Καν’ το όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής!

Συγκρίνουν αρκετοί επαΐοντες την κρίση του κορονοϊού και ό,τι φέρνει μαζί της με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι στην Ελλάδα ανάλογες καταστάσεις έχουμε να αντιμετωπίσουμε από το 1974.

Η Ιστορία από τα χείλη γονιών, παππούδων και δασκάλων εκφέρεται απλουστευμένη. Σχεδόν ευθύγραμμη. "Έπεσε η Χούντα" σού λένε "ήρθε η Μεταπολίτευση". Αμ δε! Ο τοκετός της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας στάθηκε ζόρικος. Οι ωδίνες του κράτησαν πολλούς μήνες. Το νεογέννητο κινδύνεψε επανειλημμένα να χαθεί. Η αγωνία όποιου καταλάβαινε τότε τι συμβαίνει θυμίζει το άγχος που όλοι μας σήμερα βιώνουμε.

Θυμηθείτε. Στις 15 Ιουλίου 1974, η Χούντα τής Αθήνας έκανε πραξικόπημα στην Κύπρο κι αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Μακάριο. Στις 20 Ιουλίου εισέβαλαν στο νησί οι Τούρκοι. Η κυβέρνηση των ανδρεικέλων του Ιωαννίδη παραλυμένη, έντρομη παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα. Στις 24 Ιουλίου τα χαράματα επέστρεψε από το Παρίσι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ανέλαβε τα ηνία.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κάθε άλλο παρά οικουμενικά αποδεκτός ήταν μέχρι εκείνη τη μέρα. Οι μισοί σχεδόν Έλληνες διατηρούσαν δυσάρεστες αναμνήσεις από την πρώτη πρωθυπουργική οκταετία του, από το 1955 μέχρι το 1963, όταν το μετεμφυλιακό κράτος έλυνε κι έδενε, με το καλό και με το άγριο - συνηθέστερα με το άγριο. Η αποχώρησή του εξάλλου από τα κοινά και η αυτεξορία του στη Γαλλία μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη είχε χαρακτήρα ταπείνωσης. Η Ελλάδα εννοούσε να προχωρήσει δίχως εκείνον.

Η "πορεία στην έρημο" του Κωνσταντίνου Καραμανλή διήρκεσε ένδεκα χρόνια. Όταν επέστρεψε είχε εμφανέστατα αλλάξει. Λειτουργούσε πλέον ως εθνικός ηγέτης.

Κατάφερε με τσαμπουκά και πονηριά να απαλλαγεί από την κηδεμονία τού στρατού. Από τους αμετανόητους καραβανάδες που βαυκαλίζονταν ότι θα διατηρούσαν την τελευταία κουβέντα. Συνέλαβε και εκτόπισε τους πρωταίτιους της δικτατορίας. Προκήρυξε εκλογές και εγγυήθηκε με λόγια και με έργα την άψογη διεξαγωγή τους. Ο Μίκης Θεοδωράκης είπε τότε την περίφημη φράση "Καραμανλής ή Τανκς". Οι Έλληνες περιέβαλαν τον Καραμανλή με πρωτοφανή εμπιστοσύνη. Το φρέσκο κόμμα του, η "Νέα Δημοκρατία", ψηφίστηκε από το 54%.

Εκείνο που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι ότι μέσα στην ανασφάλεια των καιρών, με την Τουρκία να παραμένει επιθετικότατη, να ονειρεύεται έναν "Αττίλα 3", με τους θύλακες τής χούντας στις ένοπλες δυνάμεις να απεργάζονται την εκδίκησή τους (τον Φεβρουάριο του 1975 κατεπνίγη εν τη γενέση του το "πραξικόπημα της πιτζάμας"), εκείνο που εντυπωσιάζει περισσότερο είναι ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αντί να πορευτεί συντηρητικά, πραγματοποίησε μια σειρά από βαθιές μεταρρυθμίσεις. Έλυσε ως γόρδιο δεσμό προβλήματα που ταλαιπωρούσαν τη χώρα για δεκαετίες, ενίοτε και για αιώνες.

Νομιμοποίησε το ΚΚΕ, η δράση του οποίου ήταν απαγορευμένη από το 1947. Οδήγησε, με το δημοψήφισμα της ογδόης Δεκεμβρίου 1974, στην ανακήρυξη της Αβασίλευτης Δημοκρατίας, στην οριστική έξωση της δυναστείας των Γλύξμπουργκ. Καθιέρωσε ως επίσημη γλώσσα τη δημοτική. (Οι ακραίοι δεξιοί ουδέποτε συγχώρησαν τον Γεώργιο Ράλλη, ο οποίος υπέγραψε ως Υπουργός Παιδείας τον σχετικό νόμο.) Δρομολόγησε τέλος, ταχύτατα, την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, πρόδρομο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τι διδάσκει η Ιστορία; Πως οι βαθιές αλλαγές δεν γίνονται εν ηρεμία, με επιτροπές και υποεπιτροπές να συσκέπτονται και να εισηγούνται, με ατέρμονες συζητήσεις και παλινωδίες. Στη βράση κολλάει το σίδερο. Όταν το πλοίο βρίσκεται εν μέσω καταιγίδας, τότε ίσως είναι η ιδανική στιγμή να στρέψεις το πηδάλιο προς νέα στεριά.

Σήμερα, λόγω της πανδημίας -δευτερευόντως και της κρίσης στον Έβρο που προηγήθηκε- ο Κυριάκος Μητσοτάκης απολαμβάνει μιάς αποδοχής που μόνο με τού Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974 μπορεί να συγκριθεί. Προσέξτε: ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981 είχε την παθιασμένη αγάπη, τον ενθουσιασμό της πλειοψηφίας. Δεν τον θεωρούσαν ωστόσο καταλληλότερο πρωθυπουργό και οι ψηφοφόροι της αντιπολίτευσης.

Πολλοί φρονούν πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να αδράξει την ευκαιρία για να αποτελειώσει τον Σεπτέμβριο στις κάλπες τον ΣΥΡΙΖΑ.

Εγώ πιστεύω ότι οφείλει να αξιοποιήσει τη συγκυρία για να γυρίσει, με τολμηρές μεταρρυθμίσεις, κεφάλαιο στην ελληνική Ιστορία.

Τα πρώτα δείγματα είναι απτά. Εκείνο το οποίο έμοιαζε βουνό, η ψηφιοποίηση του δημοσίου, ο παραμερισμός της γραφειοκρατίας, έγινε πραγματικότητα μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Ο εξορθολογισμός του Εθνικού Συστήματος Υγείας φαντάζει -ας όψεται ο κορονοϊός- νομοτελειακός. Η παραοικονομία μοιραία θα συρρικνωθεί. Ποιός εργαζόμενος θα δέχεται να πληρώνεται "μαύρα", να δουλεύει σαν το φάντασμα, γνωρίζοντας ότι στη δύσκολη στιγμή δεν θα δικαιούται κανένα κρατικό επίδομα; (Χρέος προφανώς της κυβέρνησης αποτελεί να εντάξει στο σύστημα όσους -παρά τη θέληση τους- βιοπορίζονται στο περιθώριο...). Ποιος θα συχνάζει εφεξής σε εστιατόρια, θα καταλύει σε δωμάτια, θα πηγαίνει σε θέατρα που δεν θα τηρούν τις αναγκαίες προδιαγραφές; Ό,τι δεν πέτυχε επί δεκαετίες η απειλή των προστίμων θα το επιβάλει διαμιάς ο φόβος της αρρώστιας. Η ποιοτική αναβάθμιση των υπηρεσιών, πρωτίστως των τουριστικών, αποτελεί όρο για την επιβίωσή τους.

Εάν η πανδημία εγκυμονεί ευκαιρία, η ευκαιρία αυτή για την Ελλάδα είναι ο ταχύτατος εκσυγχρονισμός της.

Η κυβέρνηση ας το τολμήσει. Η κοινωνία θα τη στηρίξει.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Πηγή: Capital

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr