"Ηταν δημοσιογράφος ο μακαρίτης;” διερωτήθηκε σε πρόσφατο άρθρο του στο capital.gr ο Κώστας Στούπας. Χωρίς να μας εξηγεί βέβαια σε ποιον μακαρίτη αναφέρεται, αλλά έχω την υποψία ότι τόσο ο τίτλος του άρθρου όσο και το περιεχόμενο, ήταν εμπνευσμένα από την τρέχουσα ή την πρόσφατη καλύτερα επικαιρότητα.
Σε κάθε περίπτωση, η ανάλυσή του που ακολουθεί, γιατί δηλαδή μια μικρή αγορά, ένα περιορισμένο αναγνωστικό κοινό και μια ανάλογα περιορισμένη διαφημιστική πίτα, δεν ευνοούν μια ποιοτική δημοσιογραφία, ανεξάρτητη από πιέσεις και χωρίς δεσμεύσεις, ήταν και ακριβής και διαφωτιστική.
Οπως ήταν ακριβής και η περιγραφή της ελληνικής αγοράς, που "ευνοεί διάφορους τυχάρπαστους που κερδοσκοπούν με εκβιασμούς, θαλασσοδάνεια, κρατική διαφήμιση και απλήρωτες ασφαλιστικές εισφορές και μισθούς...” Δεν ξέρω και πάλι σε ποιους τυχάρπαστους αναφέρεται, αλλά προσωπικά, έχω διάφορα διάσημα ονόματα υπόψιν μου.
Προφανώς όμως, δεν είναι μόνο η μικρή αγορά που ευνοεί τέτοιου είδους "δημοσιογραφία” και τέτοιους εκδότες. Οι απλήρωτες ασφαλιστικές εισφορές και οι απλήρωτοι μισθοί για παράδειγμα, έχουν να κάνουν με την αδυναμία του υπουργείου Εργασίας για συστηματικούς και αποτελεσματικούς ελέγχους ή για την άρνηση των πολιτικών προϊσταμένων του υπουργείου , να ελέγξουν τους παρανομούντες εκδότες. Η, άλλο παράδειγμα- τελείως τυχαίο προφανώς- αν το εκδοτικό γκρουπ του Γιώργου Τράγκα, επί εποχής του Κώστα Καραμανλή (του Ακάματου όπως γράφει ευφυώς ο Στέφανος Κασιμάτης), με μόλις το 0,3 % του αναγνωστικού κοινού, όπως φαινόταν από τις κυκλοφορίες τότε του ημερήσιου τύπου, ελάμβανε το 6% των κρατικών διαφημίσεων, δεν έφταιγε η μικρή αγορά ούτε η μικρή διαφημιστική πίτα, αλλά η μικροπολιτική διαχείριση των κρατικών πόρων. Με αντίτιμο προφανώς τη σιωπή ή τουλάχιστον την ανοχή του εκδότη για τις κυβερνητικές πατάτες...
Ο διασημότερος αλλά ξεχασμένος πλέον από τους "τυχάρπαστους”, είναι ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος της Ελεύθερης Ώρας. Δεν ξέρω πόσοι τον θυμούνται τον μακαρίτη, αλλά ήταν ένας εκδότης που συστηματικά εκβίαζε διάφορες επιχειρηματικές οικογένειες όπως τις οικογένειες Λάτση και Αγγελόπουλου, απαιτώντας- σε αντάλλαγμα για τη σιωπή του, για συνήθως ανύπαρκτα, δήθεν σκάνδαλα- σημαντικά χρηματικά ποσά. Εως ότου βαρέθηκαν να τον ταΐζουν οι Αγγελόπουλοι και τον έστειλαν στη Δικαιοσύνη. Πήγε φυλακή, ως κοινός εκβιαστής και πέθανε μερικά χρόνια μετά. Τέλος της ιστορίας.
Ας ξαναγυρίσουμε στον μακαρίτη, να ζήσουμε να τον θυμόμαστε. Αυτού του είδους τη δημοσιογραφία που υπηρέτησε, ας την ονομάσουμε των τυχάρπαστων, είναι η μία όψη του νομίσματος. Εξαιρετικά προσοδοφόρα αν κρίνουμε από τις τελευταίες αποκαλύψεις, που φαίνεται ότι έχουν μπει και στο στόχαστρο των ελεγκτικών αρχών για το Πόθεν Εσχες.
Η άλλη όψη, μοιάζει πιο αθώα, γιατί είναι υποτίθεται πιο πολιτική. Εδώ πλέον δεν μιλάμε για σιωπή ή για ανοχή αλλά για ολόθερμη στήριξη.
Η εφημερίδα είναι στρατευμένη στις στοχεύσεις και τις επιδιώξεις του κόμματος, είναι φανατισμένη και είναι έτοιμη να προσφέρει τις υπηρεσίες της, ακόμα και για τα πιο σκοτεινά σχέδια που εξυφαίνονται στο παρασκήνιο. Αλλά βρε αδελφέ, υπηρετεί ένα ιδεώδες. Ενα πολιτικό σχέδιο. Μπορεί να κατηγορηθεί για φανατισμό, για μονομέρεια, για εχθροπάθεια, αλλά τι σχέση μπορεί να έχει "με θαλασσοδάνεια, με εκβιασμούς και με κρατική διαφήμιση;”
Να σας πω την αλήθεια για θαλασσοδάνεια δεν έχω ακούσει κάτι. Για εκβιασμούς κάτι έχω ακούσει, αλλά είναι ακόμα σε εξέλιξη η δικαστική έρευνα και δεν θέλω να την προκαταλάβω. Για "κρατική διαφήμιση" πάντως, αρκεί να δει κανείς τα φύλλα της εποχής εκείνης, την διαφήμιση από διάφορους αρμούς της εξουσίας- κυρίως από Τράπεζες και οργανισμούς του Δημοσίου, αλλά και από επιχειρήσεις που είχαν συμβόλαια η επεδίωκαν συμβόλαια με το Δημόσιο- και θα καταλάβει. Ότι η πιο πολιτική και πιο αθώα δήθεν δημοσιογραφία, η στρατευμένη στις επιδιώξεις και στα σκοτεινά σχέδια της Πρώτη Φοράς, δεν ήταν καθόλου τζάμπα. Ηταν εξαιρετικά προσοδοφόρα.
Είπαμε, αριστεροί είναι (ή τουλάχιστον δηλώνουν). Όχι βλάκες.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
