1) Ο επόμενος πρωθυπουργός...
Το πλέον σύνηθες σε μια δημοκρατία είναι η εναλλαγή των προσώπων στην εξουσία. Η εναλλαγή κομμάτων και προσώπων περιορίζει τα καθεστωτικά φαινόμενα, τη στασιμότητα και καθιστά το σύστημα περισσότερο αξιοκρατικό, ευέλικτο και προσαρμόσιμο στις εξελίξεις.
Υπό την έννοια αυτή η εκτίμηση της πρόσφατης αναφοράς του κ. Αλέξη Τσίπρα πως ομιλεί "ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αυριανός Πρωθυπουργός" δεν θα 'πρεπε να προκαλέσει καμιά έκπληξη.
Το συνηθίζουν αυτό οι ηγέτες της αντιπολίτευσης, ενίοτε στα πλαίσια της ενίσχυσης του αυτοτροφοδοτούμενου ρεύματος των υποστηρικτών τους με τους "ακολουθητές". Αυτούς δηλαδή που αισθάνονται ασφαλείς όταν ταυτίζονται με το εκάστοτε κυρίαρχο ρεύμα.
Παρά ταύτα η δήλωση αυτή "ξένισε" όσους παρακολουθούν τις πολιτικές εξελίξεις και "μούδιασε" όσους το 2015 αισθάνονταν πως η χώρα πλέει πλησίστια στα βράχια αλλά και μέρος όσων την οδηγούσαν τότε στα βράχια έχοντας πιστέψει πως: "Θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν", "το μνημόνιο θα τελειώσει με ένα άρθρο και ένα νόμο" και άλλα δημαγωγικά της κατηγορίας πως οι "γάιδαροι έχουν φτερά και πετούν"...
Την περίοδο 2015-19 στο "αντί-Σύριζα" μέτωπο της "κοινής λογικής" και των ευρωπαϊστών προστέθηκε και μια καθόλου ευάριθμη κατηγορία εκπορευόμενη από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, τα μέλη της οποίας είχαν ακολουθήσει το ΟΧΙ για εντελώς διαφορετικούς και αντίθετους μεταξύ τους λόγους η κάθε πλευρά.
Με την "κωλοτούμπα" και την αυτομόληση του κ. Τσίπρα από το ΟΧΙ στο ΝΑΙ το 2015 κατάφερε να αποξενωθεί από μια μεγάλη μερίδα όσων είχαν ψηφήσει ΟΧΙ και να πείσει ελάχιστους για τις ειλικρινείς του προθέσεις, από αυτούς που ψήφισαν ΝΑΙ, πιστεύοντας πως αγωνίζονται υπέρ βωμών και εστιών...
Όλες αυτές οι κατηγορίες μετά το 2015 συνάθροισαν το αποκαλούμενο "αντί-ΣΥΡΙΖΑ" μέτωπο που σχηματικά συσπειρώνει ανομοιογενώς τα δύο τρίτα της κοινωνίας προσθέτοντας δίπλα στους "ακροκεντρώους" όπως τους ονόμαζε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στην εξουσία, τόσο αυτούς που αγωνίζονταν (και αγωνίζονται) να ανοίξουν τα σύνορα προς κάθε κατεύθυνση και όσους αγωνίζονταν να κλείσουν ερμητικά προς κάθε κατεύθυνση.
Όταν έχεις "τσαλαπατήσει" βάναυσα και αλαζονικά τα "ιερά και όσια" των κεντρώων, των κεντροδεξιών, των κεντροαριστερών και όλων των άκρων δεν σου μένουν και πολλές δεξαμενές απ΄ όπου μπορεί να αντλήσεις δυνάμεις, εκμεταλλευόμενος την φθορά της κυβέρνησης.
Αυτή είναι η "παγίδα" στην οποία φαίνεται πως έχει εγκλωβιστεί ο κ. Τσίπρας.
Τούτο καταδεικνύεται τόσο από την πολιτική υπεροχή που εμφανίζει ο αντίπαλός τους, ο κ. Μητσοτάκης, η οποία μέχρι πρόσφατα του εξασφάλιζε ποσοστά υψηλότερα από αυτά που πήρε στις εκλογές, όσο και από το γεγονός πως οι δημοσκοπικές απώλειες που καταγράφει τους τελευταίους μήνες η Ν.Δ. δεν μεταφράζονται σε κέρδη για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι διαπιστώσεις του πολιτικού αναλυτή και εκλογολόγου κ. Ηλία Νικολακόπουλου σε μια πρόσφατη συνέντευξη στην εφημερία "Εποχή" είναι χαρακτηριστικές για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ετοιμάζεται να υποδεχτεί κόσμο ή να προσπαθήσει να μην αποχαιρετήσει: "...Είμαστε συχνά επαναπαυμένοι στο 32% των βουλευτικών εκλογών. Αυτό, όμως, δεν ήταν καθόλου συμπαγές. Ένα μήνα πριν, στις ευρωεκλογές, ήταν μόλις 24% και στις αυτοδιοικητικές εκλογές ήταν σαφώς κάτω από 20%, στην καλύτερη περίπτωση 18%. Άρα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα ετερογενές εκλογικό σώμα, και σε αυτόν τον κόσμο που είναι με το ένα πόδι στον ΣΥΡΙΖΑ και το άλλο εκτός, δεν έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή να ενσωματωθεί…"
Ο ίδιος φαίνεται να θεωρεί σαν πιθανότερο σενάριο ο νικητής των επόμενων εκλογών να κριθεί από αυτόν που θα χάσει τους λιγότερους από αυτούς που τον ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές.
"Είναι μία δύσκολη ισορροπία αυτό που επιχειρεί η ΝΔ. Έχω την αίσθηση ότι φοβάται τα δεξιά της και την αντιεμβολιαστική τάση, αλλά δεν θα έλεγα ότι μετατοπίζεται πιο δεξιά, αυτή τη στιγμή. Τη βλέπω αρκετά συνεπή σε αυτή τη διπλή γραμμή, στο μέτρο που έχουν την αίσθηση ότι αποδίδει, γιατί δημοσκοπικά δεν βλέπουν κατάρρευση, η οποία λογικά θα έπρεπε να υπάρχει.
Η κόπωση που δείχνει ο κόσμος από τη συνέχιση της πανδημίας μπορεί να προκαλέσει αλλαγές στο πολιτικό παιχνίδι;
Δεν είμαι βέβαιος. Αυτό που θεωρώ πιο πιθανό είναι να υπάρξει μία αποσυσπείρωση, δηλαδή να μην εμπιστεύεται πλέον κανείς τα κόμματα. Αυτό δεν ξέρω πού θα οδηγήσει. Ίσως σε μία αύξηση της αποχής"…
Τουτέστιν, αν κάποιος πρέπει να ανησυχεί τον κ. Μητσοτάκη είναι ο Κανένας και το ενδεχόμενο να κάποια στιγμή να γίνει Κάποιος…
Η απειλή...
Ας υποθέσουμε π.χ. πως πάμε σε εκλογές με την εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα οι δημοσκοπήσεις. Αυτές θα γίνουν με απλή αναλογική και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα προκύψει κυβέρνηση. Μετά από μερικές εβδομάδες θα πάμε σε νέες εκλογές με ενισχυμένη αναλογική όπου το πρώτο κόμμα για να έχει 151 βουλευτές θα χρειάζεται περί το 38%, όσο περίπου έλαβε η Ν.Δ. στις τελευταίες εκλογές.
Φαίνεται λοιπόν πολύ πιθανό πως θα υπάρξει ανάγκη για συγκυβέρνηση από τουλάχιστον δύο κόμματα. Τούτο σε μια περίοδο που ο πληθωρισμός διεθνώς θα βρίσκεται σε έξαρση, η ΕΚΤ θα πρέπει να αρχίσει να "σφίγγει τα λουριά" της νομισματικής πολιτικής δεν μοιάζει εύκολη υπόθεση καθώς στις δύσκολες περιόδους ο μικρός εταίρος είθισται να πληρώνει τα "σπασμένα".
2) ΚΚΕ και ΧΑ
Καλημέρα.
Είναι κρίμα να στριμώχνετε το ΚΚΕ στο ίδιο πακέτο με τη ΧΑ.
Θυμίζει τους ρεπουμπλικάνους στις ΗΠΑ που χαρακτηρίζουν κομμουνιστές τους δημοκρατικούς.
Επίσης κάποια ΜΜΕ χαρακτήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ ακροαριστερό.
Αστείο αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αποτυχημένο αντίγραφο του ΠΑΣΟΚ.
ΔΕΝ ψηφίζω ΚΚΕ γιατί παραμένει ξύλινο ανάμεσα σε άλλα.
Η σύγκριση του όμως με τη ναζιστική ΧΑ είναι το λιγότερο ατυχής και άδικη...
Τ.
Απάντηση: Η άποψή μου είναι διαφορετική. Θεωρώ πως το ΚΚ και η ΧΑ βρίσκονται πολύ πιο κοντά απ’ όσο νομίζουν οι ίδιοι και κυρίως απ’ όσο θέλουν να δείχνουν...
Ας πάρουμε μερικές βασικές επιλογές που διαφοροποιούν τους δημοκρατικούς από τους οπαδούς του ολοκληρωτισμού.
α) Δημοκρατία...
Κατ' αρχήν η δημοκρατία που σημαίνει, ατομικά δικαιώματα, ύπαρξη αντιπολίτευσης, ελεύθερες εκλογές, εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία, κοινοβουλευτικός έλεγχος, ελευθεροτυπία, ελευθερία του λόγου κλπ.
Αμφότεροι οι πολιτικοί χώροι θεωρούν το δημοκρατικό πολίτευμα σαν "απάτη" των καπιταλιστών και επιθυμούν να το καταργήσουν όταν αποκτήσουν την εξουσία.
Οι μεν ευαγγελίζονται τη δικτατορία του προλεταριάτου όπου θα κυβερνούν κάποιοι χωρίς έλεγχο στο όνομα του προλεταριάτου και οι δε τη δικτατορία του έθνους όπου θα κυβερνούν κάποιοι καραβανάδες στο όνομα του έθνους...
β) Οικονομία και ρόλος του κράτους και του κόμματος...
Αμφότεροι οι πολιτικοί χώροι αντιστρατεύονται την ελεύθερη αγορά και οικονομία και είναι υπέρ ενός κεντρικού σχεδιασμού όπου τις αποφάσεις θα λαμβάνουν κάποιοι γραφειοκράτες του καθεστώτος δήθεν προς όφελος του προλεταριάτου ή του έθνους...
γ) Θρησκεία...
Οι μεν θέλουν μια κοινωνία όπου θα τιμωρούνται οι άθεοι προκειμένου να εκριζωθούν οι άλλες θρησκείες, η αθεΐα και ο αγνωστικισμός και οι δε θέλουν μια κοινωνία που θα τιμωρούνται οι χριστιανοί ή όσοι ακολουθούν άλλα θρησκεύματα. Πρόκειται για τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος της ανελευθερίας και της καταπίεσης.
Σε μια κοσμική δημοκρατία ο καθένας μπορεί να έχει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις που αρέσκεται αρκεί να μην παρενοχλεί και κυρίως να μη θέλει να τις επιβάλει στους άλλους...
Υπάρχουν και εκατοντάδες άλλα επιχειρήματα μερικά από τα οποία έχει αναλύσει η Χάνα Άρεντ στο βιβλίο της "Η γέννηση του Ολοκληρωτισμού" με κυριότερο την ομοιότητα της οργανωτικής δομής ενός κομμουνιστικού και ενός φασιστικού-ναζιστικού κόμματος. Μια δομή παραστρατιωτικής οργάνωσης που έχει στόχο να καταλάβει την εξουσία και να επιβάλλει δικτατορία εξολοθρεύοντας ηθικά, πολιτικά και βιολογικά όλους τους αντιπάλους...
Τέλος για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφωνώ. Ξεκίνησε σαν αποτυχημένο αντίγραφο του ΚΚ και της ΧΑ με τους οποίους συμμάχησε στο δημοψήφισμα του ΟΧΙ και μετά την "κωλοτούμπα" του 2015 και εξελίσσεται σε αποτυχημένο ΠΑΣΟΚ έχοντας καταφέρει να προσελκύσει μόνο την πτέρυγα του Άκη Τσοχατζόπουλου...
3) Νέο αρνητικό ρεκόρ...
Το βασικό θεμέλιο της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς άρα και του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η αρχή πως τίποτα δεν είναι δωρεάν και πως όλα έχουν ένα κόστος το οποίο ορίζει η προσφορά και ζήτηση.
Με βάση αυτή την αρχή ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά είναι το χρήμα (το κεφάλαιο) το οποίο έχει αξία όταν έχει κόστος.
Οι άνθρωποι αποταμιεύουν και οι τράπεζες τούς πληρώνουν για να εκμεταλλευτούν τις αποταμιεύσεις τους δανείζοντας επιχειρήσεις που δημιουργούν θέσεις εργασίας, πλούτο και πρόοδο...
Όταν με τεχνητές παρεμβάσεις των πολιτικών και των Κεντρικών Τραπεζών που αντί για ανεξάρτητες αποδεικνύονται πειθήνιες τα επιτόκια είναι μηδενικά και αρνητικά σημαίνει πως το χρήμα δεν έχει καμιά αξία...
Τούτο συνεπάγεται πως το πολυτιμότερο εργαλείο της ελεύθερης αγοράς και της δημοκρατίας δεν έχει καμιά αξία. Αυτό δεν προοιωνίζει κάτι καλό προσεχώς...
Στο παρακάτω γράφημα μπορούμε να δούμε το νέο αρνητικό ρεκόρ των γερμανικών 10ετων ομολόγων περί το μείον 5%...
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
