Να δημιουργείς γεγονότα....

Στις 16 Νοεμβρίου 1953, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως Υπουργός Δημοσίων Έργων, κατέβηκε στην οδό Πατησίων, έβγαλε σακάκι και γραβάτα, σήκωσε τα μανίκια, άρπαξε μια αξίνα και -τιθέμενος επικεφαλής συνεργείου εργατών- άρχισε να ξηλώνει τις ράγες του τραμ, το οποίο διέσχιζε την πρωτεύουσα. Επρόκειτο για μια κίνηση υψηλής συμβολικής σημασίας. Δραματοποιούσε την προσωπική του σύγκρουση με τη βρετανική εταιρεία, η οποία εκμεταλλευόταν τους αθηναϊκούς τροχιόδρομους. Εμπέδωνε το προφίλ τού πολιτικού όχι της παρόλας μα τής πράξης που επεδίωκε για τον εαυτό του. Αποτελούσε παρακαταθήκη πολύτιμη οψέποτε θα προέκυπτε ζήτημα διαδοχής τού πρωθυπουργού Αλέξανδρου Παπάγου.

Πράγματι -όταν δύο χρόνια αργότερα- ο Παπάγος εξέλιπε, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλαβε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Η αντιπολίτευση τον κατηγόρησε σαν δοτό των Ανακτόρων ή και των Αμερικάνων. Ο Καραμανλής ωστόσο θα αποδείκνυε διαρκώς το τσαγανό του.

Η σκιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως εμβληματικού "doer” πέφτει βαριά στους πολιτικούς των επόμενων γενεών κάθε παράταξης. Όλοι επεδίωξαν και επιδιώκουν να συνδέσουν το όνομά τους με μία τουλάχιστον ιστορικής σημασίας πρωτοβουλία. Δεν αναφέρομαι μονάχα στους πρωθυπουργούς. Μα και σε εκείνους που ασκούν εξουσία σε μικρότερη κλίμακα.

Ο Στέφανος Μάνος το 1978 έφτιαξε τους πρώτους πεζόδρομους, τη Βουκουρεστίου και τη Βαλαωρίτου – αντιμετωπίζοντας θύελλα αντιδράσεων και μέσα στη "Νέα Δημοκρατία". Ο Μιλτιάδης Έβερτ -ως Δήμαρχος Αθηναίων το 1986- ίδρυσε τον 9.84, τον ραδιοσταθμό που έσπασε το κρατικό μονοπώλιο. Ο Γεράσιμος Αρσένης, η Μαριέττα Γιαννάκου, η Άννα Διαμαντοπούλου αγωνίστηκαν να αναμορφώσουν την εκπαίδευση, συγκρούστηκαν με συντεχνίες και κατεστημένες προλήψεις, κινδύνεψαν να συντριβούν πολιτικά. Η μεταρρύθμιση του Αρσένη μπορεί να εξανεμίστηκε, ευεργέτησε ωστόσο έναν τουλάχιστον μαθητή. Τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος κραυγάζοντας "κάτσε καλά, Γεράσιμε!" άρχισε να γίνεται γνωστός. Αυτά είναι τα ευτράπελα της Ιστορίας…

Πέρα από την πολιτική, στη ζωή, καθένας μας λαχταρά και επιδιώκει όχι να αντιμετωπίζει αλλά να δημιουργεί γεγονότα. Να κρατά γερά το πηδάλιο και να το στρέφει όπου επιθυμεί ο ίδιος δίχως να πειθαναγκάζεται από την ανάγκη, χωρίς να αρκείται στο μη χείρον. Καθένας μας διαπνέεται από την απολύτως νόμιμη φιλοδοξία να τον φωτίζει ο ήλιος και όχι η λάμψη των κεραυνών.

Μέσα σε μια σφοδρότατη προσωπική θύελλα, η οποία άγγιξε κάθε Έλληνα, πρωτοφωτίστηκε το πρόσωπο του Κώστα Μπακογιάννη. Ήταν μόλις έντεκα χρονών, στεκόταν προσοχή εμπρός στο φέρετρο του πατέρα του. Τη στυγερή δολοφονία την είχε ακούσει στο ραδιόφωνο μέσα στο πούλμαν που τον πήγαινε στο σχολείο. Δεν θα αποτελούσε παράδοξο εάν βδελυσσόταν μια για πάντα την πολιτική.

Ο Κώστας Μπακογιάννης αντιθέτως αναμίχθηκε νεότατος στα κοινά. Οικογενειακή επιταγή; Προσωπικό ταμπεραμέντο; Ο ψυχαναλυτής του -εάν έχει- δεν θα μπορεί να αποφανθεί με βεβαιότητα.

Την εκλογή του ως δημάρχου Καρπενησίου σε ηλικία τριαντατριών χρονών θα την αφιέρωσε αναμφίβολα στη μνήμη τού Παύλου Μπακογιάννη. Το επόμενο σκαλοπάτι, η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, σήμαινε άραγε ότι είχε ερωτευτεί μέχρις αφοσίωσης την τοπική αυτοδιοίκηση; Σίγουρα τον προφύλαξε από το δηλητηριώδες κλίμα που επικρατούσε το 2014 στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ούτε ο Σύριζα στην πιο εχθροπαθή του φάση δεν επιτέθηκε ποτέ με σφοδρότητα στον Κώστα Μπακογιάννη. Συνέβαλαν ασφαλώς κάποιες συμβολικές χειρονομίες του προς την ευρύτερη -και ιστορικότερη- Αριστερά.

Ο Μπακογιάννης, παρά την κομματική του προέλευση, δεν λογιζόταν ως πούρος Δεξιός. Κάποιοι μάλιστα δημοσιολογούντες, οι οποίοι αρέσκονται να παριστάνουν τους ψύχραιμους και τους αντικειμενικούς, δαιμονοποιούσαν μεν την άνοδο της "Νέας Δημοκρατίας" στην κυβερνητική εξουσία, αποδέχονταν δε ασμένως την προοπτική του Κώστα Μπακογιάννη. "Ας χάσει τώρα ο Κυριάκος, ας ξαναβγεί οριακά έστω ο Σύριζα, και στο τέλος της επόμενης τετραετίας δεν θα μάς χάλαγε να δούμε πρωθυπουργό τον Μπακογιάννη…" Όχι απλώς το έλεγαν στις παρέες την άνοιξη του 2019. Το έγραφαν κιόλας.

Ο Μπακογιάννης, προς τιμήν του, δεν παρασύρθηκε από τις σειρήνες. Αντί για μία θέση στη Βουλή (η οποία θα τον καθιστούσε ενδεχομένως χρυσή εφεδρεία, αν και θα ήταν παγκόσμιος αναχρονισμός να διαδεχθεί ο ανηψιός τον θείο) διεκδίκησε τον Δήμο Αθηναίων. Και τον κέρδισε. Με χαρακτηριστική άνεση. Το 65,25% με το οποίο εξελέγη συνιστά συντριπτικό ποσοστό.

Προφανώς στον Κώστα Μπακογιάννη δεν θα αρκούσε να δημαρχεύσει κατά τον ήπιο τρόπο του Γιώργου Καμίνη, ο οποίος έσωσε τον Δήμο από τη χρεοκοπία και αντιμετώπισε παλικαρίσια τη "Χρυσή Αυγή", δεν κληροδότησε όμως στην Αθήνα εντυπωσιακά έργα. Ούτε βεβαίως σαν τον Νικήτα Κακλαμάνη, που όσοι τον θυμούνται ως πρώτο πολίτη της πρωτεύουσας τον έχουν συνδέσει με την αποψίλωση ενός πάρκου στην Κυψέλη, τον αποκαλούν ακόμα χλευαστικά Ομέρ-Πριόνη… Ο Μπακογιάννης -δεν το έκρυψε ποτέ- επιδιώκει να αφήσει βαθύ ίχνος στη πόλη. Και καλά κάνει.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ταξίδευε -λένε- ανά την Ελλάδα και όπου έβλεπε κάποια ειδυλλιακή παραλία, διέταζε να θεμελιωθεί ένα "Ξενία" του Εθνικού Οργανισμού Τουρισμού. Η πρωθυπουργική βούληση αρκούσε για να ξεκινήσουν οι μπουλντόζες. Εάν ο Καραμανλής αποφάσιζε -κατά την πρώτη τουλάχιστον οκταετία του- να αναμορφώσει την Πλατεία Ομονοίας, να την προικίσει με ένα ωραίο συντριβάνι, ουδείς θα διανοούνταν να ψελλίσει αντίρρηση.

Οι καιροί έχουν αλλάξει. Επί το χρονοβόρο. Αλλά και επί το δημοκρατικότερο. Με το "Μεγάλο" του "Περίπατο", που ανακοίνωσε και υλοποίησε μέσα σε χρόνο ρεκόρ, ο Κώστας Μπακογιάννης αιφνιδίασε τους κατοίκους της Μητροπολιτικής Αθήνας. Δεν τούς άφησε περιθώριο για δημόσια διαβούλευση, για γκρίνια έστω, για έωλες ενδεχομένως ενστάσεις. Τους κατέλαβε εξαπίνης. Ζήλεψε άραγε την επιτάχυνση τής ψηφιοποίησης του κράτους που πιστώνεται ο Κυριάκος Πιερρακάκης; Η ψηφιοποίηση όμως βελτίωσε την καθημερινότητα των πολιτών. Ο "Μεγάλος Περίπατος" τη δυσκολεύει σε καιρό πανδημίας. Όταν τους συστήνεται να αποφεύγουν τη χρήση των μαζικών μέσων μεταφοράς, πώς είναι δυνατόν να δυσχεραίνεται η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στο κέντρο της πρωτεύουσας;

Συνδέει ο Κώστας Μπακογιάννης τον "Μεγάλο Περίπατο" με το Ελληνικό. "Υπάρχει κίνδυνος" προειδοποιεί "εάν το κέντρο της Αθήνας δεν εξωραϊστεί, να καταντήσει η πίσω αυλή της παραλίας…" Πιθανόν να έχει δίκιο. Δεν μπορούσε -αναρωτιέμαι- να περιμένει λίγους μήνες, ώσπου να εκδηλωθεί το δεύτερο κύμα του κορονοϊού; Και μόλις θα αρχίζαμε να επιστρέφουμε στην κανονικότητα, τότε να εφάρμοζε το σχέδιό του.

Είναι ωραίο να δημιουργείς γεγονότα. Η δράση γοητεύει απείρως περισσότερο από την αντίδραση, η επίθεση από την άμυνα. Η πραγματικότητα εντούτοις, εάν την αγνοείς, σε εκδικείται.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Πηγή: Capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr