Ο Τσίπρας ως Φάουστ

Το λέω ορθά-κοφτά. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο σημαντικότερος πολιτικός ηγέτης της Αριστεράς στην Ελλάδα από τον καιρό του Νίκου Ζαχαριάδη. Μονάχα εκείνοι οι δύο γνώρισαν τέτοια αποδοχή -τέτοια λατρεία- από τον κόσμο τους. Καθοδήγησαν το κομματικό σκαρί με μπούσουλα αποκλειστικά τη βούληση τους, δίχως να υπάρχει ανάγκη να την εξηγούν, να πείθουν εκτελεστικά γραφεία και κεντρικές επιτροπές. Ούτε να απολογούνται καν για τις στραβοτιμονιές τους.

Από την καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη το 1956, συνεπεία της αποσταλινοποίησης, μέχρι την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ το 2008, τι μεσολάβησε; Η μεγάλη προδικτατορική ΕΔΑ, που διευθυνόταν από συλλογική ηγεσία υπό την πρωτοκαθεδρία του σεβάσμιου Γιάννη Πασαλίδη. Η διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, από την οποία προέκυψε το ΚΚΕ (εσωτερικού). Αμφότεροι οι "δογματικοί" και οι "ανανεωτές", οι πιστοί στη σοβιετική Μόσχα και οι ευρωκομμουνιστές, ευτύχησαν να έχουν ενδιαφέροντες, φωτισμένους, ακόμα και προικισμένους με λαϊκή σοφία επικεφαλής. Τον Μπάμπη Δρακόπουλο, τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Ηλία Ηλιού (παρέμεινε εκείνος, ως τα τέλη της ζωής του στη μικρή ΕΔΑ). Τον Χαρίλαο Φλωράκη, την Αλέκα Παπαρήγα. Η κοινωνία τους εκτιμούσε, τους σεβόταν. Κανείς τους όμως δεν κατάφερε να βγάλει την Αριστερά από τη γωνία. Να την κάνει δύναμη πρωταγωνιστική. Αντίπαλο δέος στην ιθύνουσα τάξη πραγμάτων. Μονάχα ο Ζαχαριάδης και ο Τσίπρας το πέτυχαν αυτό.

Εάν συγκρίνουμε τα ιστορικά τους λάθη, η ετυμηγορία θα είναι εκκωφαντική υπέρ του Τσίπρα.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης βαρύνεται με την αποχή από τις εκλογές του 1946, με την επίθεση στο Λιτόχωρο που σήμανε την επίσημη κήρυξη του Εμφυλίου, με το παιδομάζωμα (δίχως βεβαίως να λησμονούμε τις "παιδουπόλεις" της Φρειδερικής)... Ο Ζαχαριάδης διακήρυξε μετά τον Γράμμο ότι ο Δημοκρατικός Στρατός κρατάει το όπλο παρά πόδας. Και έδωσε έτσι ιδεώδες άλλοθι στις κυβερνήσεις της Αθήνας για να παρατείνουν τη λειτουργία των έκτακτων στρατοδικείων και της Μακρονήσου. Αντί να παροτρύνει τους Αριστερούς εντός Ελλάδας να κάνουν μαζικά δηλώσεις μετανοίας -ακυρώνοντας έτσι de facto την έννοια της δήλωσης- υμνούσε από την ασφάλεια της υπερορίας την αλύγιστη στάση όσων δεν υπέγραφαν και ας περνούσαν του Χριστού τα βάσανα, οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Για να μη θυμηθούμε το χυδαίο έως δολοφονικό φέρσιμό του στους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Την άμεση εξόντωση του Κώστα Καραγιώργη, την έμμεση του Βελουχιώτη και του Πλουμπίδη, τον αμφιλεγόμενο ρόλο του στην υπόθεση Μπελογιάννη. Ο Νίκος Ζαχαριάδης πήρε στον λαιμό του μια ολόκληρη γενιά. Εκείνους ιδιαίτερα που είχαν με το αίμα τους ποτίσει το έπος της Εθνικής Αντίστασης. Εκτός και αν είχε εξαρχής ο άνθρωπος πρώτη προτεραιότητα του το συμφέρον της Σοβιετικής Ένωσης, οπότε κρίνεται διαφορετικά...

Μπροστά στα ανομήματα του Ζαχαριάδη, ο Τσίπρας είναι αρνάκι του Θεού. Μάς διέσυρε, μάς κατασυκοφάντησε μέσω των τρολ του διαδικτύου από το 2010, δεν έθιξε ωστόσο ευθέως τη σωματική μας ακεραιότητα ούτε την ελευθερία μας. (Για τις τραμπούκικες επιθέσεις εναντίον "αστών" πολιτικών, της Ντόρας Μπακογιάννη, της Άννας Διαμαντοπούλου, του Θεόδωρου Πάγκαλου, για τον ξυλοδαρμό του Κωστή Χατζηδάκη, τον απαλλάσσω από την ηθική αυτουργία λόγω ισχυρών αμφιβολιών...). Μάς κοψοχόλιασε το καλοκαίρι του 2015 και μάς δίχασε στο μη περαιτέρω, έκανε εντούτοις στο παραένα την κωλοτούμπα, τρέμοντας τα χειρότερα. Μας φόρτωσε ένα επιπλέον, αχρείαστο, μνημόνιο, υποθήκευσε για 99 χρόνια την κρατική περιουσία, φορολόγησε τη μεσαία τάξη -την ήδη χειμαζόμενη μεσαία τάξη- σε βαθμό τρέλας… Τσιμέντο να γίνει! Θα ρεφάρουμε. Στο κάτω-κάτω, απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών, ο Ζαχαριάδης τι θα αντιπάρετασσε; Τη θέση του ΚΚΕ για "Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία"; Ή τη ΣΝΟΦ;

Άλλο είναι το κατά τη γνώμη μου σημαντικότερο, αρνητικό ή θετικό, όπως το δει κανείς: επί ηγεσίας Τσίπρα, η Αριστερά απομυθοποιήθηκε στον απόλυτο βαθμό. Έχασε κάθε ίχνος φωτοστέφανου. Έχασε κάθε ιδιαίτερη ευγένεια, κύρος, σοβαρότητα. Κατέληξε μια ακόμα πολιτική παράταξη που απλώς κάθεται στην αριστερή πτέρυγα της Βουλής. Τα έχασε εξαιτίας της τριβής με τη σκληρή, ωμή πραγματικότητα όσο κυβερνούσε; Όχι. Τα απαρνήθηκε νωρίτερα, προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές. Συνήψε μια φαουστική συμφωνία με τον διάβολο που της άνοιξε τον δρόμο προς τα υπουργεία και το Μέγαρο Μαξίμου.

Θυμάμαι πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, τον Αλέξη Τσίπρα να ορκίζεται από τα έδρανα της αντιπολίτευσης ότι θα καταργήσει με έναν νόμο του ενός άρθρου τα μνημόνια και θα επαναφέρει τη χώρα στην προ του 2010 κατάσταση. Τους μετέπειτα υπουργούς του να ξημεροβραδιάζονται στις πλατείες της "Αγανάκτησης", ψαρεύοντας στα πιο θολά νερά, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες σε έναν κόσμο που διατελούσε σε σύγχυση. Το "Γκόου Μπακ Μαντάμ Μέρκελ!" και τη γελοία φράση ότι η Γερμανίδα καγκελάριος βλέπει από το γραφείο της το Ράιχστανγκ ενώ ο Αλέξης Τσίπρας την Ακρόπολη, σάμπως την είχε χτίσει ο ίδιος ως μηχανικός. Το εξωφρενικό κυβερνητικό πρόγραμμα που παρουσίασαν στην Έκθεση Θεσσαλονίκης το 2014. Θυμάμαι να τραβάω τα μαλλιά μου με όσα άκουγα και όσα διάβαζα, καθημερινά σχεδόν – "ηλίθιοι είναι;" μονολογούσα. "Ή σε ηλίθιους απευθύνονται;"

Άξιζε, αναρωτιέμαι ακόμα, τον κόπο; Να υιοθετείς το πιο μισαλλόδοξο ιδίωμα; Να εναγκαλίζεσαι και να αναδεικνύεις πρόσωπα εχθροπαθή, ου μην αλλά και εμφανώς διαταραγμένα; Να εκτοξεύεις αλαζονικές μπαρούφες – "εμείς είμαστε από άλλο μέταλλο, δρακογενειά!" "Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν!" Να συνεργάζεσαι με τον Πάνο Καμμένο και να δίνεις χαρτοφυλάκιο στον Παύλο Χαϊκάλη; Να εντάσσεις ανέμελα στα ψηφοδέλτιά σου περιτρίμματα της ακροδεξιάς και παντός καιρού πολιτικούς γυρολόγους;

Πολλές φορές -το ορκίζομαι- ντράπηκα για λογαριασμό της ηγεσίας του Σύριζα. Και πολύ περισσότερο ντράπηκαν κάποιοι λεβέντες γέροντες που είχαν συμμετάσχει στον αντιδικτατορικό αγώνα, που είχαν φυλακιστεί και εξοριστεί δίχως να τους περάσει από το μυαλό να απαιτήσουν ανταλλάγματα, τιμές και οφίκια. Γιατί; Διότι είχαμε στον νου μας μια "άλλη Αριστερά που είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης, με τελειωμένα και αθάνατα φτερά…" Ίσως όμως εκείνη η "άλλη Αριστερά" να ήταν ανέκαθεν η εξαίρεση. Να τη συναντούσες τροπαιοφόρα μονάχα στους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου, στα ποιήματα του Μανώλη Αναγνωστάκη και του Μιχάλη Κατσαρού, στα βιβλία της Άλκης Ζέη, της Ζωρζ Σαρρή, του Μάριου Χάκκα, του Στρατή Τσίρκα… Στις μουσικές του Μίκη…

Ίσως τελικά ο Φάουστ-Τσίπρας να μας ωφέλησε. Να μας προσγείωσε. Να μας γλύτωσε από τις ψευδαισθήσεις μας.

Όλα σε ετούτη τη ζωή κατορθώνονται με λογισμό και με όνειρο. Ο Αλέξης Τσίπρας μάς στέρησε το όνειρο, σπολάτη του! Ας περάσουμε μερικά χρόνια μονάχα με τον λογισμό, ας συνηθίσουμε να κοιτάμε κατάματα την πραγματικότητα. Το όνειρο το ξαναφτιάχνουμε όποτε θέλουμε. Με ανθεκτικότερα και αγνότερα υλικά.

Πηγή: capital

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr