Κεντροαριστερά με δύο πόρτες

Η πολυκερματισμένη ελληνική κεντροαριστερά, δηλαδή ο χώρος στον οποίο δέσποζε το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ έως το 2009, αναζητά σήμερα επειγόντως στρατηγικό προσανατολισμό, προκειμένου να ξεπεράσει την μακροχρόνια κρίση του.

Δύο είναι οι κυρίαρχες απόψεις για τον ενδιάμεσο πολιτικό χώρο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ:

Η πρώτη (εκλογικά και πολιτική πιο ισχυρή) προσπαθεί να αποτινάξει τη ρετσινιά της πλήρους ταύτισης με τον συντηρητικό χώρο και τον «αιώνιο» αντίπαλο, δηλαδή τη ΝΔ, υποστηρίζει την αυτόνομη πορεία της Κεντροαριστεράς και αρνείται να γίνει εκ νέου συμπλήρωμα της Δεξιάς σε κυβερνητικό επίπεδο.

Επιμένει σε σκληρό διμέτωπο κατά ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ, θέτει ως προϋπόθεση για συμμετοχή σε κυβέρνηση τη συμμετοχή των δύο προαναφερθέντων και επιχειρεί να ανακτήσει το χαμένο έδαφος των ψηφοφόρων από το 2012 και μετά. Αν και δεν το παραδέχεται δημοσίως, δεν αποκλείει μια μελλοντική συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με διαφορετικούς συσχετισμούς.

Η θέση αυτή εκφράζεται κατά κύριο λόγο από την ηγεσία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και τη Φώφη Γεννηματά, με όλες τις βασικές συνιστώσεις της, δηλαδή το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών του Γιώργου Παπανδρέου και τη ΔΗΜΑΡ του Θανάση Θεοχαρόπουλου.

Η δεύτερη (πολιτικά και δημοσκοπικά πιο ανίσχυρη) έχει ως κύριους εκφραστές της το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, τον τέως πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο και εσχάτως τη νεοσυσταθείσα πρωτοβουλία των τριών πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ (Άννα Διαμαντοπούλου, Γιώργος Φλωρίδης, Γιάννης Ραγκούσης) με το όνομα Ώρα Αποφάσεων.

Κύριο χαρακτηριστικό της θέσης αυτής είναι ότι πρέπει η χώρα (αργά ή γρήγορα) να οδηγηθεί σε εκλογές, προκειμένου να απαλλαχθεί από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και στη θέση της να σχηματιστεί μια κυβέρνηση συνεργασίας «μεταρρυθμιστών» από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και πρόθυμες δυνάμεις του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς.

Οι θιασώτες της θέσης αυτής έχουν έντονη αντί-ΣΥΡΙΖΑ διάθεση και αποκλείουν κατηγορηματικά το σημερινό κυβερνών κόμμα από οποιαδήποτε συζήτηση και συνεργασία.

Κεντροαριστερά σε ρόλο ΑΝΕΛ;

Η πρώτη άποψη, όπως εκφράζεται κυρίως από τη ΔΗ.ΣΥ. ουσιαστικά αποτελεί την πρώτη προσπάθεια ανασυγκρότησης του χώρου και της ανάκτησης της ηγεμονίας στο χώρο της κεντροαριστεράς, μετά τη μαζική μετακίνηση ψηφοφόρων στον ΣΥΡΙΖΑ και το οριακό 4,7% στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015.

Πάσχει ωστόσο από δύο βασικά μειονεκτήματα: Δεν έχει αποκτήσει ιδιαίτερη δυναμική, κυρίως λόγω της άρνησης του Ποταμιού να συμπράξει και δεν δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις για το σχέδιο της επόμενης ημέρας. Η «εθνική συνεννόηση» ηχεί συμπαθητικά, αλλά εάν η ΝΔ δεν έχει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές, η Συμπαράταξη θα βρεθεί σε δύσκολη θέση.

Η δεύτερη άποψη έχει ως βασικό μειονέκτημα ότι ταυτίζει ουσιαστικά έναν ολόκληρο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας και του φιλελεύθερου Κέντρου με τη συντηρητική παράταξη, αποδεχόμενη ότι η μοίρα του χώρου είναι συμπλήρωμα δεξιών κυβερνήσεων, όπως την περίοδο 2012-2014.

Αποδέχονται δηλαδή να έχουν το ρόλο των ΑΝΕΛ σε μια μελλοντική κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Η λογική του ελιτισμού, της ιστορικής δικαίωσης ή (σε μερικές περιπτώσεις) ακόμη και της αλαζονείας κυριαρχεί στο χώρο αυτό, που έχει ισχυρή παρουσία στα social media, αλλά οι δημοσκοπήσεις και τα εκλογικά ποσοστά έδειξαν και δείχνουν το αντίθετο.

Οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις μπορεί να είναι απαραίτητες για την επανεκίννηση της οικονομίας, αλλά πρέπει να εξηγηθούν και να γίνουν κτήμα των προοδευτικών πολιτών, με πειστικά επιχειρήματα όχι με τη γνωστή μεταρρυθμιστική κενολογία.

Η απουσία της λαϊκότητας στον υπαρκτό αυτό χώρο του στερεί τη δυνατότητα να απευθύνεται σε ευρύτερα ακροατήρια και τον εγκλωβίζει στη λογική του δορυφόρου.

Το ζήτημα είναι τι χρειάζεται πραγματικά η κεντροαριστερά σήμερα. Και οι δύο τάσεις έχουν στοιχεία απαραίτητα για την ανασυγκρότηση του χώρου, με στόχο την επαναφορά του στο ρόλο ηγεμονικού κυβερνητικού κόμματος, αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να εκτοπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση του ισχυρού στο χώρο της Αριστεράς και όχι να μετατραπεί για άλλη μια φορά σε δεκανίκι της Δεξιάς.

Διαφορετικά η εξέλιξη είναι προδιαγεγραμμένη...

Η ενότητα είναι δύσκολος αλλά όχι ανυπέρβλητος στόχος. Αρκεί να είναι όλοι πρόθυμοι να συνυπάρξουν με τις υπαρκτές διαφορές τους και όχι να αναλώνονται σε μικροεμφύλιους που τελικά δεν αφορούν κανέναν και μικραίνουν συνεχώς μια ιστορική πολιτική παράταξη.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr