O δύσκολος Χειμώνας του ’22

Πέρυσι τέτοια περίοδο ανησυχούσαμε για το τελευταίο κύμα της πανδημίας, αλλά είμαστε βέβαιοι πως έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.

Την ίδια περίοδο, άπαντες οι ειδικοί μας διαβεβαίωναν πως η άνοδος των ενεργειακών τιμών και ο πληθωρισμός θα ήταν προσωρινός. Μας έλεγαν πως μέχρι τα Χριστούγεννα η διεθνής οικονομία θα είχε επανέλθει στην προτεραία "νιρβάνα" των αρνητικών επιτοκίων…

Φέτος, η βασική εκτίμηση των ειδικών είναι πως η πανδημία δεν έχει τελειώσει και το ενδεχόμενο να έχουμε μια αναζωπύρωση ή κάποια μετάλλαξη που θα επιδεινώσει τη κατάσταση δεν είναι αμελητέο…

Το 2022 βιώνουμε ένα πόλεμο στην Ευρώπη, κάτι που έμοιαζε αδιανόητο πέρυσι. Επίσης, ζούμε ένα πληθωριστικό σοκ και αυξήσεις επιτοκίων που γίνονται όλο και περισσότερο επιθετικές.

Το ενδεχόμενο να ζήσουμε έναν χειμώνα κλεισμένοι στα σπίτια λόγω μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης, με δελτίο στη θέρμανση, διακοπές στο ηλεκτρικό και χωρίς την πολυτέλεια της διατροφής με ντελίβερι, δεν φαντάζει απίθανο για πολλές χώρες της Ευρώπης.

Το καλοκαίρι που πέρασε ζήσαμε την αδιανόητη κατάσταση της ξηρασίας στην Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη, με τα περισσότερα από τα μεγάλα ποτάμια να μοιάζουν με αποξηραμένες κοίτες νερόλακκων της Αφρικής.

Στη θαλάσσια ζώνη μεταξύ Κίνας και Ταιβάν η κατάσταση είναι περισσότερο εύφλεκτη από ποτέ. Οι μεγάλες εταιρείες ανάπτυξης μικροεπεξεργαστών της Δύσης που είχαν αναθέσει την κατασκευή των προϊόντων στην Ταιβάν και τη Νότια Κορέα αναδιατάσσουν τις εφοδιαστικές τους αλυσίδες, μεταφέροντας την παραγωγή στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

Στην καθ’ ημάς Ανατολή, η Τουρκία του Ερντογάν απειλεί πλέον ανοιχτά καθημερινά την Ελλάδα με φρασεολογία και επιχειρήματα ακροδεξιού γκρουπούσκουλου.

Η κατάσταση μοιάζει ιδιαίτερα κρίσιμη και τούτο έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται πλέον διεθνώς, με βάση τα δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου.

Υπάρχει μια αίσθηση πολλαπλών και συνεχόμενων κρίσεων αυτήν την περίοδο. Κάτι που αυξάνει τη νευρικότητα και πολλαπλασιάζει τους κινδύνους μιας γενικότερης ανάφλεξης.

Έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο ανατροπών και ανακατατάξεων η οποία θα έχει μεγάλη χρονική διάρκεια και θα αλλάξει την ζωή μας, τον κόσμο και όσα πιστεύουμε γι’ αυτόν…

Περίοδοι ανατροπών και ανακατατάξεων έχουν υπάρξει πολλοί στην ιστορία αλλά η σημερινή είναι εντελώς διαφορετική. Ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι στη Δύση δεν είναι τόσο "καλομαθημένοι" από άποψη υλικής ευημερίας και τόσο "κακομαθημένοι" από άποψη συναισθηματικής και πολιτικής ωριμότητας…

Θα 'χει μεγάλο ενδιαφέρον σε έναν χρόνο από σήμερα να κάνουμε έναν απολογισμό της περιόδου των 12 μηνών που ακολουθούν.

Εκ των έσω…

Αξιότιμε κ. Στούπα,

Ορμώμενος από το άρθρο σας 8/9/22... Δεν βλέπω παρά την αρχέγονη ορμή για διορισμούς…" και τον εκτενή λόγο σας περί πανεπιστημιακής αστυνομίας... ως ΠΕ διοικητικού σε ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας θα ήθελα να συνεισφέρω με τον λόγο μου στην κατάσταση που περιγράφετε, "εκ των έσω".

Από μαθητούδι της μπλε ποδιάς του λευκού γιακά και του χάρακα στην παλάμη ως μέσο πειθαρχίας θυμάμαι στα ξύλινα θρανία της δεκαετίας του '70 τη μορφή του "επιστάτη" που "ανοίγει-κλείνει" τη θύρα του σχολείου και επίβλεπε ως άγρυπνος φύλακας τα πάντα στο προαύλιο και πέριξ αυτού. Ένιωθα ασφαλής. Περνώντας από το ελληνικό πανεπιστήμιο τέσσερα ανέμελα, με τεράστια κενά ανώφελων απεργιών, θα έλεγα χρόνια, βρέθηκα τη δεκαετία του '90, μετά τον στρατό, με υποτροφίες -παιδί φτωχής, πολύτεκνης οικογένειας βλέπετε- δύο φορές στη γηραιά Αλβιώνα και σε δύο διαφορετικά πανεπιστήμια, σε Αγγλία και Σκωτία, γνωρίζοντας επί 8 χρόνια τον τρόπο διοικητικής και ακαδημαϊκής λειτουργίας τους, των κανονισμών, των πολιτικών και διαδικασιών αυτών σε όλα τα επίπεδα. Λόγω της φύσης της εργασίας στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο τυχαίνει να επισκέπτομαι σχεδόν όλα τα μεγάλα εθνικά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια αλλά και τα ανατολικά μας, του πρώην σοβιετικού κύκλου, συμπεριλαμβανομένων των πανεπιστημίων της Μόσχας και της Αγίας Πετρούπολης. Μπορώ λοιπόν να έχω άποψη και λόγο ως φοιτητής, ως μεταπτυχιακός και τώρα ως εργαζόμενος στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο.

Δυστυχώς, το χάος που επικρατεί στα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια δεν έχει προηγούμενο, στην Ευρώπη τουλάχιστον, και δεν μπορώ να βρω ένα πανεπιστήμιο της αλλοδαπής σε ΕΥΡΩΠΗ, ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ, ΕΥΞΕΙΝΟ ΠΟΝΤΟ και ΡΩΣΙΑ που να είχε την ίδια ανωμαλία, ιδιομορφία και διαστροφή σε σχέση με αυτό στο οποίο εργάζομαι τώρα και ειδικά σε ό,τι είχε σχέση με την ασφάλεια και φοιτητές, καθηγητές και διοικητικό προσωπικό και πρόσβαση σε αυτό. Προσωπικά νιώθω στο πανεπιστήμιο ανασφαλής, και βαθιά απογοητευμένος από την κατάσταση αυτή και επίσης πιστεύω ότι ζημιώνομαι ως βαριά φορολογούμενος πολίτης. Δεν δύναται φοιτητές να έχουν αντικλείδια και πρόσβαση σε κρίσιμες πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις, να κλέβουν αντικείμενα, να καταστρέφουν εξοπλισμό και δημόσιες εγκαταστάσεις και να εκβιάζουν και να απειλούν. Ως πατέρας προσανατολίζομαι να δώσω την ευκαιρία στο παιδί μου να σπουδάσει και να βρει τον δρόμο του σε ένα πανεπιστήμιο πολιτισμένης ευρωπαϊκής χώρας, με φθηνότερο υπολογιζόμενο κόστος για τον οικογενειακό προϋπολογισμό και ολοκλήρωση σπουδών σε 4 έτη και όχι σε 6 και 8 σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο όπου οι απεργίες μπλοκάρουν τον νέο να σταδιοδρομήσει στην ώρα του.

Η επιστημονική ανάλυση της υπάρχουσας κατάστασης από πολιτική, οικονομική, πολιτιστική και κοινωνική σκοπιά δεν έχει γίνει ορθολογικά από κανένα ενδιαφερόμενο μέλος - μέτοχο της ελληνικής πολιτικής, οικονομικής πολιτιστικής και κοινωνικής ομάδας που διεκδικεί το μερίδιό της στο ελληνικό πανεπιστημιακό γίγνεσθαι.

Προφανώς δεν είμαι ο πλέον ειδικός επιστήμονας, και οι άξιοι πάντα υπάρχουν για να προτείνουν και να δώσουν λύσεις στον πολύπαθο ελληνικό πανεπιστημιακό θεσμό. Απλά τώρα θυμάμαι τα λόγια εκείνου του δασκάλου του δημοτικού, με τον χάρακα έτοιμο στο χέρι, που στο διάλειμμα μονολογούσε συχνά... "το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι". Οι φοιτητές είναι οι τελευταίοι που θα κατηγορούσα... 'Άλλωστε είναι εμφανής στους φοιτητές μας η έλλειψη του πατέρα και το μητρικό μίσος που επηρέασε στην κρίσιμη παιδική ηλικία και την εφηβεία των παιδιών της περασμένης δεκαετίας, που εξηγεί σε εμένα προσωπικά το χάος αυτής της χαμένης δεκαετίας των μαθητών της χιλιετίας, που τώρα βρίσκονται σε ομηρία και απόγνωση στα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια. Ελπίζω στον χρόνο και στο ελεύθερο πνεύμα, κρίση και συνείδηση αυτών των φωτεινών νέων μας, που θα πάρουν μια μέρα το πτυχίο τους και την τύχη της πατρίδας μας στα χέρια τους.

ΠΕ - ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ Μ.Sc MBA

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Σε περίπτωση που τύχει να δημοσιεύσετε τον λόγο και άποψη μου παρακαλώ πολύ όπως διατηρήσετε την πλήρη ανωνυμία μου.

Πηγή: Capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr