Ο Κόρμπιν, ο Μακρόν, ο Σούλτς κι εμείς...

Πρός τα που κινείται η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία; Πριν από λίγους μήνες, κάποιοι έβλεπαν στην ανοδική πορεία του SPD μετά την υποψηφιότητα Σούλτς, την ανάδειξη του Αμόν στην ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας και στην “πλατφόρμα Κόρμπιν” στροφή προς τα αριστερά.

Υστερα από τον καταποντισμό του Αμόν και του Σοσιαλιστικού Κόμματος και την πτώση των ποσοστών του SPD, θεωρούν πώς βρήκαν τη δικαίωσή τους, στο γεγονός ότι οι Εργατικοί αύξησαν τις έδρες τους και βρήκαν απήχηση στους νέους. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έσπευσαν να χαιρετίσουν την άνοδο του Κόρμπιν, στη πλατφόρμα του οποίου είδαν απόψεις που υποστηρίζουν.

Η πραγματικότητα είναι πολύ σύνθετη για να χωράει σε απλουστεύσεις και άκαμπτα ιδεολογικά σχήματα (αριστερά ή δεξιά). Γερμανία, Γαλλία και Γερμανία προσπαθούν να βρούν τη θέση τους στην νέα πραγματικότητα κι αντιμετωπίζουν η καθεμία διαφορετικές προκλήσεις. Το ίδιο και οι πολιτικές δυνάμεις κάθε χώρας.

Στη Βρετανία, το μεγάλο στοίχημα είναι η πορεία της χώρας μετά το Brexit. To 48,1% του Bremain, υπερ του οποίου είχαν ψηφίσει σε ποσοστό 73% οι ηλικίες 18-24 και 62% οι ηλικίες 25-34, δεν μπορούσε να εκφραστεί από τους Συντηρητικούς που τάσσονταν υπερ ενός “σκληρού Brexit”. Σε πλήρη αντίθεση με τη Γαλλία, στη Βρετανία οι ψηφοφόφοι στράφηκαν στα παραδοσιακά κόμματα που από το 67,3% το 2015, εκτοξεύθηκαν στο 82.4% το 2017. Δόθηκε έτσι έδαφος στους Εργατικούς, που μιλούσαν για ένα πιο “soft Brexit” και με την καμπάνια τους απευθύνονταν στους νέους. 'Ομως παρότι είχαν να κάνουν με την Τέρεζα Μέϊ που θεωρείται από τους χειρότερους πρωθυπουργούς της Βρετανίας δεν κατόρθωσαν να κερδίσουν.

Η Βρετανία αναζητά τη νέα θέση στον κόσμο και τις πολιτικές που θα την οδηγήσουν στη νέα εποχή. Μετά τον πόλεμο, στο Ηνωμένο Βασίλειο κυριάρχησε η πολιτική του “Butskellism” όπως τη χαρακτηρίζει ο Economist από τα ονόματα του μετριοπαθούς Συντηρητικού R.A.Butler και του μετριοπαθούς Εργατικού Hugh Gaitskell. Η πολιτική αυτή βασιζόταν σε 4 πυλώνες: στην Κευνσιανή πολιτική αύξησης της ζήτησης, στο κράτος πρόνοιας, στη συναίνεση μεταξύ πολιτικών- επιχειρηματιών-συνδικάτων και στη “βιομηχανική πολιτική” που έδινε κατεύθυνση στην Οικονομία. Το μοντέλο αυτό λειτούργησε με επιτυχία για κάποιες δεκαετίες αλλά σταδιακά εξάντλησε τα όρια του και το 1976 η Βρετανία έγινε η πρώτη αναπτυγμένη χώρα που προσέφυγε στο ΔΝΤ. Ακολούθησε η εποχή του Θατσερισμού με πλήρη απελευθέρωση των αγορών και ιδιωτικοποίηση των 2/3 των κρατικών επιχειρήσεων.

Η οικονομία άλλαξε ριζικά και η πολιτική αυτή επηρέασε σοβαρά και τους Νέους Εργατικούς του Τ.Μπλέρ. Μετά το 2008 και την διεθνή οικονομική κρίση που έπληξε και τη Βρετανία άρχισε να αναζητείται η νέα κατεύθυνση. Η Μέϊ ακολουθεί την πολιτική του “συντηρητικού προστατευτισμού” έχοντας κατά νου την “βολική συμβατικότητα της δεκαετίας του ΄50” κατά τον Economist και ο Κόρμπιν προσπαθεί να αναβιώσει την πολιτική του “Butskellism” επιστρέφοντας σε λύσεις της δεκαετίας του '70. Υπόσχεται επανακρατικοποίηση των σιδηροδρόμων, των δικτύων ενέργειας, των ταχυδρομείων, κατάργηση των διδάκτρων για τα ΑΕΙ και 250 δισ.λίρες επενδύσεις σε υποδομές μέσω δανεισμού με χαμηλά επιτόκια την επόμενη δεκαετία. Ταυτόχρονα διαβεβαιώνει ότι δεν θα υπάρχουν ελλείμματα και δεν θα αυξηθεί το δημόσιο χρέος ως το τέλος της 4ετίας. Που θα βρεθούν τα χρήματα από τη στιγμή μάλιστα που το Brexit συνεπάγεται μείωση του εμπορίου, λιγότερους μετανάστες λιγότερα φορολογικά έσοδα; Η αύξηση του φόρου για το 5% των πιο εύπορων βρετανών δεν αρκεί. Οπως το έθεσε ένας βρετανός αναλυτής “ ο Κόρμπιν μοιάζει με τον Αγιο Βασίλη. Αλλά ξέρετε κάποιον που να μην του αρέσουν τα Χριστούγεννα;”

Στη Γαλλία έχουμε ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό. Ο Μακρόν σάρωσε τα παλιά κόμματα με ένα πρόγραμμα όχι παροχών, αλλά μεγάλων αλλαγών στο ασφαλιστικό, στη δημόσια διοίκηση με μείωση του αριθμού των υπαλλήλων, με μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά και στον τομέα της εκπαίδευσης. Θέλει μια Γαλλία πιο ανοιχτή στον κόσμο και περιμένει το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών, προκειμένου να προχωρήσουν με πιο γρήγορους ρυθμούς τα βήματα ευρωπαϊκής ενοποίησης θεωρώντας αναγκαιότητα την ΕΕ πολλών ταχυτήτων. Εχει μπροστά του ένα πολύ δύσκολο στοίχημα και σύντομα τους πανηγυρσιμούς θα ακολουθήσουν οι διαδηλώσεις. Η μεταρρυθμιση στη Γαλλία όμως είναι προϋπόθεση για μια καλύτερη Ευρώπη.

Στη Γερμανία, που αντιμετωπίζει λιγότερα εσωτερικά οικονομικά προβλήματα, στην ατζέντα κυριαρχούν ζητήματα που έχουν να κάνουν περισσότερο με τον ηγετικό ευρωπαϊκό ρόλο της χώρας, στον οποίο οι Γερμανοί δείχνουν να εμπιστεύονται την Αγκελα Μέρκελ που οδεύει προς τέταρτη διαδοχική εκλογική νίκη. Οι Χριστιανοδημοκράτες επιμένουν στην ανάγκη μεταρρυθμίσεων και ενίσχυσης της ανταγωνιστικότας ενω οι Σοσιαλδημοκράτες τάσσονται υπέρ της ενίσχυσης του προυπολογισμού της ΕΕ και της αύξησης της συμμετοχής της Γερμανίας σ΄αυτόν, της επιβολής ειδικού φόρου στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και στην εναρμόνιση των εργασιακών κανόνων. Θέσεις που βοηθούν στη διαμόρφωση μιας νέας ΕΕ, με μεγαλύτερη συνοχή και κοινωνικό πρόσημο, που ενισχύουν τη συνεργασία Βορρά-Νότου, αλλά που δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στο γερμανικό ακροατήριο.

Στην Ελλάδα, που η προτεραιότητα πρέπει να είναι η αύξηση του εθνικού εισοδήματος και η μείωση της ανεργίας , ιδιαίτερα των νέων, είναι αστείο να προσπαθεί κάποιος αντιστοίχηση πολιτικών, με αυτά που συμβαίνουν στη Βρετανία. Ο ΣΥΡΙΖΑ χαίρεται με τη νίκη Μακρόν όταν στήριζε τον Μελανσόν και στη Γερμανία ελπίζει στο SPD όταν είναι με το Die Linke.

Η Γερμανία, η Γαλλία, η Βρετανία είναι οι μεγαλύτερες χώρες της ΕΕ και οι επιλογές τους καθορίζουν τη μοίρα της ηπείρου. Οι προοδευτικές δυνάμεις αναζητούν λύσεις στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Ενα σαφές πρόγραμμα που διαφοροποιεί από τη συντήρηση είναι όρος sine qua non για την ύπαρξή τους. Οι προτάσεις δεν μπορούν να αναζητηθούν γυρίζοντας στις εποχές των κλειστών συνόρων, ούτε σε συνταγές που θα ανασυρθούν από τα συρτάρια της δεκαετίας του '70.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr