Η ζωή χωρίς κορονοϊό

Ας φανταστούμε ότι δεν είχε ενσκήψει κορονοϊός. Πως δεν ξημέρωνε και βράδιαζε με το ένα μάτι μας κολλημένο στα ιατρικά ανακοινωθένα. Ότι δεν κάναμε κάθε μέρα τον σταυρό μας -δεν φτύναμε τον κόρφο μας οι άθρησκοι- που ούτε πυρετό ανεβάσαμε ούτε παροξυσμό βήχα πάθαμε ούτε τη γεύση ή την όσφρηση μας απωλέσαμε. Άχρι στιγμής.

Και η φίλη σου να σε πληροφορεί πως στο γειτονικό της σούπερ-μάρκετ ένδεκα κρούσματα ανιχνεύθηκαν και οι υπάλληλοι στάλθηκαν άρον-άρον σπίτια τους – "το είπαν στις ειδήσεις;" "τι να πρωτοπούν;" Και να ρωτάς τον φοιτητή ανηψιό σου εάν ξέρει κάποιον που να νόσησε – "ουουου… οχτώ ξέρω! στο πόδι το πέρασαν όλοι!" - να’ταν τα νιάτα δυό φορές... Και να τσακώνονται οι μουσικοί με τους ηθοποιούς – "στις συναυλίες κολλάει, στα θέατρα δεν κολλάει;" να ρωτούν δηκτικά. Και να κατακεραυνώνουν -όχι μόνο τα τρολ του διαδικτύου αλλά και οι εφημερίδες της αντιπολίτευσης- τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη επειδή άλλαξε τη γνώμη του πρωθυπουργού, γεγονός που έχει ο ίδιος διαψεύσει. Το ψέμμα; Η αλήθεια; Ψιλά γράμματα. "Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζε την για πόρνη" γράφει ο Ελύτης.

Ας φανταστούμε ότι δεν είχε ενσκήψει κορονοϊός. Πού θα βρισκόμασταν σήμερα;

Προφανώς η κυβέρνηση δεν θα κρινόταν από την επάρκειά της στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Αλλά από την εκπλήρωση ή μη των προεκλογικών της εξαγγελιών. Κι από τη διαχείριση της καθημερινότητας. Οι μείζονες κρίσεις συσπειρώνουν συνήθως τον λαό γύρω από την ηγεσία του. Το "μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει μα στο ίδιο μέρος μένει" φθείρει σχέσεις και κυβερνήσεις. Η θεωρία του ώριμου φρούτου, το οποίο αργά ή γρήγορα θα πέσει μόνο του από το κλαδί, επιβεβαιωνόταν τακτικά στην Ελλάδα υπό συνθήκες κανονικότητας. Και ο πιο ανεκτικός πολίτης -εξαιρουμένων των φανατικών- βαριέται κάποτε τις ίδιες φάτσες επικεφαλής των υπουργείων… Η συλλογική πλήξη πρέπει κάποτε να αναλυθεί από τους επιστήμονες ως μοχλός πολιτικών εξελίξεων. Η ήττα του "λογιστή" Σημίτη από τον "καραμπουζουκλή" Κώστα Καραμανλή έχει να μάς διδάξει.

Πού θα βρισκόμασταν σήμερα εάν η υγεία του πληθυσμού δεν απειλούνταν ασύμμετρα;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μεταξύ σφύρας και άκμονος. Οι φιλελεύθεροι θα τον κατηγορούσαν ότι δεν προχωράει με αρκετή τόλμη στις μεταρρυθμίσεις. Και η λαϊκή Δεξιά, που εκούσα-άκουσα τον στήριξε, θα του μούτρωνε επειδή δεν θα διόριζε αρκετά "δικά της παιδιά".

Η λάμψη του Ελληνικού θα είχε αρχίσει ευτυχώς να ξεθωριάζει – πού ακούστηκε η μετατροπή ενός παλιού αεροδρομίου σε καζίνο και σε συγκροτήματα πολυτελών κατοικιών να προβάλλεται σαν εθνικό σχεδόν όραμα;

Οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν θα είχαν ουσιωδώς χαλαρώσει τις δημοσιονομικές απαιτήσεις τους από την Ελλάδα. Θα ασθμαίναμε πίσω από τα απαιτούμενα πλεονάσματα, θα προσβλέπαμε σε επαναδιαπραγματεύσεις επιδεικνύοντας την καλή μας διαγωγή.

Το προσφυγικό-μεταναστευτικό θα δέσποζε στην ειδησεογραφία. Εάν σήμερα η εμπρηστική τοποθέτηση του καθηγητή Λιάκου μάς απασχόλησε μιάμιση ημέρα, χωρίς κορονοϊό θα την "συζητούσαμε" (θα την κάναμε δηλαδή αφορμή για καβγά) για ένα μήνα.

Η σύλληψη των Κουτσολιούτσων θα γινόταν έκτακτη είδηση – "ιδού η σαπίλα του παλιού καθεστώτος!" θα ρέκαζαν οι ρομπέν των χαζών που δικαιολογούσαν τα βοσκοτόπια. Και όποιος τους πίστευε...

Οι διαδικτυακοί καφενέδες της επικράτειας θα τύρβαζαν περί το ντύσιμο της Προέδρου της Δημοκρατίας, την ελληνοποίηση της συγγραφέως Χίσλοπ – "γιατί αντί για τη διάσημη Βικτώρια να μη δοθεί η υπηκοότητα σε πέντε Αφγανούς της Πλατείας Βικτωρίας;" θα αναρωτιόνταν οι πάσης φύσεως εναλλακτικοί.

Οι μετρημένοι νεκροί και οι καταστροφές που άφησε πίσω του ο Ιανός θα βιώνονταν σαν εθνική τραγωδία, θα προκαλούσαν ίσως και έκτακτη συζήτηση στη Βουλή για την αντιμετώπιση των θεομηνιών, θα ξανακούγαμε με την ευκαιρία για το Μάτι και για τη Μάντρα Αττικής, ίσως η Ρένα Δούρου να επιχειρούσε επανεμφάνιση, πώς αντέχει -αλήθεια- τόσον καιρό στα αζήτητα;

Αυτή είναι η καθημερινότητα, αυτή είναι η κανονικότητα, την οποία τόσο είχαμε νοσταλγήσει από τη χρεοκοπία του κράτους, το 2010, και μετά. Σε αυτήν θα επανέλθουμε συν τω χρόνω, με τη διάθεση τον εμβολιασμό κατά του Covid 19.

Η ευλογία της κανονικότητας δεν έγκειται στα ωραία και μεγάλα, στα κοσμοϊστορικά που φέρνει μαζί της. Αλλά αντιθέτως στο ότι εφόσον η δημόσια σφαίρα δεν συνταράζεται από ακραία γεγονότα, βρίσκει ο καθένας χρόνο κι όρεξη να καλλιεργήσει το προσωπικό του περιβόλι. Να δημιουργήσει, να ερωτευτεί, να πειραματιστεί. Να φάει τα μούτρα του.

Κανονικότητα σημαίνει ο Παύλος Φύσσας να σε αφορά -ή να μην σε αφορά- ως μουσικός. Και όχι ως μάρτυρας της δολοφονικής δράσης των νεοναζί. Αλοίμονο στις εποχές που μετατρέπουν τους ποιητές σε ήρωες – το ξέρουμε δα αυτό από τον θάνατο του Λόρκα.

Στην κανονικότητα ξεδιπλώνεται η ανθρώπινη κατάσταση, με τις εξάρσεις, με τις αυταπάτες και με τα υπαρξιακά της αδιέξοδα, με όλες τις μελωδίες της που δεν χωράνε στο ρυθμό ούτε του εμβατηρίου ούτε του αντάρτικου. Τότε καταλαβαίνεις στο πετσί σου πως για να ζεις δίχως να βουλιάξεις στο τετριμμένο και στο ευτελές χρειάζονται περισσότερα κότσια από το να πεθαίνεις για μια ιδέα.

Προσβλέπουμε στην κανονικότητα.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Πηγή: Capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr