Ιδιοκτησία εναντίον ζωής

Ο Ζακ Κωστόπουλος, που η δίκη για τον αδόκητο, φρικτό θάνατό του επαναπροσδιορίστηκε για τις 6 Νοεμβρίου... Ο Ζακ Κωστόπουλος, που η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών τον τίμησε προβάλλοντας τη μορφή του στην πρόσοψή της… Ο Ζακ Κωστόπουλος αναφέρεται ως ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και των οροθετικών και ως παραστατικός καλλιτέχνης. Αναρίθμητοι Έλληνες, νέοι, ευαίσθητοι, με αναπτυγμένη ενσυναίσθηση, τον θρήνησαν. Ένωσαν τις φωνές τους για τη δικαίωσή του.

Ο Ζακ Κωστόπουλος ωστόσο δεν θυσιάστηκε στον βωμό των ερωτικών του επιλογών, του εναλλακτικού τρόπου ζωής του, των σκανδαλιστικών για την πιο συντηρητική μερίδα της κοινωνίας αντιλήψεών του. Οι έξι που θα καθίσουν στο εδώλιο κατηγορούμενοι για θανατηφόρα σωματική βλάβη δεν είχαν καμία γνώση τού βιογραφικού, των ιδιοτήτων του. Ούτε καν το όνομα ή το πρόσωπό του ήξεραν όταν τον λυντσάραν. Ο Ζακ Κωστόπουλος πέθανε επειδή βρέθηκε τη λάθος στιγμή, στο λάθος σημείο, περικυκλωμένος από τους πιο λάθος ανθρώπους. Και επειδή ο ίδιος έδειξε την αυτοκαταστροφικότερη δυνατή συμπεριφορά.

Εάν φυσικοί αυτουργοί του θανάτου του στάθηκαν ένας κοσμηματοπώλης, ένας μεσίτης και τέσσερις αστυνομικοί, ηθικός αυτουργός είναι η πλέον πρωτόγονη, η πλέον ωμή αντίληψη περί ιδιοκτησίας. Η πεποίθηση πως για να προστατεύσω το έχειν μου μπορώ και να σκοτώσω ακόμα όποιον κρίνω ότι το απειλεί. Πεποίθηση βαθιά ριζωμένη σε μια κοινωνία που εδώ και λίγες μόνο δεκαετίες έπαψε να είναι αγροτική.

Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς σε παλιές υποθέσεις φόνων για ασήμαντες κτηματικές διαφορές -τα αρχεία των επαρχιακών δικαστηρίων ξεχειλίζουν από τέτοιες. Αρκεί να θυμηθεί το εξωφρενικό γεγονός της 25ης Νοεμβρίου 2006. Ούτε δεκατέσσερα χρόνια δεν έχουν περάσει από όταν, στο χωριό Καλύβια Αγρινίου, ένας αγρότης σκότωσε με την καραμπίνα πέντε -πέντε το ξαναγράφω- κυνηγούς επειδή είχαν, λέει, εισέλθει αυθαίρετα στο κτήμα του και θα τρόμαζαν, χτυπώντας πουλιά, τα πρόβατά του!

Στο περιστατικό του Αγρινίου δεν δόθηκαν βεβαίως ιδεολογικές προεκτάσεις. Στην ουσία του εντούτοις έχει το ίδιο πολιτικό -ορθότερα "προπολιτικό"- υπόβαθρο με τον φόνο του Ζακ Κωστόπουλου. "Στην καλύβα τη δική μου νοικοκύρης είμαι εγώ…" Και στο χωράφι μου βεβαίως, μεγάλο ή μικρό. Και στην οικογένειά μου, που τα "προστατευόμενα" μέλη της τα θεωρώ υποχείριά μου.

Γιατί τον χαρακτηρίζω "προ-πολιτικό"; Διότι η αυτοδικία ως ήθος προηγείται ιστορικά του θεσμού της Δικαιοσύνης, ο οποίος αποτελεί πυλώνα κάθε συγκροτημένης πολιτείας.

Την εγκαθίδρυση του κράτους δικαίου απηχεί ο συγκλονιστικός μύθος των Ατρειδών. Ο Αγαμέμνων θυσιάζει την Ιφιγένεια. Η Κλυταιμνήστρα σφάζει -με τη συνέργεια του Αίγισθου- τον Αγαμέμνονα. Ο Ορέστης εκδικείται τον φόνο τού Αγαμέμνονα σκοτώνοντας την Κλυταιμνήστρα. Και μετά συμβαίνει το θαύμα. Αντί να συνεχιστεί ο κύκλος τού αίματος, ο Ορέστης οδηγείται σε δίκη προεξαρχούσης της θεάς Αθηνάς. Η Δικαιοσύνη διαδέχεται την εκδίκηση. Η πόλη, ό,τι σπουδαιότερο έχει συγκροτήσει ποτέ ο άνθρωπος, ιδρύεται έτσι, εκεί. Στον Άρειο Πάγο. Σε έναν βράχο απέναντι από την Ακρόπολη.

Ο Ζακ Κωστόπουλος έπεσε θύμα του πιο βάρβαρου πρωτογονισμού. Ο οποίος αφελώς, ανιστόρητα χαρακτηρίζεται ως φασιστικός. Μακάρι η αντίληψη της ιδιοκτησίας σαν αγαθού πιό ιερού κι απ’ τη ζωή να ήταν τόσο πρόσφατη όσο τα ειδεχθή κινήματα τού Μουσολίνι ή του Χίτλερ.

Όποτε σκέφτομαι τον Ζακ Κωστόπουλο, στο νου μου έρχεται ο Αλέξανδρος Σταματιάδης. Εκ πρώτης όψεως, με βάση τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους, ο ένας βρίσκεται στους αντίποδες του άλλου. Κι όμως, οι τραγικοί τους θάνατοι αποτελούν δυό όψεις τού ίδιου νομίσματος.

Ο Αλέξανδρος Σταματιάδης ήταν ένας εύπορος επιχειρηματίας, εξαίρετος σύζυγος και πατέρας. Τον Απρίλιο του 2018, μία συμμορία εισέβαλε, ξημερώματα, στο σπίτι του, στην Κηφισιά. Επιβουλεύονταν ένοπλα την περιουσία του. Ο Αλέξανδρος Σταματιάδης υπερασπίστηκε ανδρεία ό,τι ακριβότερο στα αλήθεια είχε. Τη ζωή της γυναίκας του και των παιδιών του. Τον σκότωσαν.

Το είδωλο εμφανίζεται αντεστραμμένο. Ο Ζακ Κωστόπουλος αφανίστηκε από "νοικοκυραίους" που είχαν θεοποιήσει την ιδιοκτησία τους. Ο Αλέξανδρος Σταματιάδης από ληστές που είχαν θεοποιήσει τη δική του ιδιοκτησία. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, η τυφλή βία συνέτριψε την ανθρώπινη αυταξία.

Γιατί -θα απορήσει ίσως ο ιστορικός του μέλλοντος- ο Αλέξανδρος Σταματιάδης δεν συγκίνησε την κοινή γνώμη της εποχής του όσο ο Ζακ Κωστόπουλος; Γιατί η λεβέντικη, η ηρωική του στάση δεν έγινε σημείο αναφοράς για τους Έλληνες; Γιατί τα κόμματα και οι κάθε λογής δημαγωγοί δεν έσπευσαν να εκμεταλλευθούν τη μνήμη του προς ίδιον όφελος; Πώς και τον άφησαν ήσυχο να υπάρχει στην καρδιά των δικών του;

Η απάντηση σχετίζεται -κατά τη γνώμη μου- με άλλα συμπλέγματα τής μικρής μας κοινωνίας. Με τη ζηλοφθονία. Με την καχυποψία της. Για αυτά όμως προτιμότερο να συζητήσουμε μια άλλη φορά...

Πηγή: capital

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr