Λουλούδι ή προπέλα;

Είναι, άραγε, είδος τριαντάφυλλου ή, απλώς, κοινό λουλούδι με κυκλικό ύπερο και τέσσερα πέταλα; Προπέλα τρίχρωμη και ταξιδιάρικη ή γραφιστική εκδοχή ανεμιστήρα; Σήμα που παραπέμπει σε ιστορικό απορρυπαντικό ή, μήπως, ετικέτα εταιρίας για υλικά ανακύκλωσης; Ο χρόνος μόνο θα απαντήσει στα ερωτήματα και στα σχόλια που γέννησε το σύμβολο του νεοϊδρυθέντος Κινήματος Αλλαγής. Ο ίδιος θα κρίνει, επίσης, την οργανωτική αντοχή, αλλά και την πολιτική εμβέλεια του εγχειρήματος. Για την ώρα, πάντως, οι εντυπώσεις για το πρώτο επικρατούν των βεβαιοτήτων για τις δεύτερες.

Θα ήταν ίσως άδικη, μάλλον άκαιρη και σίγουρα μεμψίμοιρη η απαίτηση να ανατείλει, αίφνης, πίσω από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας το καινούργιο αστέρι της Σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό παραμένει άφαντο στην Ελλάδα και τυλιγμένο από νέφη στην υπόλοιπη Ευρώπη. Άτοπη θα ήταν, όμως, και η προσδοκία να γεννηθεί, μέσα σε ένα διήμερο, η παράταξη-μοντέλο που κάποιοι αναζητούν. Ένας σχηματισμός που βρήκε πρώτα αρχηγό και μετά ταυτότητα και 2.000 διορισμένοι σύνεδροι με ηγεσία που διαμορφώνεται με ποσοστώσεις, προφανώς και δεν συγκροτούν αυτό που έλειπε από το κομματικό μας φάσμα.

Ο αισιόδοξος αναλυτής θα αντέτεινε, βεβαίως, ότι το ΚΙΝ.ΑΛ προέκυψε σε συνθήκες άμυνας ενός χώρου πολιορκημένου από τον ΣΥΡΙΖΑ, που αναζητά συμμάχους-σωσίβια, αλλά και από τη Ν.Δ., που επιχειρεί να διευρύνει την επιρροή της πέραν των παλαιών oρίων της. Δικαιολογούνται, συνεπώς, τα άλματα που έγιναν στην πολιτική λογική, όπως και κάποιες σοβαρές εκπτώσεις στις δημοκρατικές ευαισθησίες. Πρώτιστο καθήκον του Κινήματος Αλλαγής ήταν η ταχεία γεφύρωση των συγγενών «συνιστωσών» του, η συν-λειτουργία τους ως νέου αθροίσματος και μεγέθους, οι πρώτες κοινές θέσεις. Και όλα αυτά επιτεύχθηκαν, έστω και δύσκολα…

Από την πλευρά του, ο απαισιόδοξος παρατηρητής θα σημείωνε ότι ακριβώς οι πιεστικές συνθήκες γρήγορης και πρόχειρης σύμπραξης είναι που ενέχουν τον ιό μιας πιθανής αποτυχίας. Ότι τα πολιτικά ρεύματα δεν γεννιούνται από σπασμωδικές κινήσεις αυτοπροστασίας των πρωταγωνιστών τους, αλλά από εγερτήρια ζητούμενα των πολιτών. Ότι αποκτούν θέσεις μέσω κοινών ερμηνευτικών εργαλείων της πραγματικότητας, αλλά και διαφορετικών οπτικών, που συζητούνται εξαντλητικά. Και ότι η οργανωτική τους διάταξη αποκρυσταλλώνεται, τελικά, στο σημείο συνάντησης της εσωτερικής δημοκρατίας με την αποφασιστική δράση στην καθημερινή ζωή.

Ο ψύχραιμος σχολιαστής, τέλος, θα έπαιρνε διστακτικά τη σκυτάλη, μόνο και μόνο για να χαρακτηρίσει, απλώς, «στοίχημα ανοιχτό» την προσπάθεια του Κινήματος Αλλαγής. Γιατί κι αυτός θα αναγνώριζε τη σημασία μιας τρίτης πολιτικής ομπρέλας, μακριά από τα δύο μεγάλα στέγαστρα της εποχής. Αλλά, ταυτόχρονα, θα αναρωτιόταν και για το εύρος της σκιάς της, καθώς ο πυρακτωμένος ήλιος της εξουσίας θα μετακινείται διαρκώς στην τροχιά του -πότε ελκύοντας με τη ζέστη του και πότε απειλώντας με τα εγκαύματά του. Προς τα πού θα στρεφόταν, άραγε, κάθε φορά, η κεντροαριστερή τέντα; Ποιος θα κουνούσε το κοντάρι της; Θα έμεναν όλοι από κάτω της σε κάθε φάση; Και πόσο σταθερή θα ήταν η βάση της στην άμμο της πολιτικής συνέπειας;

Προσωπικά δεν συμμερίζομαι καμία από τις παραπάνω απόψεις. Εγώ είδα στο Σ.Ε.Φ φίλους, που πήγαν εκεί για να φωνάξουν πως θέλουν να υπάρξουν γιατί, απλούστατα, …δειλιάζουν να αλλάξουν! Διέκρινα το ΠΑΣΟΚ να κινεί τα νήματα, αφήνοντας κάτι και στους συνεργάτες του. Διασπασμένοι, ωστόσο, όλοι τους: Γεννηματικοί, Παπανδρεϊκοί ή Βενιζελικοί οι μεν, εκσυγχρονιστές και μοντερνιστές οι δεύτεροι. Να ανταγωνίζονται πότε με χειροκροτήματα στην αίθουσα και πότε με βρισιές στο διαδίκτυο. Και να καταθέτουν «καινοτόμες» ιδέες όπως …οι 151 υποχρεωτικά γυναίκες-βουλευτές, αλλά να υποδέχονται με πλήθος χασμουρητών μία ομιλία για την 4η βιομηχανική επανάσταση, τα προβλήματα της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και τις αλλαγές στον πλανήτη…

Διαφωνώντας, τέλος, και με το λυρικό ύφος των προηγούμενων σχολιαστών, τολμώ να διατυπώσω αναιδώς τη δική μου εντύπωση: το ιδρυτικό συνέδριο του ΚΙΝ.ΑΛ δεν πέτυχε, διότι δεν πήρε σαφή θέση απέναντι στο κεντρικό δίλημμα της χώρας. Και δεν το έπραξε επειδή αν το τολμούσε, τότε δεν θα είχε λόγο να συγκληθεί, τουλάχιστον έτσι όπως το θέλησαν οι πρωτομάστορές του. Γιατί το κεντρικό ερώτημα των Ελλήνων είναι, σήμερα, αν θα φύγει ή αν κάπως συντηρηθεί η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ! Με άλλα λόγια, το μετωπικό ερώτημα για τους κεντροαριστερούς επανέρχεται, όπως και άλλες φορές στο παρελθόν: με ποιους θα πάν, και ποιους θα αφήσουν! Μέχρι να απαντηθεί, λοιπόν, ας συζητάμε …για το λογότυπο. Εσείς τι λέτε; Είναι λουλούδι ή προπέλα;

------

Στην ιστοσελίδα μας φιλοξενούνται όλες οι απόψεις που σέβονται τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολιτισμό και την αισθητική. Οι γνώμες των αρθρογράφων είναι ενυπόγραφες και προσωπικές και δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την άποψη του TheToc.gr.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr