Ο Μισάνθρωπος

Κυριακή μεσημέρι και στην παραλία δεν πέφτει καρφίτσα. Περπατώ με το σακκίδιο στον ώμο, έχω έρθει στη Θεσσαλονίκη για ελάχιστες ώρες, για μια δουλειά η οποία ευοδώθηκε και με το παραπάνω, έχω ξυπνήσει ωστόσο από τις έξι το πρωί και λαχταρώ να απολαύσω τον καφέ μου όχι στο χέρι, να απλώσω την αρίδα μου εννοώ για καμιά ώρα στον ήλιο και έπειτα να πάρω ταξί για το αεροδρόμιο. Στρίβω σε ένα στενό της λεωφόρου Νίκης, βρίσκω ένα μαγαζί με ένα ελεύθερο τραπέζι, σαν όαση μού μοιάζει. Σωριάζομαι, παραγγέλνω, κατεβάζω μονορούφι το κρύο νερό, ζητάω και δεύτερο ποτήρι. Μού αρέσει να αράζω υπαιθρίως μόνος μου. Ρεμβάζω. Ή στήνω αυτί.

"Πάμε την άλλη Κυριακή Χαλκιδική;" ακούω μια γυναικεία φωνή πίσω μου. "Την άλλη Κυριακή έχει εκλογές, γαμώτο…" της απαντάει ένας άντρας. "Ε και τι έγινε; Υποχρεωτικές είναι;" "Εγώ πρέπει να ψηφίσω. Έχουν μια υποχρέωση οι δικοί μου, δεν αξίζει να τσακωθώ μαζί τους. Θα μού το δώσουν σταυρωμένο, θα πάω και θα το ρίξω…" "Τουλάχιστον σε βγάζουν από τη σκέψη…"

Στρέφω όσο διακριτικότερα μπορώ το κεφάλι. Δύο φιλικά ζευγάρια, τριαντάρηδες οι άρρενες, κάπως νεαρότερες οι κοπέλες, καλοφτιαγμένοι όλοι τους, ευφρόσυνοι. "Εγώ λέω να το ρίξω στη Ζωή Κωνσταντοπούλου." "Ποια είναι αυτή;" "Μια τύπισσα πολύ δυναμική!" "Δεξιά; Αριστερή;" "Ήταν, νομίζω, παντρεμένη με τον Βαρουφάκη. Δεξιά εννοείται! Σιγά μην ψήφιζα ποτέ αριστερό!" "Ο Βαρουφάκης αριστερός δεν είναι;" "Χώρισαν λέμε!" "Για τα πολιτικά;" "Ίσως να υπήρχε κι άλλος λόγος…" Η μια κοπέλα γκουγκλάρει, βρίσκει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τη δείχνει στη φίλη της. Χαμογελάνε. Δεν μπορώ από το ύφος τους να βγάλω συμπέρασμα – τους αρέσει; τη λοιδωρούν; "Παλιά ψηφίζαμε Λεβέντη… Για τον Πάοκ!" "Πότε παλιά;" "Ε παλιά, το ’17; Το ’18; Πέθανε τώρα πιά…" Μού έρχεται να τους πω ότι εκλογές έγιναν το 2015 και το 2019 και ότι ο Βασίλης Λεβέντης παραμένει εν ζωή, θριαμβευτής επί του κόβιντ. Η κουβέντα τους όμως έχει περάσει σε άλλα πιο φλέγονται για τους ίδιους ζητήματα, για μπιτς μπαρ λένε, για το αν αξίζει επιχειρηματικά να νοικιάζεις ξαπλώστρες…

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν νοιάζονται για την πολιτική. Ανέκαθεν υπήρχαν. Εκτός από περιόδους εθνικών διχασμών, οπότε και ο πλέον άσχετος ένοιωθε υποχρεωμένος να λάβει θέση, να παθιαστεί, με καταστροφικές ενίοτε συνέπειες. Ιεραρχεί ο καθένας μας πού θα αφιερώσει την προσοχή του, τον χρόνο του. Εφόσον τυχόν κρίνει ότι η ζωή του δεν επηρεάζεται από το ποιος κυβερνάει, ποιος αντιπολιτεύεται, έχει κάθε δικαίωμα να αδιαφορεί. Ή να συμμετέχει για πλάκα - να ρίχνει στην κάλπη τους πιο αρούκατους υποψήφιους, τα πιο παράξενα πουλιά. Η άνοδος της αποχής τα τελευταία χρόνια, για την οποία κρούουν διαρκώς κώδωνα κινδύνου, χωρεί ίσως και μια αισιόδοξη ερμηνεία. Ο βουλευτής, ο υπουργός δεν μπορεί πλέον να διορίζει μαζικά στο δημόσιο. Το ΑΣΕΠ έχει παραθυράκια, τρύπες έστω, γενικά όμως λειτουργεί, δίνοντας κάποιο μέτρο αξιοκρατίας. Οι ψήφοι δεν εξαγοράζονται φόρα-παρτίδα. Δεν ανταλλάσσονται με υποσχετικές "τακτοποίησης". Ποτέ ας μη λησμονήσουμε τον Αναστάση Πεπονή.

Κατανοώ πώς -από σκέρτσο είτε από απόγνωση, από μένος απέναντι στο "σύστημα" που το αισθάνεσαι να σε πνίγει, να σε κρατάει έστω καθηλωμένο, στάσιμο- μπορείς να ψηφίσεις Ανταρσύα. Ή Μέρα 25. Ή ΚΚΕ – αν και το ΚΚΕ είναι μια πολύ βαθύτερη ιστορία, ένας υπεραιωνόβιος θεσμός για την ελληνική κοινωνία, που την περίοδο των "Αγανακτισμένων" περιφρούρησε και τη δημοκρατία μας.

Εκείνο που δεν καταλαβαίνω, που φτάνει να με βγάζει από τα ρούχα μου, είναι η ψήφος προς την "Ελληνική Λύση".

Πριν από το ντιμπέιτ δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να παρακολουθήσω εν κινήσει τον κύριο Κυριάκο Βελόπουλο. Είχα ενημερωθεί για το ένδοξο παρελθόν του ως τηλεπωλητή -σάμπως είναι ο μοναδικός;-, για την κάθοδό του στον δημόσιο βίο με τη σημαία του ακραιφνούς λαϊκού δεξιού και με το ΠΟΠ του Μακεδόνα. Προφανώς δεν με αφορούσαν στο παραμικρό ούτε οι πολιτικές του θέσεις ούτε η βιογραφία του. Παρόμοιες διαδρομές έχουμε δει αρκετές κατά τη Μεταπολίτευση, ο Γιώργος Καρατζαφέρης είχε απείρως μεγαλύτερο γούστο, είχε υπάρξει στο κάτω-κάτω και ιδιοκτήτης σχολής φωτομοντέλων. Τι θα ήταν ο Βελόπουλος παρά ένας κλώνος του στην καλύτερη περίπτωση;

Τον είδα, μαζί με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, το βράδυ της Τετάρτης. Έφριξα.

Όχι με τη ρητορεία του, επιπέδου θαμώνα παλαιού καφενείου, τύπου "με κάνεις πρωθυπουργό για ένα μήνα; με τρεις κινήσεις -καταργώντας τις ανεξάρτητες αρχές, εξορύσσοντας ταχύρρυθμα τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, αναμορφώνοντας το φορολογικό σύστημα- θα τρώμε πλέον όλοι με χρυσά κουτάλια!" Αυτά απευθύνονται σε αφελείς, σε μωροθάμαστους - και ο Βαρουφάκης ανάλογα εκστομίζει, σε πιο ψαγμένη γλώσσα, με το τουπέ του καθηγητή και χαίρει διεθνούς φήμης.

Όχι για τον εθνικισμό και τη ρωσοφιλία του, που σίγουρα θα έχει απήχηση σε νοσταλγικούς απόστρατους, σε αποπροσανατολισμένους νέους σε αναζήτηση ταυτότητας και σε παλαίμαχους ακόμα θιασώτες του πατριωτικού Πασόκ.

Ούτε καν για τον μουλωχτό αντιεμβολιασμό του, στα ίδια θολά νερά ψάρευε για αρκετό καιρό και ο Παύλος Πολάκης.

Έφριξα όταν τον είδα να ανεμίζει δυό σελίδες από το βιβλίο θρησκευτικών της τρίτης δημοτικού.

Η ιδέα προφανώς που ήθελαν να περάσουν οι συγγραφείς του στα παιδάκια είναι ότι η Παναγία αποτελεί πρόσωπο οικουμενικής ακτινοβολίας, ότι ασχέτως χρώματος και εθνικότητας οι πιστοί τη νοιώθουν μητέρα τους, προστρέχουν για βοήθεια, για παρηγοριά. Την κάνουν δική τους. Στη μία πράγματι σελίδα, η Παναγία εικονιζόταν σαν αυτόχθων της Αμερικής. Σαν Ινδιάνα. Στην άλλη, Γιαπωνέζα με κιμονό, με το βρέφος στην αγκαλιά της. Τη Γιαπωνέζα, ο κύριος Βελόπουλος την εξέλαβε ως γκέισα – στην αντίληψη του προφανώς όλες οι Γιαπωνέζες γκέισες είναι. "Θέλουν την Παναγιά μας πόρνη!" εξήγησε, έμπλεος τάχα ιερής ταραχής. Γκέισα και πόρνη ένα και το αυτό κατά τον Βελόπουλο.

Ρωτάω: ποιος τηλεθεατής είναι τόσο ντουγάνι ώστε να μην νοιώσει αναγούλα με την παραπάνω ρατσιστικότατη φράση; Ποιός δεν διέκρινε πίσω από το χαμόγελο του πολιτευτή τον μορφασμό του μισάνθρωπου; Εκείνου που θεωρεί τη θρήσκεια κληρονομική ιδιοκτησία του, κυρίως δε περιφρονεί, βδελύσσεται όποιον δεν του μοιάζει; Κατά τη γνώμη του κυρίου Βελόπουλου, οι Γιαπωνέζοι και οι αυτόχθονες Αμερικάνοι ακόμα και αν λατρεύουν την Παναγία, οφείλουν να την προσκυνούν με τη μορφή λευκής γυναίκας. "Για μια παρωνυχίδα πρόκειται" θα πείτε ίσως. "Για ένα εντελώς επιμέρους ζήτημα…" Πάρτε την άποψή του σε αυτό το επιμέρους ζήτημα -που ο ίδιος έθεσε-, διευρύνετέ την και καταλάβετε περί τίνος πρόκειται.

Θα περίμενα από την Εκκλησία της Ελλάδος να εκδώσει ανακοίνωση διαμαρτυρίας. Από μια πλειάδα επίσης αντιρατσιστικών οργανώσεων κι από τη δική μας Εταιρεία Συγγραφέων ακόμα. Δεν πρόκειται για κάποιον τυχαίο. Είναι αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος. Δεν πρόκειται για γραφικό, αρούκατο, "ώνιο" όπως έλεγαν κάποτε τα ψώνια. Εκφέρει λόγο νεοναζιστικό. Το δε χειρότερο, τηρώντας τις προφάσεις. Στα μουλωχτά.

Ούτε μία ψήφος σε μισάνθρωπους. Ούτε από αντίδραση. Ούτε για πλάκα.

Πηγή: capital

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr