Ο Κασιδιάρης στο Δελφινάριο

Λίγοι γνωρίζουν και ακόμη λιγότεροι θυμούνται ότι το Δελφινάριο έκανε ντεμπούτο στην πιάτσα του Θεάματος κυριολεκτικά ως… Δελφινάριο: μεσούσης της δικτατορίας (1971), επί δημαρχίας Σκυλίτση στον Πειραιά, στήθηκε ως λυόμενο μέσα σε δέκα μέρες προκειμένου να φιλοξενήσει μια ατραξιόν δελφινιών, με πιο διάσημο ανάμεσά τους τον Φλίπερ. Με την πάροδο των ετών ταυτίστηκε με την επιθεώρηση κι έναν από τους πιο δημοφιλείς εκπροσώπους της σήμερα, τον Μάρκο Σεφερλή. Αυτή η ταύτιση πέρασε με τη σειρά της στις καθημερινές μας εκφράσεις και στους πηχυαίους τίτλους των εφημερίδων, με διατυπώσεις του τύπου: "Έκαναν τη Βουλή Δελφινάρι", "Θα πεινάσει ο Σεφερλής" κ.ο.κ.

Είναι αλήθεια πως από όλα τα είδη θεάτρου –το δράμα, την κωμωδία, το μπουλβάρ, τη φάρσα κ.λπ.- οι πολιτευτές μας φλερτάρουν σταθερά και διαχρονικά με την επιθεώρηση. Καμία πολιτική παράταξη δεν στερήθηκε φυσικών "ταλέντων", αλλά εκείνη που πραγματικά ανέδειξε το είδος σε ανώτερη μορφή τέχνης είναι αναμφίβολα η Ακροδεξιά. Μια πρόχειρη εξήγηση για τις υψηλές της επιδόσεις στην επιθεώρηση θα έπρεπε κατ’ αρχάς να αναζητηθεί στην παντελή απουσία επίγνωσης της φαιδρότητας εκ μέρους της. Σπανιότατα οι πολιτευτές της Ακροδεξιάς αντιλαμβάνονται πόσο γελοίοι είναι οι ίδιοι –και αυτή ακριβώς η "άγνοια κινδύνου" τούς καθιστά διπλά γελοίους στα μάτια μας. Έχουν και τα ελαφρυντικά τους, βεβαίως-βεβαίως: απευθύνονται σε ένα εκλογικό ακροατήριο που εκτιμάει τη σπουδαιοφάνεια στη δημόσια συμπεριφορά και την απλοϊκότητα στα ιδεολογικά επιχειρήματα (σε σημείο ηλιθιότητας ενίοτε), ενόσω απεχθάνεται ταυτόχρονα τους εύθραυστους συλλογισμούς και την ειρωνική αμφισημία. Τέτοιο κοινό –για να επιμείνουμε λίγο ακόμη στη θεατρική ορολογία- το κατακτάς μονάχα με "μπαλαφάρες"· με οτιδήποτε πιο εκλεπτυσμένο, πιο σοφιστικέ, δεν το συζητώ, θα σπάσεις τα μούτρα σου.

Ο Ηλίας Κασιδιάρης έδειξε από μικρός ότι διαθέτει τα προσόντα για να επικρατήσει στο χώρο. Με φιζίκ ζεν πρεμιέ και ιδιοσυγκρασία Μπάστερ Κίτον –δεν γελούσε ποτέ με τα αστεία του- ήταν σε θέση να εξελιχθεί σε κωμικό μουσολινικού επιπέδου, αλλά παραγνώρισε ότι το κοινό του δεν ήταν ακόμη "ώριμο" για να αποδεχτεί τόσο ακραία "διαφώτιση"" όσο εκείνη που του πλάσαρε. Βλέπετε, το ακροατήριό του κατάπινε αμάσητες τις "εθνικιστικές" κατασκηνώσεις, όπου ο Κασιδιάρης εκτελούσε χρέη εκπαιδευτή και όπου οι εκπαιδευόμενοι με τις φραπεδιές και τις σαπιοκοιλιές υπέφεραν από ρεύσεις αυριανών ετοιμοπόλεμων Ταγμάτων Εφόδου, αλλά δεν μπορούσε να χωνέψει εξίσου εύκολα ότι ο μικρός Ηλίας (μικρός, με τη διασταλτική σημασία: στην Ελλάδα, ως γνωστόν, ενηλικιωνόμαστε μετά τα σαράντα ή και ποτέ), παραμονές εκλογών του 2012, επέμενε να αρθρογραφεί για τον "μεγάλο κοινωνικό αναμορφωτή" Αδόλφο Χίτλερ και να μοιρολογεί επειδή τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τον κέρδισαν οι Κακοί (το σχετικό άρθρο του πάντοτε διαθέσιμο στο Διαδίκτυο). Ο Κασιδιάρης ουδέποτε αποκήρυξε τη ναζιστική του ιδεολογία· την έθαψε απλώς στον κήπο του αναμένοντας τις "καλύτερες μέρες" για να την ξεθάψει· από αναμονή σε αναμονή, τον πρόφτασε η "μπουζού". Φυλακές Δομοκού. Η σκηνή όπου, μετά το Δελφινάριο, ανεβαίνουν οι πιο πετυχημένες επιθεωρήσεις.

Στις Φυλακές Δομοκού ο Ηλίας Κασιδιάρης είχε όλο το χρόνο για να καλλιεργήσει απερίσπαστος και εις βάθος τα εκφραστικά του μέσα. Με ανακοινώσεις μεσσιανικού χαρακτήρα και δίχως στιγμή να σκάει το χειλάκι του (είπαμε, ο Μπάστερ Κίτον μετενσαρκωμένος) προετοίμασε την κάθοδό του στις εκλογές του 2023. Όταν η πολιτεία άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι "κάπου το αστείο χοντραίνει"" και τον αντιμετώπισε με απαγορευτική νομοθετική ρύθμιση, ο Ηλίας βάλθηκε να ανταγωνιστεί τον Οβελίξ σε μεταμφιέσεις, προκειμένου ο Δρυίδης να του επιτρέψει να μεταλάβει του μαγικού ζωμού. Πότε με τη μουτσούνα πρώην αντιεισαγγελέα, πότε με τη μουτσούνα πρώην ταξιάρχου, όλο και πλησίαζε στο καζάνι με τον μαγικό ζωμό και όλο και του έκοβαν το δρόμο. Τελευταία σκαρφίστηκε τη μουτσούνα του Σπαρτιάτη. Εν προκειμένω οφείλουμε να επισημάνουμε και μια ευαίσθητη χορδή του ευσυγκίνητου ναζιστή που, το δίχως άλλο, άγγιξαν οι "Σπαρτιάτες", αυτή η παγκοσμίως άγνωστη συνάθροιση σαλταρισμένων. Τον καιρό που εκπαίδευε στις κατασκηνώσεις τις φραπεδόβιες σαπιοκοιλιές, αναφερόταν συχνά και με θαυμασμό στην "Κρυπτεία", τη μυστική αστυνομία των αρχαίων Σπαρτιατών που δολοφονούσε εν κρυπτώ και παραβύστω είλωτες ή όποιον άλλον κρινόταν ενοχλητικός για τη δημόσια ασφάλεια. Ωραίες εποχές τότε για τον Ηλία: σφαλιάριζαν στη ζούλα και κανέναν βουλευτή, μαχαίρωναν και κανέναν ξέμπαρκο μετανάστη· εάν δεν μεσολαβούσε το "ατύχημα" με τον Παύλο Φύσσα, σήμερα θα ήταν ελεύθερος. Αδύνατον να αναπολούσε την περίοδο 2012-2013 και να μην τον έπαιρναν τα ζουμιά.

Η λάμψη του Κασιδιάρη στο Δελφινάριο μονοπώλησε το ενδιαφέρον μας κι επισκίασε τα ταλέντα άλλων ακροδεξιών αστέρων. Έτσι συμβαίνει και στο θέατρο: εμφανίζεται κάποιος με το κοκαλάκι της νυχτερίδας και αποσπάει την προσοχή μας από άλλους, που εργάζονται εξίσου φιλότιμα για να κερδίσουν το χειροκρότημά μας κατά την υπόκλιση, αλλά δεν στέκονται εξίσου τυχεροί. Δεν είναι δίκαιο. Μπορεί να υπολείπονται οβιδιακών μεταμορφώσεων, αλλά έχουν καταθέσει και αυτοί τον οβολό τους στη μεταπολιτευτική μας επιθεώρηση. Θυμάστε το "Καλημέρα Βιετνάμ"; Πώς το έλεγε βουρκωμένος εκείνος ο κακομοίρης καραβανάς που κλήθηκε κακήν κακώς για να αντικαταστήσει τον χαρισματικό Ρόμπιν Ουίλιαμς στην εύθυμη πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή; "Στο βάθος της καρδιάς μου πιστεύω ότι είμαι αστείος". Υποσχόμαστε κι εμείς λοιπόν να επανορθώσουμε σύντομα την αδικία. Περισσότεροι "αστείοι" προσεχώς. Περισσότερο γέλιο. Γέλιο μέχρι δακρύων.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr