Μια Σχεδία και τα σχέδια για το 2018

Είμαι τακτικός αγοραστής του περιοδικού Σχεδία. Με είχε ενθουσιάσει η ιδέα όταν είδα το The big issue στους δρόμους του Λονδίνου, πριν από 20 χρόνια. Τότε στην Ελλάδα δεν είχαμε ακόμα άστεγους.

Όταν διογκώθηκε το πρόβλημα και ξεκίνησε η αντίστοιχη έκδοση στην Αθήνα το θεώρησα σημαντική εξέλιξη, καθώς έδινε διέξοδο σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη πολλαπλής στήριξης.

Δεν το διαβάζω πάντα, αλλά κάθε μήνα το αγοράζω. Όχι σαν μια «μηχανική αγορά», ούτε ως ηθική υποχρέωση, αλλά ως κάτι σαφώς σημαντικότερο, προσωπικό και ιδιαίτερο. Ο λόγος είναι μια από τις κυρίες που το πουλούν.

Την είδα πρώτη φορά βγαίνοντας από το σταθμό του Μεγάρου Μουσικής. Είχε κυκλοφορήσει η καινούργια έκδοση, αλλά εγώ βιαζόμουν – σχεδόν έτρεχα- να προλάβω μια σύσκεψη. Περνώντας δίπλα της, όμως, μου έκανε εντύπωση όταν την άκουσα να έχει πιάσει μια πολύ εγκάρδια κουβέντα με μια αναγνώστρια. Είχε κάτι ιδιαίτερο ο θερμός τόνος στη φωνή της. Εξέπεμπε μια «ταλαιπωρημένη, γνήσια αγάπη». Τελικά κοντοστάθηκα, γύρισα πίσω και αγόρασα το περιοδικό. Με γέμισε ευχές και θετική ενέργεια (τόση, που πρόλαβα και τη σύσκεψή μου).

Μερικούς μήνες μετά, έτυχε να την ξαναβρώ μια βροχερή μέρα και μου έδωσε το περιοδικό μέσα μια διαφάνεια. Όταν πήγα να της επιστρέψω τη διαφάνεια, συνυπολογίζοντας ότι περιόριζε το ήδη μικρό κέρδος της από την πώληση, επέμεινε να την κρατήσω «για να μη βραχεί και χαλάσει το περιοδικό».

Σκέφτηκα ότι λίγοι άνθρωποι στον χώρο των πωλήσεων ή του marketing έχουν τόση πίστη και αφοσίωση στο προϊόν τους. Ήταν σαφές ότι το ενδιαφέρον της και η συνολική της στάση έκρυβε κάτι πολύ παραπάνω από την αρχή του after sale service.

Μπήκα στην ιστοσελίδα της Σχεδίας και διάβασα ένα κείμενο αυτοπαρουσίασής της. Μόνο μια παράγραφος από τη ζωή της είναι για τους περισσότερους ένας Γολγοθάς ανυπέρβλητων προβλημάτων.

Λίγο πριν την Πρωτοχρονιά, τη βρήκα πάλι στο Μέγαρο Μουσικής, με το ίδιο χαμόγελο και την ίδια ζέση. Αφού μου ευχήθηκε για τη νέα χρονιά να έχω «υγεία, που είναι το βασικότερο και όλα τα άλλα φτιάχνονται» συνέχισε: «Μην παραλείψετε να διαβάσετε τη συνέντευξη που μας έδωσε ο Πατριάρχης. Είναι και συνδρομητής μας. Μας στηρίζει. Διαβάστε τον. Θα αγαλλιάσει η ψυχή σας με τα λόγια του».

Δεν ήταν μια τακτική πώλησης, για να μου προβάλει το περιοδικό. Το είχα ήδη αγοράσει. Ούτε ήταν μια τυπική κουβέντα, άνευ ουσίας. Πραγματικά εννοούσε όσα μου είπε. Ήταν ειλικρινής αγάπη για το «προϊόν» της, για το περιεχόμενο, γι’ αυτό που κάνει η ίδια. Πιο πολύ όμως ήταν γνήσιο ενδιαφέρον και πίστη στον άνθρωπο. Θέληση για ζωή. Ελπίδα για την υπέρβαση των δυσκολιών και προσδοκία για το αύριο, για κάτι καλύτερο.

Εκείνη δεν με γνωρίζει, αλλά κάθε φορά που σκέφτομαι την κυρία Δήμητρα, επανατοποθετώ, έστω και για λίγο, τα προβλήματά και τις προτεραιότητες μου σε μια διαφορετική βάση. Και τώρα που σκέφτομαι τους προσωπικούς μου στόχους για τη νέα χρονιά, την έχω στο μυαλό μου, προσπαθώντας να ξεχωρίσω εκείνα που έχουν ουσία από αυτά που απλώς κάνουν θόρυβο στη ζωή μου. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να λέω. Θα δείξει.

------

Στην ιστοσελίδα μας φιλοξενούνται όλες οι απόψεις που σέβονται τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολιτισμό και την αισθητική. Οι γνώμες των αρθρογράφων είναι ενυπόγραφες και προσωπικές και δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την άποψη του TheToc.gr.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr