις τη γυναίκα σου και πρωταγωνίστριά σου και στη Στοά και τώρα στο Εθνικό να του πει ότι είναι ανεπιθύμητος επειδή δε συμφωνεί με την εμφυλιοπολεμική κατάσταση στο Εθνικό. Και γιατί από αυτά που καταλαβαίνουμε κάνοντας ρεπορτάζ είναι ότι ο Θανάσης Παπαγεωργίου θέλει να έχει τον πρώτο λόγο ίσως και το μόνο λόγο. Πράγμα που πρακτικά είναι αδύνατον.

Είναι επειδή το κάνεις στον Σαρηγιάννη, γιατί πολλές φορές δεν έχει σημασία το τι κάνεις, αλλά σε ποιον. Καλά στον Σαρηγιάννη βρήκε να το κάνει; Που έχει δει όλες τις παραστάσεις του, που έχει ασχοληθεί περισσότερο από όλους μας, που έχει γράψει χίλιες φορές γιαυτό το θέατρο; Για τον Σαρηγιάννη που έχει στάση τόσα χρόνια στην αγορά, δεν τάπιασε, δεν τάκανε πλακάκια, δεν έχει πάρει ούτε σοκολατάκι δώρο στη γιορτή του; Που στην τελική έχει ένα μπλογκ. Αλλά είναι δικό του, γράφει ότι θέλει και είναι ελεύθερος. Το ότι ο Παπαγεωργίου και όλο το ελληνικό θέατρο τον διαβάζουν και η γνώμη του έχει βαρύτητα, τον κάνει σημαντικό.

Λοιπόν είναι «πολιτισμός» για εμάς τους δημοσιογράφους να μη μιλήσουμε, να μη διαμαρτυρηθούμε ακόμα και στον Μπαλτά. Γιατί αυτός ο άνθρωπος δείχνει ακριβώς τι επιθυμεί να κάνει και σε κάτι μεγαλύτερο από το δικό του μικρό, ιδιωτικό θέατρο. Το ίδιο θάθελε να κάνει στο Εθνικό Θέατρο. Να πορευτεί γεμάτος βεβαιότητες και χωρίς καμία αντίρρηση. Δηλαδή, για να το τραβήξω, θα τον διώξει και από παράσταση του Εθνικού τον Σαρηγιάννη; Ή εμένα; Ή τον διπλανό μου; Και εμείς θα καθίσουμε έτσι άπραγοι; Με το φόβο να μη συγκρουστούμε;

Μα δε συγκρουόμαστε, εμένα δε με ενδιαφέρει να ανοίξω μέτωπο με τον κάθε Παπαγεωργίου, γιατί τον σέβομαι ως δημιουργό. Όμως με ενδιαφέρει να μπορώ να πηγαίνω στη δουλειά μου, να βλέπω και να γράφω ανεμπόδιστα και άφοβα. Γιαυτό το τελευταίο, φτύνω αίμα. Και όπως δε διανοούμαι να πω σε κανέναν ότι έχουμε άλλη άποψη, άρα τον πετάω έξω από το σπίτι μου, δε θάθελα να συμβεί ποτέ και σε μένα.

Γράφω για να είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που το ακούω. Γιατί αν σιωπήσω δε θα υπερασπιστώ το επάγγελμα που αγαπώ πρωτίστως και στη συνέχεια τον συνάδελφό μου. Αν σιωπήσω δε θα υπερασπιστώ κάτι για το οποίο μάχομαι, την ελευθερία της έκφρασης. Τι κρίμα που ο Παπαγεωργίου έβγαλε ανακοίνωση να μην κατέβει το έργο της Πηγής Δημητρακοπούλου. Ψέμα ήταν τελικά. Είναι σαν τους απέναντί του που είχαν άλλη γνώμη και ήθελαν να κατέβει η παράσταση. Είναι το ίδιο ακριβώς.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr