Ιατρικός νεοπουριτανισμός

Με γουρλωμένα μάτια διαβάζω -και διαβάζετε- τα ρεπορτάζ σχετικά με τις αλλαγές, οι οποίες ταχύτατα δρομολογούνται εξαιτίας του κορονοϊου. Το πώς θα εφαρμοστούν οι καινούργιοι κανόνες υγιεινής στις μαζικές μεταφορές, στα δημόσια θεάματα, στην κοινωνική ζωή γενικά. Όλα βγαλμένα, λες, από ταινία επιστημονικής δυστοπίας.

Τα αεροπλάνα (και τα πλοία και τα τρένα προφανώς) με τους μασκοφόρους επιβάτες και το προσωπικό μέσα σε ολόσωμες στολές –σαν αποκριάτικες πανοπλίες ή καλύτερα σαν πλαστικές μπούργκες. Τα θέατρα, όπου η είσοδος και η έξοδος του κοινού θα διαρκεί συνολικά τέσσερις ώρες, αφού ο κάθε θεατής θα ελέγχεται, εξονυχιστικά σχεδόν, πριν και αφού παρακολουθήσει την παράσταση. Τις εφαρμογές των "έξυπνων" κινητών που θα καταγράφουν κάθε επαφή μας, ώστε αν τυχόν νοσήσουμε, να ειδοποιούνται αυθωρεί οι σερβιτόροι που μάς εξυπηρέτησαν, οι φίλοι που μας συνάντησαν, οι εραστές –"νόμιμοι" ή "παράνομοι"– με τους οποίους συνευρεθήκαμε...

Όσο και αν αντιλαμβάνεται κανείς την αναγκαιότητα όλων των παραπάνω, όσο ευλαβικά και αν είναι αποφασισμένος να συμμορφωθεί με τους κανόνες της συλλογικής αυτοάμυνας, η χαρά του "έξω" χάνεται. Η αναψυχή σε όλες της τις εκφάνσεις βγαίνει ξινή. Πιο εύκολο μού φαίνεται -υπό αυτές τις συνθήκες- να πάω στη Θεσσαλονίκη με τα πόδια (εδώ ο Πάτρικ Λη Φέρμορ διέσχισε όλη την Ευρώπη περπατώντας) παρά να μπω σε αεροπλάνο.

Εκείνο ωστόσο που με ενοχλεί περισσότερο είναι η στάση κάποιων συμπολιτών μας. Οι οποίοι αντιμετωπίζουν τον κύριο Covid-19 όχι σαν εισβολέα που θα πεταχτεί έξω με τις κλωτσιές αλλά σαν μόνιμο εφεξής συγκατοικό μας. Οι οποίοι προεξοφλούν ότι οι αλλαγές που φέρνει μαζί του θα αποδειχθούν μόνιμες. Μη αναστρέψιμες. "Τίποτα, ποτέ, δεν θα είναι όπως πριν!" αποφαίνονται. Και νοιώθεις στον τόνο τους την υπόρρητη χαρά που τους γεννά ο ιατρικός νεοπουριτανισμός.

Η εκλεκτή δημοσιογράφος κυρία Ξένια Κουναλάκη το έγραψε καθαρά στη στήλη της στην "Καθημερινή". "… Η απαραίτητη διατήρηση αποστάσεων αποτελεί τη δικαίωση όσων μισούν τα περιττά αγγίγματα και την παραβίαση του προσωπικού "ζωτικού χώρου”…. Από μια άποψη για εμάς τους Έλληνες όλα αυτά μπορεί να αποδειχθούν και θετική εξέλιξη. Διότι θεωρούμε ότι έχουμε το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα στο άγγιγμα. Συντελείται έτσι μια πολιτισμική πρόοδος, μια βίαιη ενηλικίωση του λαού, ο εκσυγχρονισμός του ελληνικού κώδικα της αφής εξαιτίας του κορονοϊού…"

Αλοίμονο εάν εκλαμβάνεται ως πολιτισμική πρόοδος το να σταματήσουμε να φιλιόμαστε με τους φίλους μας, το να πάψουμε να εκφράζουμε την εγκαρδιότητά μας ανοίγοντας διάπλατα την αγκαλιά μας! Κι αλοίμονο αν συγχέεται η μεσογειακή διαχυτικότητα με τη σεξουαλική παρενόχληση! Άλλες κουλτούρες, πιο βόρειες, άλλοι ψυχισμοί, πιο μουλωχτοί, είναι που ευνοούν τα μύρια όσα απαίσια συμβαίνουν στο ημίφως των τάξεων και των εξομολογητηρίων. Το τελευταίο που χρήζει εκσυγχρονισμού στην Ελλάδα είναι ο "κώδικας αφής"…

Ας το πούμε ευθαρσώς. Τα μέτρα αυξημένης προστασίας απέναντι στην πανδημία μακάρι να τηρηθούν από όλους και να τελεσφορήσουν. Θα πειθαρχήσουμε, θα κρατήσουμε κάθε απόσταση. Δεν θα χρυσώσουμε όμως το χάπι, δεν θα εξωραϊσουμε την αφύσικη, στραμπουληγμένη καθημερινότητα που μας επιβάλλει η πανδημία. Δεν θα ξεχάσουμε ούτε στιγμή το προφανές. Πώς όσο αποτελεσματικές και αν αποδειχθούν οι απαγορεύσεις δεν παύουν να αποτελούν αναχώματα, μπαλώματα εντελώς προσωρινά. Ώσπου το φάρμακο, το εμβόλιο ή ο όποιος άλλος ευεργετικός παράγων εξολοθρεύσουν τον κορονοϊό.

Μετράμε αντίστροφα, αργά και βασανιστικά, πάντως αντίστροφα. Κι όταν με το καλό πάρει τέλος αυτός ο εφιάλτης, θα επανέλθουμε δριμύτεροι στη φυσική μας εγγύτητα, στον αυθορμητισμό και στην ελευθεριότητα που εκ γενετής και εξ ανατροφής μάς έχουν χαριστεί.

Χαιρόμαστε για την ψηφιοποίηση του δημοσίου και για την τηλεεργασία, εφόσον κατοχυρωθούν νομικά τα δικαιώματα των εργαζομένων. Αποστρεφόμαστε, βδελυσσόμαστε το "σαβουάρ βιβρ" που μάς επέβαλε ο ιός.

"Το ζεστό νερό μού θυμίζει κάθε πρωί πως δεν έχω τίποτα άλλο ζωντανό κοντά μου" έγραφε κάποτε, όλος θλίψη, ο Γιώργος Σεφέρης. Έσφιγγε μεν τα δόντια και υπέμενε. Αρνιόταν όμως -δεν καταδεχόταν- να ξεχάσει ότι ζωή σημαίνει επαφή, ψυχική και σωματική. Ούτε εμείς το καταδεχόμαστε.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

πηγή: Capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr