Θυμάται κανένας από τους συνομήλικούς μου –τους εξήντα και φεύγα- την ταινία "Μια ξεχωριστή μέρα"; Ήταν μια πολυβραβευμένη ιταλοκαναδική παραγωγή του 1977, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Έττορε Σκόλα, με πρωταγωνιστές τη Σοφία Λόρεν (ως Αντονιέτα) και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι (ως Γκαμπριέλε). Η Wikipedia μάς υπενθυμίζει την πλοκή της: "Στις 6 Μαΐου 1938 ο Χίτλερ επισκέπτεται την φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Ρώμης ετοιμάζεται για να πάει στην εκδήλωση που έχει οργανωθεί προς τιμήν του.
Η Αντονιέτα, μια όμορφη νοικοκυρά, σύζυγος του Εμανουέλε, ενός άνδρα με φασιστικές πεποιθήσεις και μητέρα έξι κακομαθημένων παιδιών, ετοιμάζει σύζυγο και παιδιά για την παρέλαση και μένει στο σπίτι για να το τακτοποιήσει. Στην άδεια πλέον πολυκατοικία στην οποία μένει, βρίσκεται και άλλος ένας ένοικος, ο δημοσιογράφος Γκαμπριέλε, που είναι ομοφυλόφιλος, μάχεται ενάντια στον φασισμό. Κάποια στιγμή ο παπαγάλος της Αντονιέτα το σκάει και πηγαίνει και κάθεται δίπλα από το πρεβάζι του παραθύρου του Γκαμπριέλε. Το περιστατικό αυτό αποτελεί την αιτία για την οποία ο Γκαμπριέλε και η Αντονιέτα γνωρίζονται και περνάνε ολόκληρη τη μέρα μαζί.
Οι δυο αυτοί άγνωστοι μέχρι πρότινος άνθρωποι πρόκειται να ανοίξουν τις καρδιές τους ο ένας στον άλλον και να εξομολογηθούν πράγματα που δεν έχουν αποκαλύψει σε κανέναν. Όταν η μέρα τελειώσει όμως οι δυο θα πρέπει να αποχωριστούν, ο Γκαμπριέλε θα συλληφθεί για τη δράση του κατά του φασισμού κι η Αντονιέτα θα πρέπει να συνεχίσει να υπακούει τις διαταγές του συζύγου της".
Είχα δει αυτήν την ταινία όταν ήμουν δεκαοκτώ χρονών, κατά την πρώτη της προβολή στους κινηματογράφους, και ακόμη και σήμερα αναρωτιέμαι γιατί εγχαράχτηκε τόσο έντονα στη μνήμη μου. Θέλω να πω, η ταινία είχε προσόντα που δεν εκτιμώνται εύκολα από τους δεκαοκτάχρονους κάθε εποχής, ενώ από την άλλη και τα μειονεκτήματά της δεν μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα: η πλοκή της ήταν λυμφατική, στατική, περισσότερο σαν κινηματογραφημένη "θεατρική παράσταση" παρά σαν αυθεντικός κινηματογράφος.
Πρωταγωνιστούσαν δύο λαμπεροί αστέρες του ιταλικού σινεμά, καμία αντίρρηση, αλλά ήταν
αστέρες μιας άλλης γενιάς και μιας άλλης δεκαετίας και, το χειρότερο, ερμήνευαν "κόντρα ρόλους" σε σχέση με τα "στερεότυπα", με τα οποία τους είχαμε συνδυάσει μέχρι τότε: η "σεξοβόμβα" Σοφία Λόρεν καταπίεζε τον πηγαίο αισθησιασμό της ως "ταλαιπωρημένη νοικοκυρά" και τον άφηνε σίγουρα ανεπίδοτο απέναντι στον "ομοφυλόφιλο" Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, που και αυτός με τη σειρά του είχε συναρμόσει την παρουσία του στο κινηματογραφικό μας υποσυνείδητο με ρόλους ακαταμάχητου "γυναικοκατακτητή".
Απεναντίας εδώ βλέπαμε δύο "περιθωριακούς" που σε μια μέρα γιορτής δεν έβρισκαν κανένα λόγο για να γιορτάσουν, που κανονικά θα έπρεπε να είναι αμφότεροι βυθισμένοι στην πιο μαύρη κατάθλιψη –και όμως, ιδού το "θαύμα" του Σκόλα: αντιμετώπιζαν την όλη ζοφερή κατάσταση με πικρό χιούμορ, με ένα είδος "ηρωικού μηδενισμού" (αδιαπραγμάτευτα μαχόμενου, ακόμη και αν είναι προκαταβολικά καταδικασμένος) που τότε –το 1977- όπως και σήμερα ήταν και είναι πολύ του γούστου μου.
Σήμερα, 24 Νοεμβρίου του 2025, ημέρα Δευτέρα, είναι και πάλι μια "ξεχωριστή μέρα". Τουλάχιστον έτσι την εισπράττω προσωπικά, ως "περιθωριακό" alter ego της "Αντιονέτα" και του "Γκαμπριέλε" σε κοινή συσκευασία, παρά τις επιμέρους διαφορές με την οικογενειακή
κατάσταση της πρώτης και τον σεξουαλικό προσανατολισμό του δεύτερου. Σήμερα δεν υποδεχόμαστε με βάγια και ωσαννά στην Αθήνα καμία ρεπλίκα του Χίτλερ (ούτε καν τον Πούτιν που, παρά τις "πλάτες" του Τραμπ, δεν έχει καταφέρει να λυγίσει ακόμη την αντίσταση της Ουκρανίας) αλλά, τηρουμένων πάντα των ιστορικών αναλογιών, γιορτάζουμε μια περήφανη νίκη του ανορθολογισμού επί του ορθολογισμού ή του σκοταδισμού επί του διαφωτισμού, εάν προτιμάτε.
Στο Christmas Theater, σήμερα το βράδυ, είμαστε όλοι καλεσμένοι για να γιορτάσουμε την πρωτοφανή τηλεοπτική επιτυχία της σειράς "Άγιος Παϊσιος – Από τα Φάρασα στον Ουρανό". Με την υπογραφή –λέγε με και "ξέπλυμα"- ενός από τα μεγαλύτερα "κοσμικά" τηλεοπτικά κανάλια της χώρας, του Mega, καλούμαστε να γιορτάσουμε την αβρόχοις ποσίν "αναβάπτιση" ενός "θρησκευτικού παραμυθιού νηπιακής κατήχησης" σε "ιστορική/βιογραφική σειρά" και να παρακολουθήσουμε μια συρραφή, όχι μονάχα των "θαυμάτων" που… απολαύσαμε κατά την πρώτη προβολή (πολλαπλασιασμό τσιμέντων σε οικοδομή με θεία παρέμβαση, άγριες αρκούδες στέκονται σούζα μπροστά στον καλοκάγαθο καλόγερο, μαχητές Σαολίν που σπάνε πέτρες με το βλέμμα αλλά τους εξουδετερώνει με την τηλεπαθητική του υπερδύναμη, αυτόματη κατόπιν παραγγελίας θεραπεία καρκινοπαθών, φίδια υπάκουα σαν κουτάβια, τον Ναζωραίο αυτοπροσώπως να ξεφτιλίζει εκείνον τον τσαρλατάνο τον Δαρβίνο, τον Διάβολο σε απευθείας σύνδεση κ.ο.κ.), αλλά και "θαύματα" που κόπηκαν στο μοντάζ, ίσως επειδή κρίθηκε –κακώς, κάκιστα- ότι αποκλείεται τα αμνοερίφια να τα καταπιούν αμάσητα. Ναι.
Είναι μια γιορτή για όσους επιθυμούν διακαώς να ζήσουν "απαλλαγμένοι από τις συμφορές της νοημοσύνης". Δεν είναι μια γιορτή για την "Αντιονέτα" και τον "Γκαμπριέλε".
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr